End Of Season -The way back Home

     Αυτό ήταν! Άλλη μια αγωνιστική χρονιά έχει φτάσει στο τέλος της .....αύριο Τετάρτη 2 Οκτωβρίου θα κλείσω για τελευταία φορά την πόρτα του διαμερίσματος που με φιλοξένησε τα τελευταία δύο χρόνια . Αυτό θα είναι το τελευταίο Blog της χρονιάς για αυτό συγχωρέστε με λίγο για το μέγεθος του .       

   Οι τελευταίοι δύο μήνες όπως και οι προηγούμενοι είχαν υψηλό φόρτο αγώνων , ευτυχώς η απόδοση μου ήταν καλή σχεδόν σε όλο το δεύτερο μισό της χρονιάς . Υπήρχαν βέβαια και αγώνες που δεν ένιωθα δυνατός και υπέφερα πολύ , αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτά.....ποδηλασία κάνουμε , δεν είναι εύκολη !

    Το σημαντικό είναι ότι την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου κέρδισα δύο αγώνες . Πρώτα το Grand Prix de Gien στις 25 του μήνα , που πραγματικά ήταν αυτό που χρειαζόμουν καθώς τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου και μου ξαναθύμισε το όμορφο συναίσθημα της νίκης . Τρώγοντας έρχεται η όρεξη λένε και έτσι κέρδισα και τον επόμενο αγώνα που βρέθηκα στην εκκίνηση έξι ημέρες μετά , το Boucles Dunoises τον πρώτο από τους οχτώ αγώνες που περιλαμβάνει το Challenge Boischaut . Το επίπεδο του αγώνα ήταν αρκετά υψηλό και για να περάσω πρώτος την γραμμή του τερματισμού έπρεπε να αφήσω ο,τι είχα στην τελευταία επίθεση που έκανα με το που περάσαμε το ''Flame Rouge''(σήμα για το τελευταίο χιλιόμετρο) . Είχε προηγηθεί πολύ ''πλάκωμα'' νωρίτερα αφού από το γκρουπ των 15 που είχαμε αποσπαστεί στα πρώτα χιλιόμετρα , είχαμε μείνει μόλις τέσσερις στο τέλος . Αυτή η νίκη μου έδωσε την άσπρη φανέλα του πρωτοπόρου της γενικής βαθμολογίας για να την φορέσω στον επόμενο αγώνα του Challenge . Μαζί με την φανέλα στο βάθρο μου έδωσαν και ένα καλάθι με παραδοσιακά μπισκότα και κρασί της περιοχής που εννοείται ότι έγιναν καπνός στο Πι και Φι (όχι το κρασί εεε :-) ).

   

          Μετά από αυτήν την πολύ καλή εβδομάδα σειρά είχε ένας τριήμερος γύρος με ονομασία 3 Jours de Cherbourg κατηγορίας Elite , πίστευα ότι αν κρατήσω την ίδια κατάσταση φόρμας , θα μπορούσα να κάνω κάτι καλό , βέβαια το επίπεδο του αγώνα ήταν υψηλότερο από αυτούς που είχα κερδίσει . Αυτό ήταν το κίνητρο μου όμως , ήθελα να κερδίσω αγώνα Elite. 

Η πρώτη ημέρα ήταν απόστασης 170km , με πολύ πλάγιο άνεμο στα πρώτα εκατό και με τα τελευταία πενήντα να είναι κυματοειδή με μερικά δύσκολα ανηφοράκια. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να ελέγξω την όρεξη μου και να κάνω υπομονή...... στα πρώτα 100km με τον πλάγιο , ήμουνα συνέχεια μπροστά στο γκρουπ και πρέπει να έκανα τουλάχιστον δέκα επιθέσεις .Όλα αυτά τα πλήρωσα βέβαια στα τελευταία 50km  αφού σε ένα δύσκολο λόφο που έφτανε 17% κλίση , έχασα επαφή από το κυρίως γκρουπ  και τερμάτισα με το Groupetto δέκα λεπτά πίσω από τον πρώτο .Πραγματικά δεν ήμουν ιδιαίτερα απογοητευμένος μετά ,  είδα ότι είχα δύναμη απλά έτρεξα με λάθος τακτική και κατανομή δυνάμεων . Έτσι έβαλα στόχο να κάνω κάτι καλό την επόμενη ημέρα που είχε δύο ετάπ , ένα το πρωί 70km και ένα δύσκολο το απόγευμα απόστασης 80km . Το πρωί πήγαμε σε μαζικό σπριντ στο τερματισμό χωρίς να καταφέρω να πλασαριστώ μέσα στην δεκάδα . Το απόγευμα όμως με το που έδωσε το ελεύθερο ο αλυτάρχης άρχισαν οι επιθέσεις . Ήξερα ότι όλοι θα έχουν συσσωρευμένη κούραση από το πρωί και πίστευα ότι αν αποσπαστώ ίσως κρατηθώ μπροστά μέχρι το τέλος . Ένιωθα καλά και αποσπάστηκα με άλλους δύο δυνατούς αθλητές περίπου 60km πριν τον τερματισμό , στα τελευταία είκοσι μας έπιασαν και άλλοι δύο ενώ το κυρίως γκρουπ ήταν ενάμιση λεπτό πίσω . Όπως είπα όμως η διαδρομή ήταν πολύ απαιτητική και όσο πλησιάζαμε στο τέλος τόσο πιο πολλές επιθέσεις κάναμε μεταξύ μας και τόσο πιο άδειος ένιωθα . Τελικά στο προτελευταίο σπριντ ανάβασης 8km πριν τον τερματισμό δεν μπόρεσα να ακολουθήσω δύο αθλητές που επιτέθηκαν , συνέχισα πίσω τους να πιέζω όσο πιο πολύ μπορούσα αλλά στο τελευταίο σπριντ ανάβασης 3km πριν το τέλος με έπιασε και το κυρίως γκρουπ...... Και πάλι δεν απογοητεύτηκα αφού πραγματικά ευχαριστήθηκα τον αγώνα , έδωσα ο,τι είχα τερμάτισα με κράμπες . Σαν ανταμοιβή κέρδισα την φανέλα του ''μαχητικότερου'' ποδηλάτη για να την φοράω την επόμενη ημέρα , στο τελευταίο ετάπ που βοήθησα όσο μπορούσα τον συναθλητή μου Μarc γιατί ήταν στην πέμπτη θέση της γενικής κατάταξης , μέχρι βέβαια να χάσω επαφή με τους πρώτους εμφανώς χρεωμένος από την προσπάθεια της προηγούμενης ημέρας .

 















               Το τριήμερο αυτό ήταν μια καλή προετοιμασία για τον όγδοο και
 τελευταίο αγώνα του Κυπέλλου Γαλλίας που έγινε δύο εβδομάδες μετά , με ονομασία Paris-Chalette-Vierzon απόστασης 185km και εκκίνηση λίγο πιο πέρα από την πόρτα του διαμερίσματος μου . Η αλήθεια είναι ότι τις ημέρες πριν τον αγώνα δεν ένιωθα πολύ καλά αλλά προσπάθησα να κρατήσω τα μάτια μου στον στόχο και να μην επηρεαστώ ψυχολογικά . Δεν έκανα κάποια μεγάλη προπόνηση πριν από αυτόν γιατί ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν πιο φρέσκος . Αλλά μάλλον αυτό ήταν το λάθος μου γιατί ενώ ένιωθα πολύ καλά στα τελευταία ογδόντα χιλιόμετρα , ξαφνικά στα τελευταία δέκα ''άδειασα'' απότομα και ένιωθα αδύναμος με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να σπριντάρω για μια θέση στους πρώτους 30 που παίρνουν βαθμούς . Δυστυχώς κανείς από την ομάδα δεν πήρε βαθμό με αποτέλεσμα η Guidon Chalettois να πέσει στην 16η θέση της τελικής κατάταξης του κυπέλλου Γαλλίας DN1. Η αλήθεια είναι ότι η συνολική εικόνα της ομάδας φέτος δεν ήταν για κάτι καλύτερο.

Το κύπελλο ήταν και ουσιαστικά ο τελευταίος σημαντικός αγώνας της χρονιάς με μόνo έναν ακόμα Elite στο πρόγραμμα που τον τρέξαμε την Κυριακή που μας πέρασε . Έτσι βρήκαμε την ευκαιρία με τον Γιάννη και πήγαμε για ένα διήμερο στο Παρίσι που παρόλο που είναι μόλις 100km δεν είχα πάει πιο πριν , είναι ωραίο να είσαι τουρίστας που και που.... :-)

Τώρα όπως είναι λογικό νιώθω πολύ κουρασμένος ψυχολογικά και κατά συνέπεια και σωματικά ακόμα και η δίωρη προπόνηση μου φαίνεται σαν τετράωρη . Εννοείται πως αγαπάω αυτό που κάνω και το κάνω με πάθος . Αλλά ήταν μια δύσκολη χρονιά με κακή-βιαστική χειμερινή προετοιμασία λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων , που επηρέασε την απόδοση μου τους πρώτους μήνες . Αντικειμενικά όμως μπορώ να πω ότι είχα μια επιτυχημένη σαιζόν , απλά όχι όσο επιτυχημένη ήλπιζα . Δεν είμαι πλεονέκτης αλλά πιστεύω ότι μπορούσε να πάει και καλύτερα , πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση.

Παρόλο που η πολυπόθητες διακοπές είναι κοντά ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι την προετοιμασία μου για την επόμενη σαιζόν . Για το 2014 μου παρουσιάστηκε μια φοβερή ευκαιρία στην κατάλληλη στιγμή ,  η αλήθεια είναι ότι είχα μόνο δύο επιλογές... ή θα έβρισκα θέση σε μια από τις κορυφαίες ομάδες εδώ ή θα γυρνούσα Ελλάδα . Δεν ήθελα να παραμείνω στην Guidon Chalettois για τρίτη σαιζόν . Οι άνθρωποι της ομάδας με στήριξαν και με βοήθησαν πάρα πολύ αλλά φτάνει ένα σημείο που νιώθεις ότι για να συνεχίσεις να βελτιώνεσαι χρειάζεσαι μια μεγάλη αλλαγή . Πολλοί συναθλητές μου θα αποχωρήσουν καθώς δεν είναι ευχαριστημένοι από τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας φέτος και η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν πολλά μικροπροβλήματα από την αρχή , το κλίμα της ομάδας δεν ήταν καλό κατά την διάρκεια της χρονιάς . Στην Γαλλία ο κάθε αθλητής είναι κάτοχος του δελτίου του και στην μεταγραφική περίοδο είναι ελεύθερος (αντίθετα από την Ελλάδα) να πάει όπου θέλει και τον συμφέρει .

 Του χρόνου θα αγωνίζομαι με την UC Nantes Atlantique , το μέγεθος , η οργάνωση και το καλεντάρι της ομάδας είναι αρκετά για να με ανεβάσουν γεμάτο όρεξη στη σέλα το Νοέμβριο . Η UC Nantes είναι από τις πιο ιστορικές ομάδες στην ερασιτεχνική κατηγορία , μέσα στις πέντε καλύτερες και είμαι πολύ χαρούμενος που με ήθελαν στην ομάδα τους .

  Όπως είπα στην αρχή Τετάρτη Βράδυ θα είμαι στην Αθήνα , όπου θα κάτσω για να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πίστας όμνιουμ αυτό το Σ/Κ . Δεν θα πιέσω τον εαυτό μου για αποτέλεσμα ,θα τρέξω ''pour plaisir'' που λένε οι Γάλλοι , για ευχαρίστηση . Στην συνέχεια θα σταματήσω για τρεις εβδομάδες να ξεκουραστώ καλά για να ξεκινήσω το χτίσιμο της βάσης για την επόμενη πολύ απαιτητική σαιζόν.....
   Σας ευχαριστώ όλους όσους παρακολουθήσατε μέσω αυτού του Blog τις περιπέτειες μου και συγχωρέστε με που δεν το ενημέρωνα πιο συχνά . Τα λέμε σύντομα.
Πάω να φτιάξω βαλίτσες....γυρνάω Σπίτι μου!!!                                                                  
   

Ready for the 2nd half of the season - Tour des Deux-Sevres 2013

      Salut mes amis ! Ξέρω ότι έχω καιρό να ενημερώσω το Blog μου αλλά τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να το κάνω αφού έχω πολλά να πω ....
    Aπο την τελευταία φορά που έγραψα έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες γεμάτοι αγώνες . Σε κάποιους είχα καλή απόδοση και λίγη τύχη και σε άλλους πολύ τύχη και μέτρια απόδοση και σε κάποιους και τα δύο αλλά όπως και να έχει δεν μπορώ παρά να είμαι ευχαριστημένος από τα αποτελέσματα μου μέχρι τώρα....μπορεί να άργησα λίγο αλλά τελικά πέτυχα την πρώτη μου νίκη στα μέσα Μαίου , στο 1ο ετάπ του Tour de Loiret . Η συνέχεια από εκεί και μετά ήταν ανάλογη , με καλή απόδοση στο 5ο κύπελο Γαλλίας (Boucles de la Marne) όπου τερμάτισα 15ος στην γενική κατάταξη , δίνοντας μερικούς βαθμούς στην ομάδα . Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου έτρεξα μερικά κριτέριουμ σε συνδυασμό με μερικές δύσκολες προπονήσεις , ως προετοιμασία για τον γύρο Tour Nivernais Morvan(TNM) στα μέσα του μήνα , το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου και τους Μεσογειακούς Αγώνες στο Mersin της Τουρκίας στο τέλος Ιουνίου . Και οι τρεις ήταν σημαντικές διοργανώσεις για εμένα .

Στο γύρο ΤΝΜ κατάφερα να πάρω την δεύτερη μου νίκη για φέτος και πάλι στην πρώτη ημέρα του γύρου που διεξήχθη κάτω από κακές καιρικές συνθήκες , ιδανικές όμως για ''un guerrier'' ! Παρόλο που η κατάσταση μου ήταν καλή , κάποιες ατυχίες με έριξαν 11ο στην γενική κατάταξη στο τέλος του αγώνα.... παρόλο αυτά γύρισα Ελλάδα γεμάτος αυτοπεποίθηση , έτοιμος για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα .



          Δυστυχώς όμως η αποκατάσταση μου αυτές τις πέντε ημέρες που είχα κενό μέχρι το πρωτάθλημα δεν ήταν καθόλου καλή με αποτέλεσμα να νιώθω πολύ κουρασμένος και ταλαιπωρημένος φτάνοντας στην εκκίνηση του Ατομικού Χρονομέτρου την Παρασκευή . Όπως ήταν λογικό η απόδοση μου ήταν μέτρια και έτσι σημείωσα τον τρίτο καλύτερο χρόνο και αν ο Γ.Μπούγλας δεν είχε μηχανικό πρόβλημα κατά πάσα πιθανότητα θα ήμουν τέταρτος . Απο εκεί και πέρα προσπάθησα να ξεκουραστώ όσο πιο πολύ γίνετε μέχρι τον αγώνα αντοχής την Κυριακή . Η διαδρομή του πρωταθλήματος δεν μπορώ να πω ότι ταίριαζε στα χαρακτηριστικά μου καθώς το βαρύ σωματότυπο μου υστερεί σε ανηφόρες με μεγάλη κλίση όπως αυτή στο πρωτάθλημα . Εγώ πάντως το πάλεψα όσο μπορούσα καθώς ήμουν για παραπάνω από 90km μόνος μου κυνηγώντας τους τρεις που είχαν αποσπαστεί  από τα πρώτα χιλιόμετρα . Τελικά τερμάτισα τέταρτος ....σίγουρα όχι αυτό που ήθελα .

O τερματισμός μου στον αγώνα αντοχής του Π.Π ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μαρέντο για όλο το κουράγιο που μου έδινε .... φώτο:Ν.Τριανταφύλλου .

Αλλά το πρωτάθλημα είναι σοβαρός αγώνας και όλοι οφείλουν να είναι έτοιμοι . Απλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι είναι αλλιώς να οργανώνεις όλη την χρονιά σου με βάση το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και αλλιώς να φτάνεις στο Πρωτάθλημα έχοντας ήδη τρέξει 30 αγώνες από τον Φεβρουάριο που πρέπει να είσαι σε καλή κατάσταση . Είναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις την φόρμα σου .
      Το ίδιο βράδυ μπήκα στο αεροπλάνο με προορισμό το Mersin της Τουρκίας μέσω Κωνσταντινούπολης , καθώς την Τρίτη μεσημέρι έπαιρνα εκκίνηση στον αγώνα ατομικής χρονομέτρησης των 17ων Μεσογειακών αγώνων . Το πρόβλημα ήταν ότι πέρασα όλο το βράδυ ξύπνιος μέσα στα αεροδρόμια πηγαίνοντας από Check-In σε Boarding . Τελικά φτάσαμε στο Μεσσογειακό χωριό στις 5 το πρωί ....νομίζω δεν χρειάζεται να σας πώ σε τι κατάσταση βρισκόμουν σωματικά και ψυχολογικά . Πονούσε όλο μου το σώμα και έπρεπε την επόμενη ημέρα να δώσω το 100% μου . Όπως ήταν λογικό και πάλι για άλλο ένα αγώνα η απόδοση μου ήταν μέτρια και τελικά σημείωσα τον 8ο(τελικά 7ο μετά την ακύρωση του 4ου Τούρκου για ντόπινγκ) . Επόμενος αγώνας ήταν αυτός της αντοχής που πραγματικά νομίζω γενικά σαν Εθνική ομάδα ήμασταν πολύ δυνατοί και αν είχαμε συνεννοηθεί-συνεργαστεί λίγο καλύτερα ο Χάρης Καστραντάς θα ήταν πολύ πιο πάνω από την ένατη θέση που πήρε .
Με το που πέρασα την γραμμή τερματισμού ένα πράγμα ήταν στο μυαλό μου ..... οι διακοπές στο σπίτι μου , στα Χανιά . Έτσι έδωσα στον εαυτό μου τέσσερις ημέρες ρεπό μακριά από την σέλα και αξιοποίησα κάθε ημέρα στο μέγιστο αφού έκανα ο,τι δεν είχα κάνει τους προηγούμενους πέντε μήνες....δεν το παράκανα όμως γιατί στις 11 Ιουλίου έπρεπε να επιστρέψω Γαλλία για τον αγώνα Tour des Deux-Sevres κατηγορίας Elite National .
    Ένας συναρπαστικά καλός οργανωτικά γύρος με πολύ κόσμο στους δρόμους , που τον είχα τρέξει και πέρυσι και ήξερα ότι οι διαδρομές ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά μου , αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα μεγάλες προσδοκίες αφού ήταν ο πρώτος αγώνας μετά τις διακοπές και απλά ήθελα να ξαναβρώ τον αγωνιστικό ρυθμό και να είμαι έτοιμος για τους επόμενους αγώνες .

       Από αριστερά Marc , Loick , εγώ , Stephane , Seb και Γιάννης πρίν την εκκίνηση της 3ης ημέρας

     Πράγματι στο πρώτο ετάπ απόστασης 163km ένιωθα πολύ μουδιασμένος και υπέφερα αρκετά στα τελευταία χιλιόμετρα παρόλο αυτά βοήθησα τον Marc να κερδίσει το σπρίντ για την τρίτη θέση αφού υπήρχαν δύο αθλητές αποσπασμένοι .
     Η δεύτερη ημέρα του γύρου περιελάμβανε δύο ετάπ , ένα ατομικό χρονόμετρο των 12.4km το πρωί και άλλα 90km το απόγευμα.Το πρωί στο χρονόμετρο ένιωθα ακόμα μουδιασμένος και απλά δεν μπορούσα να βγάλω δύναμη σε μια πολύ απαιτητική κυματοειδής διαδρομή  , έτσι σημείωσα τον 22ο χρόνο . Το απόγευμα όμως απο τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αρκετά ενεργητικός σε όλο τον αγώνα . Τελικά ενώ ήμουν πλασαρισμένος πολύ καλά μπαίνοντας στα τελευταία 500m για το τελικό σπριντ , υπήρχαν δύο απανωτές στροφές στα τελευταία μέτρα και ενώ την πρώτη την πέρασα οριακά....η δεύτερη δεν μου χάρισε και πριν το καταλάβω οι τροχοί μου είχαν χάσει επαφή με το έδαφος με συνέπεια να σέρνομαι στην καυτή  άσφαλτο για 20 μέτρα μέχρι να σταματήσω σε ένα πεζούλι....αποτέλεσμα δύο μεγάλα εγκαύματα στο πόδι και ένα στο χέρι . Τυχερός νομίζω μέσα στην ατυχία μου. Τουλάχιστον η ομάδα κέρδισε το ετάπ με τον Marc να περνάει πρώτος την γραμμή και το Stephane που έκανε το Leadout να τερματίζει τέταρτος . Η νίκη ήταν αποτέλεσμα πολύς δουλείας από τον Seb , τον Γιάννη και τον Loick αφού δούλεψαν πολύ στο τέλος για να φέρουν πίσω τους αθλητές που είχαν αποσπαστεί .
     Την τρίτη ημέρα είχαμε 160km στο πρόγραμμα με τα τελευταία 30km να είναι σε ένα απαιτητικό σιρκουί των 9.5km x 3 φορές . Εγώ αποφάσισα να κάνω υπομονή και να περιμένω τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρις ότου η ομάδα του πρωτοπόρου στην γενική κατάταξη να χάσει τον έλεγχο του αγώνα . Οι επιθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και μπαίνοντας στα τελευταία 10km είχε διαλύσει όλο το γκρούπ....και εγώ μαζί....στα τελευταία 5km έδωσα ότι είχα σε ένα κρίσιμο σημείο και βρέθηκα αποσπασμένος σε ένα γκρουπ των 15 αθλητών και παρόλο που είχα πιστέψει ότι μπορώ να κερδίσω ένα μικρό λάθος στο τέλος με άφησε τρίτο στο τελικό σπρίντ .....όχι και άσχημα αλλά πραγματικά έδωσα το 120% για να κρατηθώ μπροστά , δέν μπορούσα να κάνω και αλλιώς αφού τα μηνύματα σας μετά την πτώση της προηγούμενης ημέρας μου έδωσαν Δύναμη!

       Το αποτέλεσμα αυτό μου έδωσε πολύ αυτοπεποίθηση και δίψα για την τέταρτη ημέρα και το τελευταίο ετάπ , διάρκειας 135km γύρω από την πόλη Thouars , με τον αέρα να πνέει δυνατά και ίχνος δάσους κατά την διάρκεια της διαδρομής υπήρχαν πολλά σημεία με πλάγιο άνεμο . Το γκρουπ έσπασε σε κομμάτια πολλές φορές αλλά ξαναγινόταν ένα κυρίως λόγο της δουλειάς από την ομάδα του πρωτοπόρου Ion Pardo από την Ισπανία .

Tα γνωστά echelons στα σημεία με πλάγιο άνεμο

Όλοι στα τελευταία χιλιόμετρα ήταν στα όρια τους και πέντε χιλιόμετρα πριν το τέλος ένα γκρουπ των εφτά αποσπάτε , μέσα σε αυτούς είναι και ο δεύτερος της γενικής κατάταξης που είχε διαφορά μόλις ένα δευτερόλεπτο από τον Ισπανό , που είχε μείνει χωρίς συναθλητές για να τον βοηθήσουν . Περίπου 2,5km πριν τον τερματισμό δοκίμασα να επιτεθώ μαζί με τον συναθλητή μου Loick που έδωσε ο,τι είχε όσο εγώ ήμουν στην ρόδα του , με άφησε στα 400m περίπου πριν το τέλος όπου ξεκίνησα το σπρίντ μου φτάνοντας τους εφτά αποσπασμένους στα τελευταία 150m αλλά εκεί ξεκίνησαν το δικό τους σπρίντ....τελικά τερμάτισα 5ος στο ετάπ .... και μαζί με αυτό έκανα ένα άλμα στην τελική γενική κατάταξη και από 11ος ανέβηκα 5ος!

            http://www.youtube.com/watch?v=clLPhCT-5tI&feature=c4- overview&list=UUZo0DP5O1QYAyv_DuLB5p4w
       To βίντεο απο την τέταρτη και τελευταία ημέρα στο 2':18΄΄ ο τερματισμός ...

                        Oι πρώτοι 15 της τελικής γενικής κατάταξης στο Tour des Deux-Sevres 2013

   Mόνο ευχαριστημένος μπορώ να είμαι από αυτόν τον γύρο αφού όπως είπα στόχος μου ήταν να βρω τον αγωνιστικό μου ρυθμό . Αλλά όπως φάνηκε η ψυχολογική ξεκούραση(σωματική όχι και τόσο :-D) ήταν αυτό που πραγματικά είχα ανάγκη.....
Επόμενος αγώνας αυτό το Σάββατο το GP Crystal Energie που είναι παράλληλα και το 6ο Κυπελο Γαλλίας . Η διαδρομή είναι 195km με αρκετές υψομετρικές δυσκολίες .Στη συνέχεια έχω άλλα δύο μονοήμερα την Δευτέρα και Τρίτη απο 200km το καθένα ..... enjoy the summer !

2nd Coupe De France & Grand Prix de Nogent-sur-oise(UCI1.2)

   

 
         Όπως είχα πει στο προηγούμενο Blog , την Κυριακή 10 Μαρτίου αγωνίστηκα στο 75o Bordeaux-Saintes που ήταν και το 2ο κύπελλο Γαλλίας για τις ομάδες DN1(1ης Κατηγορίας) . Ο αγώνας αυτός   έχει πολύ μεγάλη ιστορία και χαρακτηρίζεται ως κλασικός αφού η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε ήταν το 1933 .
       Στην εκκίνηση ήμασταν 140 ποδηλάτες από 20 ομάδες των επτά αθλητών . Η διαδρομή είχε διάρκεια 178km(145km+5 στροφές των 6,5km μέσα στην πόλη Saintes)χωρίς ιδιαίτερες υψομετρικές δυσκολίες , η συγκεκριμένη περιοχή όμως χαρακτηρίζεται από πολύ δυνατό άνεμο όλο τον χρόνο και  σχεδόν όλον τον αγώνα ήταν πλάγιος .... Ο αγώνας ξεκίνησε και το γκρουπ ήταν απίστευτα ήρεμο , αφήνοντας πέντε αθλητές να αποσπαστούν από την εκκίνηση , ο ρυθμός μας ήταν μέτριος-χαλαρός την πρώτη ώρα του αγώνα και πραγματικά ένιωθα παράξενα αφού στα κύπελλα Γαλλίας γίνεται ο χαμός από την αρχή .... η συνέχεια όμως ήταν τελείως διαφορετική....οι επόμενες τρεις ώρες ήταν μια συνεχής μάχη για θέση μέσα στο γκρουπ . Ο αέρας μας ''έγδερνε'' από τα αριστερά και όλοι πάλευαν να κρατηθούν στην κεφαλή του Peloton και κρυμμένοι από τον άνεμο . Το κυρίως γκρουπ έσπασε σε 3-4 κομμάτια τουλάχιστον τέσσερις φορές , εγώ γενικά αισθανόμουν καλά αλλά όσο καλά και αν αισθάνεσαι , έτσι και αδρανήσεις και δεν μπεις μέσα στο ''ρολόι'' μπροστά στο γκρουπ , αμέσως βρίσκεσαι στην άκρη του δρόμου ανάμεσα στην άσφαλτο και το χώμα , παλεύοντας να κρατήσεις την ρόδα του μπροστινού σου , ελπίζοντας να μην αφήσει τρύπα από το γκρουπ .
       Παρόλο που όπως είπα σπάσαμε αρκετές φορές πάντα ξαναμαζευόμασταν λίγο αργότερα και έτσι μπήκαμε μέσα στην πόλη για τα τελευταία 35 χιλιόμετρα , περίπου εβδομήντα αθλητές (με την ομάδα μου Guidon Chalettois να έχει εμένα και άλλους πέντε αθλητές μέσα) και ακόμα τέσσερις να έχουν μόλις αποσπαστεί . Οι οδηγίες του Stephane(Director Sportif) πριν τον αγώνα ήταν μόλις μπούμε στα τελευταία 30 χιλιόμετρα εγώ και ο Sebastien να είμαστε σχετικά μπροστά και να ακολουθούμε τυχόν επιθέσεις , ενώ ο Marc θα περιμένει το τελικό σπριντ . Αυτό έκανα , προσπαθούσα να είμαι ενεργητικός και να ακολουθώ ο,τι επίθεση μπορούσα . Με το που μπήκαμε στην τελευταία στροφή οι τέσσερις που είχαν αποσπαστεί νωρίτερα ήταν ακόμα περίπου 30'' μπροστά με τον έναν από αυτούς να επιτίθεται και να φεύγει μόνος. Κάπου εκεί όμως ανέλαβαν δουλειά ο Fred και ο Sebastien μπαίνοντας μπροστά ετοιμάζοντας τον Marc για το σπριντ , εγώ είχα κλειστεί σε ένα σημείο και έτσι δεν μπόρεσα να περάσω μπροστά μαζί τους και έτσι προτίμησα να μείνω λίγο πιο πίσω και να προσπαθήσω ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει να την βγάλω στο τελικό σπριντ . Ο Fred ήταν φανταστικός και οδήγησε το γκρουπ μέχρι και 500m πριν το τέλος , μετά από εκεί ανέλαβε ο Sebastien και άφησε τον Marc στα 200m οπού εκεί ακριβώς πιάσαμε τους τρεις από τους τέσσερις που είχαν αποσπαστεί και τελικά ο Marc τερμάτισε τρίτος από το γκρουπ , στην 4η θέση του αγώνα και εγώ 12ος . Παρόλο που υπήρχε μια μικρή απογοήτευση που ο Marc δεν ανέβηκε στο βάθρο , ήμασταν ικανοποιημένοι γιατί η τέταρτη και η δωδέκατη θέση , έδωσαν στην ομάδα 55 και 31 βαθμούς αντίστοιχα μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα , ανεβάζοντας μας στην 6η θέση της γενικής κατάταξης του Κυπέλλου Γαλλίας . Ο επόμενος αγώνας του Κυπέλλου Γαλλίας είναι στην 1 Απριλίου με ονομασία GP de Vougy στην περιοχή Rhone-Alpes αλλά η διαδρομή ταιριάζει λιγότερα στα χαρακτηριστικά μου .

                                         http://www.youtube.com/watch?v=AiS7Shb13OM
Εδώ το βίντεο απο τον τερματισμό του Κυπέλλου Γαλλίας , το τελευταία 500μ ήταν ελαφρός ανηφορικά (φαίνεται ο Marc και εγώ στα δεξιά με το κόκκινο κράνος )



      Σειρά είχε την Κυριακή που μας πέρασε , ο πρώτος UCI αγώνας για φέτος , κατηγορίας 1.2 με ονομασία  69eme Grand Prix de Nogent-sur-Oise . Στην βόρεια Γαλλία κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο και όπως είναι λογικό συμμετείχαν πολλές Βελγικές ομάδες και άλλες Continental από την Δανία , τη Νορβηγία , την Αυστρία , το Λουξεμβούργο , την Πολωνία , την Ιαπωνία και άλλες , με αισθητή όμως την απουσία τον Γαλλικών Continental , αφού την Δευτέρα ξεκινούσε ο γύρος ''Tour de Normandie ''και έτσι δεν έτρεξαν μαζί μας . Με 196  ποδηλάτες στην εκκίνηση από 24 διαφορετικές ομάδες .

Η ομάδα πριν την εκκίνηση  (από αριστερά , Fred , Sebastien , Stephane D. , Marc , εγώ , Loick , Αλέξανδρος , Γιάννης )

      Καταρχάς πρέπει να πω ότι αυτός , ήταν μακράν ο πιο τρελός-απαιτητικός αγώνας που έχω τρέξει ποτέ , από ψυχοσωματικής πλευράς  και πραγματικά , φοβάμαι ότι τα λόγια μου δεν θα είναι αρκετά για να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε ....γιατί ? Λόγω καιρού φυσικά , αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή .

     Η διαδρομή του αγώνα ήταν 169km σε δύο μεγάλα ημικύκλια με πέντε μικρά σπριντ ανάβασης διάρκειας 1km το καθένα , στα μέτρα μου δηλαδή και στα μέτρα όλων στην ομάδα . Παρόλο που τα τελευταία τρία χρόνια ο αγώνας αυτός έχει καταλήξει σε μαζικό σπριντ , φέτος ο άνεμος για άλλη μια φορά είχε άλλη γνώμη . Και πάλι παρόμοιο σκηνικό με αυτό της προηγούμενης εβδομάδας , διαρκής μάχη για την κατάλληλη θέση μέσα στο γκρουπ , τούμπες αφού όλοι ήταν νευρικοί και ο άνεμος έκανε δύσκολο τον έλεγχο του ποδηλάτου .

     Το πρώτο ''σπάσιμο'' του γκρουπ έγινε μόλις στο όγδοο χιλιόμετρο και όσοι ήταν στην ουρά του , την ''πάτησαν'' και έχασαν επαφή αμέσως , συμπεριλαμβανομένου και του Γιάννη , το επόμενο μεγάλο κόψιμο έγινε περίπου στο 45ο χιλιόμετρο και εκεί έμεινε και ο Αλέξανδρος , κυρίως λόγω απειρίας σε τέτοιες συνθήκες για τους δύο τους , αφού αν βρεθείς στο λάθος μέρος  την λάθος στιγμή , απλά βρίσκεσαι στο έλεος του ανέμου !

         Εγώ γενικά το πρωί που ξύπνησα δεν ένιωθα καλά και νόμιζα ότι θα υποφέρω διπλάσια στον αγώνα , όμως καθώς πέρναγαν τα χιλιόμετρα ένιωθα όλο και πιο δυνατός , προστάτευα τον εαυτό μου και έκανα οικονομία δυνάμεων . Όμως σε ένα κομμάτι με πλάγιο αέρα έγινε τούμπα μπροστά μου , έπεσα πάνω τους (στα μαλακά ευτυχώς χεχε) , σηκώθηκα αμέσως πήρα το ποδήλατο μου και άρχισα το κυνήγι του γκρουπ , εκεί σπατάλησα αρκετή ενέργεια και τους έπιασα γρήγορα ... αλλά αμέσως μετά , στο επόμενο σημείο με πλάγιο , το κυρίως γκρουπ ξανά-έσπασε και ήταν η σειρά μου να την ''πατήσω''.... έτσι έμεινα ανάμεσα σε δύο γκρουπ , με άλλους δύο αθλητές να κυνηγάμε το πρώτο  καταφέρνοντας να το πιάσουμε λίγο μετά ....εννοείται ότι και εκεί έκανα μεγάλη σπατάλη δυνάμεων αλλά τουλάχιστον είδα ότι είχα αρχίσει να νιώθω καλά . Όταν κλείσαμε τα πρώτα εκατό χιλιόμετρα ήμασταν λιγότεροι από ενενήντα αθλητές στο κυρίως γκρουπ με την Guidon Chalettois να έχει εμένα , τον Stephane D. , τον Sebastien ,τον Marc ,τον  Loick και τον Fred  μέσα ..... αλλά ο πραγματικός αγώνας δεν είχε ακόμα αρχίσει . Στο 115km περίπου ο καιρός άρχισε να χειροτερεύει για τα καλά και μετά από ένα ένα ακόμα κομμάτι με πλάγιο , μείναμε μόλις 50-55 άτομα μπροστά και εγώ μαζί , κυρίως λόγο της βοήθεια του Fred που με κάλυψε από τον άνεμο όσο μπορούσε , αμέσως μετά οι ουρανοί άνοιξαν για τα καλά , οι βροντές και οι αστραπές μετέτρεψαν την βροχή σε χαλάζι , όχι απλό χαλάζι ....χοντρό χαλάζι που έπεφτε πάνω μας ορμητικά , εγώ είχα  ξεκινήσει τον αγώνα χωρίς αντιανεμικό και χωρίς μπατζάκια στα πόδια , μόνο θερμαντικό λάδι είχα για προστασία αφού είχε 9-10°C στην εκκίνηση . Το χαλάζι περιόριζε την ορατότητα στο ελάχιστο και πραγματικά πονούσε καθώς άγγιζε το δέρμα του προσώπου και τον ποδιών .
            Με την θερμοκρασία να έχει πέσει απότομα  , την βροχή ,  το χαλάζι και τον αέρα .... διαμορφώθηκε η κατάλληλη ''αρένα'' για όσους ''πολεμιστές'' ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν .  Εγώ .... ήμουν έτοιμος . Αμέσως ακολούθησα μια καλή επίθεση και βρέθηκα αποσπασμένος μαζί με τον Sebastien  και άλλους δέκα περίπου αθλητές , συνεργαστήκαμε καλά μέχρι και το επόμενο κομμάτι με πλάγιο άνεμο που ''σπάσαμε'' και αποσπάστηκα με δύο αθλητές του στρατού και δύο Δανούς . Συνεργαστήκαμε καλά και λίγο αργότερα μας έπιασαν άλλοι δύο ποδηλάτες . Ήμασταν 25km πριν το τερματισμό και μπροστά μας είχαμε δύο ακόμα σπριντ ανάβασης , με το που μπαίνουμε στο δάσος που ξεκινούσε το πρώτο , άρχισα να νιώθω το ποδήλατο να κολλάει κάτω και πριν το καταλάβω κάναμε πετάλι σε 5cm χιόνι ανεβαίνοντας το βουνό . Εκεί δύο από εμάς ανέβασαν ρυθμό και αποσπάστηκαν , ενώ εγώ προτίμησα να ανέβω με τον ρυθμό μου , σταθερά , αφού δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω . Με το που μπήκαμε στην κατηφόρα , οδηγούσαμε πολύ προσεχτικά  και τέρμα κάτω μας είχαν πιάσει μερικοί ακόμα από το πίσω γκρουπ , μέσα σε αυτούς ήταν ο Marc και ο Sebastien , έτσι μπήκαμε στα τελευταία 15km έχοντας δύο αποσπασμένους μπροστά στα 20'' διαφορά , ενώ εμείς ήμασταν ένα γκρουπ των 7 εκ των οποίων τρεις από την Guidon Chalettois  . Εννοείται πως ήμασταν λασπωμένοι , παγωμένοι και βρεγμένη κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο και εκεί που η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο ακούω ένα ..... ΄΄ΦΦσσσ΄΄ και νιώθω το στεφάνη του πίσω μου τροχού να ακουμπάει την άσφαλτο...... δυστυχώς το αμάξι της ομάδας δεν ήταν μαζί μας , αφού είχε μείνει πίσω στο κομμάτι με το χιόνι και αναγκάστηκα να πάρω ρόδα από το ουδέτερο service η αλλαγή δεν ήταν αρκετά αργή , αλλά έτσι και αλλιώς ο αγώνας για μια θέση στο βάθρο είχε μόλις χαθεί για εμένα . Με το που ξανά-ανεβαίνω στο ποδήλατο με έπιασε ο Loick με άλλους τρεις αθλητές και παλέψαμε να πιάσουμε το μπροστά γκρουπ χωρίς αποτέλεσμα ....  σαν να μην έφτανε αυτό στο τελευταίο χιλιόμετρο έγινε ένα μπέρδεμα με τα αμάξια συνοδείας που μας είχαν περάσει και δεν μπόρεσα να σπριντάρω για την δέκατη θέση και έτσι τερμάτισα 13ος με τον Loick 14o . Μπροστά ο Μarc τερμάτισε έβδομος και ο Sebastien  πέμπτος , μόλις 9'' πίσω από τον νικητή Alexander Kamp από την Δανία . Τέσσερα άτομα στους πρώτους δεκαπέντε , όχι και άσχημα ....αλλά αν η ατυχία δεν μου χτυπούσε την πόρτα είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα . Με το ''Αν'' δεν γράφεται ιστορία....αλλά όσοι με γνωρίζουν , ξέρουν ότι έχοντας φάει τόσο χιόνι και κρύο , δεν θα συμβιβαζόμουν εύκολα με οποιοδήποτε απλό αποτέλεσμα .

    Για να καταλάβετε σε τι κατάσταση ήμασταν , με το που τερματίσαμε , μπήκαμε (καβάλα στο ποδήλατο) μέσα στην αίθουσα που ήταν στημένη η γραμματεία , κάθομαι ίσα ίσα σε μία καρέκλα , άλλαξα ρούχα με την βοήθεια ενός ''άγιου'' ανθρώπου από την διοργάνωση και σταμάτησα να τρέμω μετά από 30-40 λεπτά .... το θερμόμετρο στον τερματισμό έγραφε 2.6°C .

Όπως είπα στην αρχή , 196 ποδηλάτες ξεκίνησαν τον αγώνα και μόλις 51 ''μονομάχοι'' κατάφεραν να τερματίσουν , σε μια ημέρα που δύσκολα θα ξεχαστεί ....

         Mία εικόνα ... χίλιες λέξεις ...φώτο από τον τερματισμό  του Sebastien και του Marc ...

      Η εξέλιξη του αγώνα από το 33ο μέχρι και 10km πριν τον τερματισμό , όπως μεταδιδόταν ζωντανά στο Γαλλικό site www.directvelo.com 


 Όλο τον επόμενο μήνα ακολουθούν απαιτητικοί αγώνες και ελπίζω να ανταπεξέλθω στο πρόγραμμα. Παρόλο που πρέπει να γυρίσω για δυο ημέρες Ελλάδα και να κάνω την υπηρεσία μου στο ασαεδ( ευτυχώς που υπάρχει και αυτό ) αφού είμαι ακόμα στρατιώτης του Ελληνικού στρατού ! Είναι αυτονόητο πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να ταξιδέψω alle-retour ανάμεσα στους αγώνες , ενώ θα έπρεπε να προσέχω την αποκατάσταση μου ..... πάλι καλά όμως .

First Month of Racing !

       Salut encore mes amis , πάει ένας μήνας από την προετοιμασία της ομάδας όπου έγραψα το τελευταίο Blog . Με το που επιστρέψαμε από την νότια Γαλλία έκανα και το τελευταίο ιατρικό τεστ που ευτυχώς ήταν φυσιολογικό , έτσι οι γιατροί μου υπέγραψαν το δελτίο και είχα την άδεια να επιστρέψω στους αγώνες . Πραγματικά ένιωσα μεγάλη ανακούφιση καθώς μου έφυγε ένα τεράστιο άγχος αφού αν κάτι πήγαινε στραβά θα έπρεπε να επιστρέψω Ελλάδα και να επαναπροσδιορίσω την θέση του ποδηλάτου στην ζωή μου .

   Τέλος καλό όλα καλά όμως και έτσι βρέθηκα στην εκκίνηση των πρώτων μου αγώνων , που δεν ήταν άλλοι από το 1ο Κύπελλο Γαλλίας την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου και Ronde d'Aix την επόμενη ημέρα 18 Φεβρουαρίου και οι δύο διεξάγονταν σε δύσκολα μεγάλα σιρκουί με αρκετή ανηφόρα . Φυσικά και δεν ήμουν έτοιμος για να αγωνιστώ και να πρωταγωνιστήσω κατευθείαν σε τέτοιου επιπέδου αγώνες αλλά ήμουν ήδη τέσσερις αγώνες πίσω στο πρόγραμμα και έπρεπε να βάλω τον αγωνιστικό ρυθμό στα πόδια μου οπότε ο Stephane(Director Sportif) με ένταξε στην ομάδα των επτά που αγωνίστηκαν . Για την ιστορία στο κύπελλο τερμάτισα 83ος περίπου πέντε λεπτά πίσω από τον Νικητή ,αλλά δυστυχώς κανείς από την ομάδα δεν μπήκε στους πρώτους 30 και έτσι μείναμε χωρίς βαθμούς . Την επόμενη ημέρα έχασα επαφή από το κυρίως γκρούπ κάπου στην μέση της διαδρομής και στην συνέχεια με έβγαλαν εκτός αγώνα , Did Not Finish .... δεν απογοητεύτηκα όμως αφού ήξερα την κατάσταση μου , στόχος μου ήταν να ‘’γράψω’’ τα πρώτα αγωνιστικά χιλιόμετρα τις χρονιάς , μετά από τέσσερις μήνες αποχής .

    Σειρά είχαν την επόμενη εβδομάδα δύο αγώνες στην Βρετάνη που τους είχα τρέξει και πέρυσι και ήξερα την διαδρομή και το επίπεδο τους . Το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου το La Merlandaise κατηγορίας ‘Tout Cat’ , ήταν η ''La Primavera'' των αγώνων στην Βρετάνη , απόστασης 130km συνεχώς κυματοειδής χωρίς μεγάλες ανηφόρες και 200 ποδηλάτες στην εκκίνηση , με το κρύο να είναι αφόρητο (3 βαθμούς) έβλεπα τους 60κιλους ανηφορίστες να τρώνε από την προ-εκκίνηση για να κρατηθούν ζεστοί . Ξέραμε ότι όλα θα κριθούν από τα πρώτα χιλιόμετρα . Έτσι μετά από τα πρώτα 15km συνεχών επιθέσεων αποσπάστηκα μαζί με τους συναθλητές μου Μarc, Loick και Sebastien με ένα γκρούπ των είκοσι αθλητών. Διατηρήσαμε ένα δυνατό ρυθμό μέχρι και το 85ο χιλιόμετρο περίπου όπου η ομάδα του Γαλλικού στρατού που είχε πέντε αθλητές στο γκρουπάκι μας άρχισε τις επιθέσεις , έτσι μετά από λίγο βρέθηκα αποσπασμένος με άλλους πέντε εκ των οποίων οι τρείς ήταν του στρατού , οι οποίοι ένιωσα ότι ήταν ένα επίπεδο παραπάνω από εμένα στα τελευταία δέκα χιλιόμετρα αφού ξανάεπιτέθηκαν εκεί που απλά δεν είχα την δύναμη να τους ακολουθήσω και έτσι έπιασαν όλες τις θέσεις του βάθρου με εμένα να κερδίζω στο σπριντ την 4η θέση . Την Κυριακή ήμασταν στην εκκίνηση του πιο δύσκολου Route Bretonne κατηγορίας ‘Εlite National’ απόστασης 150km εκ των οποίων τα τελευταία 35κμ σε ένα δύσκολο σιρκουί των έξι χιλιομέτρων με ένα δύσκολο λόφο 300 μέτρων στο 15% . Δυστυχώς ο αγώνας κρίθηκε στην κυριολεξία από την εκκίνηση αφού σε ένα κομμάτι με πλάγιο αέρα ένα γκρούπ των 18 αποσπάστηκε χωρίς να έχουμε κάποιον από την ομάδα μου μέσα και έτσι αναγκαστήκαμε να δουλέψουμε στην κεφαλή του γκρούπ σχεδόν όλη ημέρα , με την βοήθεια άλλης μίας ομάδας είχαμε μειώση την διαφορά σε απόσταση αναπνοής , χωρίς όμως να καταφέρουμε να τους πιάσουμε και έτσι έμειναν μπροστά μέχρι το τέλος και εμείς διαλυμένοι απλά τερματίσαμε των αγώνα ..... με την απογοήτευση που αδρανήσαμε και δεν βάλαμε κάποιον μέσα στους αποσπασμένους , ήταν λάθος και τα λάθη πληρώνονται .

   (Εδώ φαίνεται πόσο κοντά είχαμε φέρει τους αποσπασμένους στον αγώνα της Κυριακης ....είχε τόσο πλάγιο άνεμο που ακόμα και το κυρίως γκρούπ έσπασε ενώ το ''καίγαμε'' μπροστά για να πάσουμε τους 18 αποσπασμένους .)

    Το προηγούμενο Σαββάτο 2 Μαρτίου βρεθήκαμε στην εκκίνηση ενός ακόμα αγώνα κατηγορίας ‘Elite National’ με ονομασία Tour de 4 Cantons διάρκειας 165km , χωρίς υψομετρικές δυσκολίες αλλά με πολύ υψηλό επίπεδο ομάδων αφού εκτός των Γαλλικών ,είχαν έρθει και δύο ομάδες από την Ελβετία . Το πάθημα του τελευταίου αγώνα στην Βρετάνη μας έγινε μάθημα και έτσι οι εντολές του Stephane(Director Sportif) ήταν να είμαστε μπροστά στο γκρούπ από την αρχή και να μην αφήσουμε καμία επίθεση χωρίς άτομο από την ομάδα μας μέσα ,έτσι και έγινε ,πραγματικά δεν αφήναμε καμία επίθεση ακάλυπτη και έτσι περίπου στο 70km ο Αλέξανδρος αποσπάστηκε με άλλους δέκα και πήραν γρήγορα μια διαφορά 40΄΄ , αυτό ανάγκασε δύο δυνατές ομάδες που δεν είχαν άτομο στους αποσπασμένους να μπουν μπροστά και να κυνηγήσουν . Τελικά κατάφεραν να τους πιάσουν γύρω στο 115km και από εκεί και έπειτα όντας ξεκούραστοι ήμασταν πολύ ενεργητικοί , κάνοντας αρκετές επιθέσεις , τελικά κανείς δεν μπόρεσε να αποσπαστεί και οδηγηθήκαμε σε μαζικό σπριντ . Εγώ σε μια αριστερή στροφή 2km πριν το τέλος είχα πτώση και έτσι δεν μπόρεσα να βοηθήσω τους συναθλητές μου στο τελευταίο χιλιόμετρο , παρόλο αυτά , ο Marc ήταν πιο δυνατός από όλους κερδίζοντας των αγώνα εκτός αυτού ο Stephane Duguenet τερμάτισε 3^ος , ο Γιάννης 8^ος και ο Arthur 9^ος . Έτσι με τον Marc νικητή και τέσσερα άτομα στην πρώτη δεκάδα , ήταν ο πιο επιτυχημένος αγώνας της χρονιάς , που πραγματικά βγήκε μέσα από ομαδική δουλεία , μοιράζοντας χαμόγελα και αυτοπεποίθηση σε όλους μας . 

( Ο τερματισμός του Σαββάτου με τον Marc Sareau Νικητή , και τον Γιάννη στα άσπρα-μπλε 8ο )

   Tην επόμενη ημέρα Κυριακή είχαμε έναν ακόμα αγώνα , πιο χαμηλού επιπέδου , κατηγορίας ‘Tout Categories’ με ονομασία Grand Prix Montlhery διάρκειας 130km σε ένα γύρο των 2,5km επί 52 φορές , γρήγορη διαδρομή με δύο μικρά δυναμικά λοφάκια . Αν και ξύπνησα λίγο πιασμένος από την χθεσινή τούμπα τουλάχιστον έβγαλε ήλιο μετά από μία εβδομάδα συννεφιάς , αυτό και μόνο μου έδωσε λίγο παραπάνω κίνητρο να πιεστώ . Έτσι και ενώ είχε φύγει ένα γρουπ των 17 αθλητών έχοντας τον Γιάννη και τον Αλέξανδρο μέσα από εμάς , αποσπάστηκα με άλλον ένα αθλητή του στρατού και καταφέραμε να τους πιάσουμε μετά από 13km και έτσι γίναμε 19 αποσπασμένοι , με τους τρείς Έλληνες μέσα σε αυτούς . Οι γύροι και τα χιλιόμετρα περνούσαν και με το που μπήκαμε στους τελευταίους δέκα , ακολούθησα ακόμα μια επίθεση από έναν άλλο αθλητή του στρατού και έτσι βρεθήκαμε αποσπασμένοι μπροστά από όλους...

   Συνεργαστήκαμε καλά και λίγο αργότερα μας έπιασε ένας αθλητής του στρατού μαζί με τον Γιάννη και ένα ακόμα αθλητή . Έτσι ήμασταν πέντε αθλητές λίγο πιο μπροστά από το κυρίως γρούπ που εν τω μεταξύ είχε ανεβάσει ρυθμό και είχε πιάσει τους υπόλοιπους που ήταν στο αρχικό ξεκόλλημα . Πλησιάζοντας προς τον τερματισμό τα παιχνίδια τακτικής και οι επιθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη . Τελικά στο τελευταίο χιλιόμετρο το γκρούπ σχεδόν μας είχε πιάσει και αναγκάστηκα να μπω μπροστά και να οδηγήσω το γκρουπάκι μας στο σπρίντ ελπίζοντας ο Γιάννης να έχει κρατήσει λίγο δύναμη . Τελικά οι άλλοι τρείς αποδείχτηκαν πιο φρέσκοι και έτσι ο Γιάννης τερμάτισε 4^ος ενώ εμένα , με πρόλαβαν τέσσερις αθλητές που σπρίνταραν από πίσω και τερμάτισα 9^ος . Σίγουρα μπορούσαμε να είχαμε καταφέρει κάτι καλύτερο αλλά λίγο η απειρία του Γιάννη και λίγο το άγχος , βλέποντας το γκρούπ να μας μαζεύει , δεν μας άφησε να σκεφτούμε ψύχραιμα και σωστά . 

           ( Eδώ είναι μέσα στο τελευταίο χιλιόμετρο , από τον αγώνα του Σαββάτου..φaίνεται πόσο κοντά μας είχε φέρει το γκρούπ ...)

Αυτά έγιναν αυτό τον μήνα από αγωνιστικής πλευράς , την Δευτέρα και Τρίτη που μας πέρασε πήγαμε να δούμε τον τερματισμό και την εκκίνηση των δύο πρώτων ημερών του ProTour γύρου Paris-Nice αφού ο τερματισμός του πρώτου ετάπ ήταν 30km μακριά , στην πόλη Nemours και η εκκίνηση του δεύτερου μόλις 8km μακριά από το διαμέρισμά μας , όπως ήταν λογικό μόνο και μόνο που είδαμε από κοντά του επαγγελματίες και τα λεωφορεία των ομάδων , μας έδωσε μια ψυχολογική τόνωση , ψαρώσαμε !

     ( Το σημείο τερματισμού του 1ου ετάπ στο Paris-Nice , φοβερή ενέργεια στην ατμόσφαιρα καθώς σπρίνταρε το γκρούπ δίπλα μας ...)

   Επόμενος μεγάλος αγώνας αγώνας για εμένα αυτή την Κυριακή , το 2ο Κύπελλο Γαλλίας με ονομασία Bordeux-Saintes (www.bordeaux-saintes.fr) απόστασης 180km . Ελπίζω να είμαι σε καλή κατάσταση και εγώ και οι υπόλοιποι έξι που θα συμμετάσχουμε από την ομάδα και να σκοράρουμε τους πρώτους μας βαθμούς ! Α Βientot !

South France Racing Camp !

       H ημέρα της παρουσίασης ξεκίνησε με τις απαραίτητες φωτογραφίες , που πιο πολύ μου φάνηκε σαν επικίνδυνη αποστολή αφού ήμασταν με τα κοντομάνικα στους 2 °C.. Η παρουσίαση ήταν λιγότερο εντυπωσιακή από πέρυσι ίσως λόγο το ότι φέτος έγινε σε αίθουσα και όχι σε αμφιθέατρο . Ίσως να μας επηρέασε το ότι η φανέλες μας με τα διακριτικά Ελληνικά χρώματα δεν ήταν έτοιμες στην ώρα τους για να τις φορέσουμε και μας χάλασε η ψυχολογία . Δεν πειράζει όπως και να έχει θα είναι έτοιμες στα μέσα του μήνα .. .

   ''Άντε να περάσουν οι μέρες να πάμε νότια να ζεσταθούμε...''αυτή ήταν η πιο αναφερόμενη φράση στο σπίτι μας την τελευταία εβδομάδα μετά την παρουσίαση της ομάδας . Και να με τώρα εδώ , να γράφω αυτές τις σειρές από τo γραφικό χωρίο Lairiere στην περιοχή Languedoc-Roussillon περίπου 100km μακριά από τα σύνορα με την Ισπανία και 70km από τις ακτές της Μεσογείου . Για να φτάσουμε βέβαια εδώ έπρεπε να περάσουμε 10 ώρες μέσα στα αυτοκίνητα .... είμαστε συνολικά 16 άτομα(12 Αθλητές και τέσσερις συνοδοί) και μένουμε σε ένα μεγάλο πετρόχτιστο αναπαλαιωμένο ''σπίτι'' που μοιάζει περισσότερο με κάστρο αφού έχει 8 υπνοδωμάτια και τεράστιο σαλόνι . Ο στόχος της αποστολής είναι να περάσουμε χρόνο όλοι μαζί και να δεθούμε σαν ομάδα , ενώ παράλληλα το πρόγραμμα περιλαμβάνει δύο αγώνες το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και άλλους δύο αύριο και μεθαύριο , με τρεις δύσκολες προπονήσεις ενδιάμεσα . Το κακό ήταν ότι ο καιρός πραγματικά μας έδειξε τα δόντια του αφού πέρα από την πρώτη ημέρα όλες οι υπόλοιπες ήταν μέσα στην βροχή και στο κρύο ενώ σήμερα στρώθηκαν με χιόνι τα γύρω βουνά ....

Το σπίτι μας για τις 10 ημέρες της διαμονής μας ... όχι και άσχημο ε....

Οι τέσσερις αυτοί αγώνες υπάγονται σε μια σειρά αγώνων με ονομασία Courses au Soleil ( Αγώνες του Ήλιου) που χρησιμοποιούν οι περισσότερες DN1 ομάδες για την αγωνιστική προετοιμασία τους , γενικά στην περιοχή που μένουμε δεν υπάρχει ευθεία , ο δρόμος είναι συνεχώς κυματοειδής χωρίς απότομη κλίση , χαρακτηριστικό επίσης είναι ο δυνατός άνεμος πράγμα που το διαπίστωσα από την πρώτη ημέρα μου εδώ .


Το θέμα είναι ότι εγώ δεν θα αγωνιστώ σε κανέναν από αυτούς τους αγώνες γιατί το δελτίο μου δεν είναι έτοιμο όπως είχα πει στο προηγούμενο blog . Στον εργομετρικό-ιατρικό έλεγχο παρουσιάστηκε μια καρδιακή αρρυθμία , που απαιτεί περαιτέρω χρονοβόρες εξετάσεις για να εξακριβωθεί αν ήταν τυχαίο συμβάν ή αν μπορεί να μου προκαλέσει πρόβλημα στο μέλλον . Η τελευταία εξέταση είναι μια μαγνητική στις 13 Φεβρουαρίου και μετά οι γιατροί θα αποφασίσουν αν θα με αφήσουν να αγωνιστώ . Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο σέβονται τους αθλητές εδώ , πραγματικά σε περνάνε από κόσκινο για να σου υπογράψουν το δελτίο ενώ στην Ελλάδα ο γιατρός στο υπογράφει με μια απλή εξέταση με το στηθοσκόπιο ..... Τέλος πάντων αφού η προετοιμασία για μένα μετατράπηκε από αγωνιστική σε προπονητική και παρόλο που είμαι απογοητευμένος και λίγο αγχωμένος θα προσπαθήσω να μείνω συγκεντρωμένος , έτσι ώστε να είμαι έτοιμος αν όλα πάνε κατ'ευχήν να μπω στου αγώνες δυνατός . Σίγουρα η προπόνηση εδώ θα με βοηθήσει γιατί έχω πιεστεί αρκετά στα σπρίντ ανάβασεις μαζί με τους ανηφορίστες της ομάδας .... αφού κάθε ημέρα δεν χάνουν ευκαιρία να το ''κάψουν'' ενώ εγώ παλεύω να κρατηθώ στη ρόδα τους .... :-D

   Ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος παίρνουν την πρώτη τους γεύση από τους Γαλλικούς αγώνες και κατάλαβαν τι εννοούσα όταν τους έλεγα για τους περυσινούς μου .... γρήγοροι, άναρχοι,δύσκολοι .. τρεις λέξεις συνοδευόμενες από κακές καιρικές συνθήκες . Αλλά όπως και να έχει πρέπει να είσαι ''σκληρός'' για να έχεις αποτελέσματα και είμαι σίγουρος ότι μόλις μαζέψουν την κατάλληλη εμπειρία θα έρθουν και αυτά . 

Το κλίμα στο ''κάστρο'' μας είναι καλό , με τον Frank (διατροφολόγος) να μας μαγειρεύει εξαιρετικά γεύματα , ποσοτικά όχι μεγάλα , αλλά γευστικά και ποιοτικά οπότε θα είμαι πολύ ικανοποιημένος αν γυρίσω στην Chalette με 1-2 κιλά λιγότερα .... :-) . Η αλήθεια είναι ότι τα όρια με το φαγητό είναι πιο αυστηρά από πέρυσι στο Pays Basque αφού ο Jeje(Director Sportif) μας θέλει όσο πιο ''στεγνούς'' γίνετε και εδώ έχει την ευκαιρία του για επίβλεψει . Όπως είπα είμαστε εδώ για να δεθούμε σαν ομάδα και προσπαθούμε να εκφραστούμε στα Γαλλικά όσο πιο πολύ γίνετε , ευτυχώς όλοι μας μιλάνε αργά και μας βοηθάνε να μάθουμε κάτι παραπάνω .

          Σήμερα βρήκα όρεξη για 2 ώρες ήρεμης προπόνησης ανεβαίνοντας το Col du Paradis (Βουνό του παραδείσου :-D ) στους -1°C .... στην κατηφόρα όταν γύριζα κατάλαβα γιατί το έλεγαν έτσι αφού ''πέθανα'' από το κρύο .... :-) !
                                 

Τhe Comeback - Η επιστροφή-Season 2013

      Salut mes ammis , αυτό είναι το πρώτο Blog για το 2013 . Καινούργιο έτος , νέα αγωνιστική σεζόν , μια σεζόν που θα προσπαθήσω να την περιγράψω μέσα από εδώ . Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις νέες εμπειρίες που αποκτώ κατά την διάρκεια διαμονής μου στην Γαλλία . Θα προσπαθήσω να σας βάλω όσο μπορώ ''μέσα'' στους αγώνες από την δική μου οπτική γωνία , θα νιώσετε το άγχος και την αγωνία μου , την χαρά και την λύπη μου , την δύναμη , τις αδυναμίες , τα πάθη , τα λάθη και το πείσμα μου . Αν κάθε φορά που το διαβάζετε νιώσετε μία πρόσθετη επιθυμία να ανεβείτε στο ποδήλατο σας , τότε ο στόχος του άρθρου θα έχει επιτευχθεί . Δεν γράφω αυτό το Blog για εμένα , το γράφω για εσάς ....
 
    Για όσους δεν το ξέρουν και αυτή την την χρονιά θα αγωνίζομαι με την Guidon Chalettois , ομάδα πρώτης εθνικής κατηγορίας (Division Nationale 1-DN1) η μεγάλη διαφορά με πέρυσι είναι ότι φέτος , θα έχω και δύο φίλους-συναθλητές από τα Χανιά μαζί μου . Τον Γιάννη Δρακάκη που είναι  πρωταθλητής Ελλάδος στο αγώνισμα του Δρόμου αντοχής 2012 και τον Αλέξανδρο Παπαδερό που είναι πρωταθλητής Ελλάδος στο ατομικό χρονόμετρο των Νέων 2012 . Δυνατοί αθλητές και οι δύο με ξεχωριστές ειδικότητες ο καθένας . Όπως είπα είναι φίλοι μου και όταν μου ζήτησαν να τους βοηθήσω να βρουν Γαλλική ομάδα για το 2013 δεν μπορούσα παρά να προτείνω στον μάνατζερ της ομάδας να τους βάλει στην ομάδα , εγγυόμενος εγώ για αυτούς . Διπλό πλεονέκτημα αφού εκτός του ότι η ομάδα δυνάμωσε , η ποιότητα διαβίωσης βελτιώθηκε έχοντας δύο φίλους πλάι μου .

      Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , φτάσαμε εδώ την Παρασκευή βράδυ και αφού τακτοποιήσαμε τα πρώτα πράγματα μας , πέσαμε για ύπνο εξαντλημένοι από το ταξίδι , το επόμενο πρωί είχαμε ραντεβού με όλα τα μέλη της ομάδας για να παραλάβουμε τα νέα μας ποδήλατα , κράνος και ρουχισμό . Φέτος θα ''καβαλάμε'' το νέο μοντέλο της Γαλλικής Time , το Νxrs εξοπλισμένο με ηλεκτρική Shimano Ultegra DI2 και ρόδες FLASH carbon μπουαγιόν . Το κράνος είναι Limar σε χρώμα κόκκινο , η αλήθεια είναι ότι δεν μας αρέσει αφού το περυσινό Giro Atmos ήταν πολύ πιο όμορφο και αξιόπιστο . Ο σχεδιασμός των ρούχων άλλαξε , με περισσότερο άσπρο και λιγότερο κόκκινο σε σχέση με πέρυσι , το ενδιαφέρων είναι ότι η αγωνιστική φανέλα του Αλέξανδρου και η δική μου , θα έχουν τα Ελληνικά χρώματα στο κολάρο και στο μανίκι αφού στην Γαλλία μπορείς να τα έχεις , αν έχεις κερδίσει οποιοδήποτε αγώνισμα του πρωταθλήματος της χώρας σου . Όσον αναφορά την αγωνιστική στολή του Γιάννη (που είναι ο πρωταθλητής Ελλάδος στο Δρόμο) αυτή είναι επτασφράγιστο μυστικό και θα την δούμε την ημέρα της επίσημης παρουσίασης της ομάδας το Σάββατο 26 Ιανουαρίου. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είναι όλη άσπρη-μπλε με εμφανή την Ελληνική σημαία για να ξεχωρίζει μέσα στο γκρουπ δείχνοντας ποιος είναι και από που έρχεται .

                                      Το ποδήλατο της ομάδας για το 2013

     Οι μέρες κυλάνε ήρεμα εδώ στο Montargis με πολύ χιόνι και κρύο , την Δευτέρα ο Γιάννης και εγώ περάσαμε από εργομετρικό και ιατρικό έλεγχο , υπήρξε ένα πρόβλημα υγείας με εμένα αλά ελπίζω να το λύσουμε γρήγορα και να αγωνιστώ στην προετοιμασία της ομάδας στην νότια Γαλλία το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου . Σήμερα κάναμε την πρώτη προπόνηση μας έξω στο δρόμο ντυμένοι σαν εσκιμώοι .... αφού η διαφορά των 18 c στα Χανιά με τους 2 c εδώ , μας έπεσε λίγο βαριά . Αυτά προς το παρόν επόμενη ενημέρωση την επόμενη εβδομάδα με όλα τα παρελκόμενα απο την παρουσίαση της ομάδας ! Α bientot ! :-)

 Η θέα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος μας την Κυριακή πρωί .....ε όχι... δεν είχε κρύο.....!