A Tough Season-National Championships-Thoughts and Words

       

Salut a tous ! Γεία σας !                                                                                                         

          Πάει καιρός που έχω να ενημερώσω το Blog , από τις αρχές Απριλίου , στο διάστημα που μεσολάβησε απλά δεν έβρισκα την διάθεση να γράψω . Δεν είχα και κάτι να πω . Προσπαθούσα και εγώ να καταλάβω τι γίνεται . Γενικά μέσα στον Απρίλιο και τον Μάιο ο παράγοντας τύχη έπαιξε μεγάλο ρόλο στην απόδοση και στα αποτελέσματα που είχα στους αγώνες καθώς είχα δύο αρκετά σοβαρές  πτώσεις  πάνω σε αγώνες  και  μια ίωση στο στομάχι  όλα με 2-3 εβδομάδες κενό μεταξύ τους .Με το που άρχιζα να βρίσκω την φόρμα μου και να νιώθω δυνατός  η τύχη μου γύρναγε την πλάτη και μου έριχνε και μια κλωτσιά να πάω ακόμα πιο χαμηλά . Μετά από κάθε πτώση δεν το έβαζα κάτω  , φρόντιζα να κρατήσω το ηθικό μου ψηλά .

Για παράδειγμα , αναγκάστηκα να κάνω εργόμετρο με πρησμένα γόνατα και ματωμένους αγκώνες , για να μην χάσω φυσική κατάσταση  αλλά με το που έστρωσα και ένιωθα δυνατός , πέρασα δύο μέρες ξάπλα στο κρεβάτι κάνοντας συνεχόμενα Aller-Retour στην τουαλέτα χτυπημένος από γαστρεντερίτιδα και αμέσως μετά έτρεξα αγώνα και έχασα επαφή από το κυρίως γκρούπ στο πρώτο χιλιόμετρο , ναι , στο πρώτο......τερμάτισα όμως , ούτε εγώ δεν ξέρω πως . Εκείνη την ημέρα ανακάλυψα ένα άλλο επίπεδο πόνου . Πραγματικά υπέφερα για τέσσερις συνεχόμενες ώρες νιώθοντας άδειος , καθώς είχα χάσει 2-3 κιλά μέσα σε δύο μέρες . Τερμάτισα όμως ! Το ξαναλέω γιατί είμαι πολύ περήφανος για αυτό.

Από εκεί και πέρα δυσκολεύτηκα αρκετά να επανέλθω , έπρεπε όμως να το κάνω γρήγορα γιατί η ομάδα με χρειαζόταν για το 5ο κύπελλο Γαλλίας . Ομαδικό χρονόμετρο 67km που θεωρητικά είμαι από τους πιο δυνατούς και η βοήθεια μου θα ήταν πολύτιμη . Δυστυχώς η ημέρα του αγώνα έφτασε και δεν ήμουν έτοιμος 100% και έμεινα από την ομάδα λίγο πριν την μέση του αγώνα . Απογοήτευση , της ομάδας προς εμένα αλλά κυρίως εμένα προς τον εαυτό μου. Καθώς η ομάδα τερμάτισε 6η και έχασε σημαντικούς βαθμούς.Σίγουρα όχι αυτό που ήθελα.

Με αυτά και με αυτά έφτασε Ιούνιος και άρχισα ξανά να νιώθω ότι βρίσκω την φόρμα μου . Κέρδισα έναν μικρό αγώνα που όμως είχε μεγάλη σημασία για το ηθικό μου. Επιτέθηκα 2km πριν το τέλος ενώ ήμουν αποσπασμένος με ένα μικρο γκρούπ και τερμάτισα μόνος μου.....

Δύο μέρες μετά τερματισα 5ος σε έναν σημαντικό με υψηλό επίπεδο αγώνα στην Βρετάννη . Αυτό ήταν , επέστρεψα !

      Αφού σωματικά και ψυχολογικά ήμουν καλά , το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βάλω βραχυπρόθεσμους στόχους και να τους κυνηγήσω. Το πιο κοντινό και σημαντικό ήταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου στο τέλος του μήνα !

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα

          Σίγουρα όπως κάθε χρόνο το πανελλήνιο πρωτάθλημα δρόμου είναι μια σημαντική διοργάνωση.Όπως για κάθε Έλληνα ποδηλάτη έτσι και για εμένα αποτελούσε στόχο και προσπάθησα να είμαι σε καλή κατάσταση . Αυτήν την φορά αποφάσισα να γυρίσω Ελλάδα δύο εβδομάδες νωρίτερα και όχι μία όπως πέρυσι και πρόπερσι αφενός γιατί είχα να γυρίσω σπίτι μου πέντε μήνες και ήθελα να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου και αφετέρου για να δώσω χρόνο στο σώμα μου να ξεκουραστεί και να εγκλιματιστεί στην διαφορά θερμοκρασίας.Καθώς άλλο 20-25 που είχε στην Nantes και άλλο 35-40 βαθμούς που έχει στην Ελλάδα . Η αλήθεια είναι ότι από τις αρχές Ιουνίου ένιωθα σε καλή κατάσταση και κάθε ημέρα που περνούσε ήμουν πιο δυνατός. Και έτσι έφτασα στην Ελλάδα γεμάτος αυτοπεποίθηση. Φυσικά γνώριζα ότι βάση της διαδρομής και βάση στον παράγοντα SpTableware με 6-7 δυνατούς αθλητές στο δυναμικό της  μια ενδεχόμενη νίκη στον αγώνα αντοχής ήταν εξαιρετικά δύσκολη , σχεδόν αδύνατη . Στο ατομικό χρονόμετρο όμως ο καθένας είναι μόνος του και το μόνο που μετράει είναι η δύναμη και η φυσική κατάσταση του καθενός. Ο πιο δυνατός κερδίζει . Ευτυχώς ο κύριος Νίκος Κασιμμάτης που είναι αντιπρόσωπος της Specialized στην Ελλάδα με χορήγησε μαζί με το μαγαζί Planet Cycling στον Πύργο του Παναγιώτη Εξαρχόπουλου το Specialized Shiv . Ένα πραγματικό ''όπλο'' αρκεί βέβαια να έχεις τα σκάγια(πόδια) να πυροβολήσεις . 

        Γενικά φέτος το χρονόμετρο το έχω δουλέψει περισσότερο απο τις άλλες χρονιές καθώς έχω τρέξει τρία ομαδικά χρονόμετρα στην Γαλλία με την ομάδα μου . Για εμένα ήτανε στόχος η φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος στο Ατ. Χρονόμετρο .Τα κατάφερα ! Πάντα πίστευα ότι έχω την ικανότητα να το κάνω . Όπως παρατήρησα μετά για όλους ήταν μια έκπληξη , για κάποιους ευχάριστη και για κάποιους δυσάρεστη .Κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσα να κερδίσω . Ούτε καν ο φίλος μου ο Χάρης Καστραντάς καθώς μιλάγαμε το βράδυ πριν τον αγώνα

-Έ εντάξει αν βγάλεις τόσα Watts μέσο όρο είσαι σίγουρα δεύτερος .

-Χάρη , δεν πάω για δεύτερος...

       Το πίστεψα , αν δεν το πιστέψεις δεν μπορείς να το κάνεις , δεν μπορείς να μπεις σε έναν αγώνα χρονομέτρου και να πεις πάω για δεύτερος . Είσαι ήδη χαμένος.

Είχα βιώσει τόσες δύσκολες στιγμές τους προηγούμενους μήνες που αυτά τα 50 λεπτά  του αγώνα μου φάνηκαν παιχνιδάκι . Όπως είπα πιο πάνω είχα υποφέρει για 4 συνεχόμενες ώρες μόνο και μόνο για να τερματίσω .Και τώρα μου προσφέρθηκαν μόλις 50 λεπτά για να κερδίσω ? Εύκολο ! ε ?!?

Ναι πονούσα αλλά αυτός ο πόνος ο σωματικός ,ούτε καν με ακούμπαγε .
     Σε αυτό ήθελα να καταλήξω προηγουμένως , ακόμα και τις πιο δύσκολες ημέρες που πραγματικά είσαι μακριά από τον καλό σου εαυτό και νιώθεις ότι τα πάντα σου έχουν γυρίσει την πλάτη .Δεν πρέπει να τα παρατάς πρέπει να παλέψεις ,  πνευματικά θα γίνεις πιο δυνατός , πιο σκληρός . Και την επόμενη φορά θα πεταλάρεις με την ψυχή.
      

Εδώ με τον Παναγιώτη Μαρεντάκη( Μαρέντο) έναν πραγματικό μέντορα , όχι μόνο για εμένα αλλά και για πολλά παιδιά στα Χανιά και όχι μόνο , ο πρώτος μου προπονητής στον Τάλω την Ελληνική μου ομάδα που ποτέ δεν έπαψε να με στηρίζει .

Το βάθρο των νικητών στο Ατ.Χρονόμετρο αριστερά μου ο Νεόφυτος που τώρα 6-7 χρόνια , από την πρώτη μας χρονιά νέοι κοντραριζόμαστε στο Χρονόμετρο του Πρωταθλήματος. Και δεξιά μου ο σπουδαίος Γιάννης Ταμουρίδης , που έχει καταφέρει τρομερά πράγματα για τα Ελληνικά δεδομένα , των θαύμαζα ως έφηβος και συνεχίζω να το κάνω .

Aγώνας Αντοχής

  Όπως είπα και πριν η φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος στο δρόμο αντοχής  είναι ένα όνειρο και μια μεγάλη τιμή . Και βέβαια ήθελα να την κατακτήσω και βέβαια ήμουν έτοιμος να πολεμήσω για αυτήν. Με ανεβασμένο το ηθικό βρέθηκα στην εκκίνηση έτοιμος να παλέψω κόντρα σε μια ολόκληρη ομάδα με μοναδικό σύμμαχο τον έτερο ''Γάλλο'' και πολύ καλό μου φίλο Χάρη Καστραντά.Ο Χάρης έχει μια πολύ καλή σαιζόν μέχρι τώρα και πραγματικά είχε την δυναμική να κερδίσει το πρωτάθλημα . Δύο όμως κόντρα σε έξι είναι δύσκολη αποστολή .Αφού η Εληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας είχε την φανταστική ιδέα να βάλει ξεχωριστό αγώνα για τους νέους άνδρες , με συνέπεια κάποιοι δυνατοί νέοι αθλητές που θα μπορούσαν να ισσοροπήσουν τον αγώνα , έτρεξαν μόνοι τους .Ήθελα να ήξερα ποιος γνώστης τους συμβουλεύει.Αυτά δεν γίνονται πουθενά.

   Ο αγώνας ξεκίνησε και βρέθηκα αποσπασμένος μαζί με άλλους 5 εκ των οποίων οι τρεις ήταν της SpTableware . Ο Χάρης έμεινε πίσω στο κυρίως γκρουπ μαζί με τους Ταμουρίδη και  Γ. Μπούγλα που ήταν και οι πιο δυνατοί αντίπαλοι . Εγώ ήμουν αρκετά ήρεμος καθώς ένιωθα καλά και πίστευα ότι ίσως να έχω κάποια πιθανότητα να κερδίσω . Τα πράγματα άλλαξαν όμως ραγδαία καθώς ο Γ. Μπούγλας αποσπάστηκε απο το κυρίως γκρουπ και μας έπιασε μαζί με τον Βασίλη Σημαντηράκη . Και ο Χάρης έμεινε πίσω μαζί με τον Ταμουρίδη.  Έτσι βρέθηκα μόνος μου μπροστά με πέντε αθλητές της Sp . τότε κατάλαβα ότι η φανέλα έχει χαθεί .Παρόλο αυτά αποφάσισα να τους κάνω να πασχίσουν για αυτήν , καμία νίκη δεν πρέπει να είναι εύκολη πόσο μάλλον αυτή του Πανελλήνιου πρωταθλήματος .Άρχισαν τις επιθέσεις ο ένας μετά τον άλλο ,προσπάθησα να τις καλύψω όλες και πραγματικά ένιωθα πολύ δυνατός εκείνη την ημέρα αλλά ήταν θέμα χρόνου να λυγίσω , ειδικά σε αυτήν την διαδρομή με την κλίση της ανηφόρας στο 17%.

    Με άδειασαν , θέλω να πιστεύω όχι εύκολα. Όταν τα αδέρφια Μπούγλα επιτέθηκαν στο πιο δύσκολο κομμάτι της ανηφόρας απλά δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω φθαρμένος απο τις προηγούμενες επιθέσεις.(Ο Γιωργος και ο Αποστόλης έχουν μια πολύ καλή σαιζόν μέχρι τώρα και ο Γιώργος είναι πολύ μεγάλο ταλέντο που είμαι σίγουρος ότι θα τιμήσει την φανέλα του πρωταθλητή στο εξωτερικό .) Έτσι αποφάσισα να μην τους κυνηγήσω καν και να προσηλωθώ στην διεκδίκηση της 3ης θέσης του βάθρου.Το πρόβλημα ήταν ότι παρόλο που οι αφοί Μπούγλα είχαν πάρει 3 λεπτά προβάδισμα και η διεκδίκηση των 2 πρώτων θέσεων είχε χαθεί για εμένα , οι άλλοι δύο αθλητές της SP(Καράτζιος, Σακελαρίδης-Μαγκούρας) που ήταν μαζί μου δεν ήταν διαθέσιμοι να συνεργαστούν , ακολουθώντας τις οδηγίες του δεύτερου  Dιrector Sportif της SP που μάλλον ήθελε να πάρει και τις 6 πρώτες θέσεις για να μείνει ευχαριστημένος .

 Αυτό που με πείραξε ήταν ότι ένιωσα ότι δεν με σέβεται σαν αθλητή , δεν σεβάστηκε τα χιλιόμετρα και τις θυσίες που έχω κάνει . Αλλά τι ζητάω ? Εδώ δεν σεβάστηκε τους δικούς του αθλητές που ήταν αποσπασμένοι μαζί μου όλο τον αγώνα και δεν τους έδωσε την ευκαιρία να τρέξουν αγώνα και να παλέψουν στα ίσα για το μετάλλιο . Ο ρυθμός μας όπως ήταν λογικό έπεσε πολύ καθώς μαρκαρόμασταν σαν την γάτα με το ποντίκι και αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Καστραντά με τον Ταμουρίδη να μας πιάσουν και με μια απευθείας (τιτάνια) επίθεση του Ταμουρίδη να χαθεί και η τρίτη θέση .  Τελικά τερμάτισα 5ος με τον Καστραντά 4ο και τον Καρατζιο 6ο.
 Μετά τον αγώνα ήρθε ο ίδιος DS να μου σφίξει το χέρι και να δώσει συγχαρητήρια για την προσπάθεια μου , λέγοντας μου ότι ''αυτή είναι η ποδηλασία....''
-Αυτή είναι η ποδηλασία?!? Συγνώμη αλλά δεν ξέρεις τι είναι η ποδηλασία , αυτή είναι η ποδηλασία που έχεις μάθει εσύ στα παλιά (κατά τ'άλλα ανθισμένα) χρόνια της Ελληνικής Ποδηλασίας , η μίζερη , της απληστίας και της εκμετάλλευσης , η επί πτωμάτων πατούμενη . Εγώ ξέρω την ποδηλασία της μάχης , του αγώνα , των επιθέσεων και του σεβασμού ! 
Αυτή έχω μάθει στην Γαλλία και μάλλον έχω ξεχάσει(ευτυχώς) την Ελληνική πραγματικότητα .
Χέρι εννοείται πως δεν πήρε .

Καταλαβαίνω ότι κάθε ομάδα κοιτάζει το συμφέρον της , ξέρω ότι το πρωτάθλημα είναι ένας αγώνας ιδιαίτερος . Απλά κάποια πράγματα δεν ήταν σωστά , ίσως η πίκρα της ήττας να με κάνει υπερβολικό.
Φυσικά η Sp είναι η αιτία της όποιας ανύψωσης του επιπέδου των Ελλήνων αθλητών τα τελευταία χρόνια.Kαι έχει προσφέρει πολλά στο άθλημα . Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω την δουλειά που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια . Απλά αυτή είναι η δική μου οπτική γωνία για την ημέρα του πρωταθλήματος. Τι θα άλλαζε δηλαδή αν τους άφηνε να συνεργαστούν μαζί μου και αργότερα αρχίζαμε τις επιθέσεις ο ένας στον άλλο, να τρέχαμε αγώνα δηλαδή και στο τέλος πηγαίναμε στο σπρίντ και έβγαινα 3ος ή 4ος ή 5ος ? Τι θα άλλαζε ? Η φανέλα είναι που μετράει κυρίως και όλοι το ξέρουν αυτό.


 Στα περίεργα να πώ , ότι ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το Ατομικό Χρονόμετρο , ο κριτής μου λέει ''πρόσεχε μην μπαίνεις στο αριστερό ρεύμα κυκλοφορίας γιατί ο δρόμος είναι ανοιχτός....'' στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα , δεν γίνεται λέω να μην έχουν μεριμνήσει να κάνουν ασφαλές μια  αριστερόστροφη κυκλική διαδρομή 20km στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα . Γίνεται όμως . Πέτυχα 2-3 αγροτικά στο δρόμο , ευτυχώς που είχα μηχανή κριτή μπροστά και τους έκανε στην άκρη.
 Επίσης να αναφέρω ότι ο αγώνας ήταν δίπλα στα Τρίκαλα και όπως είναι λογικό οι Τρικαλινοί αθλητές είχαν ''φαν κλαμπ'' πάνω στον αγώνα ,  σίγουρα είχαν ένα ψυχολογικό αβαντάζ . Και βέβαια είναι ωραίο να έχεις θεατές στον δρόμο και μακάρι να ήταν περισσότεροι , αυτό που δεν ήταν ωραίο όμως είναι να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να σπρώχνουν τους αντιπάλους σου στο 17% , ενώ εσύ παλεύεις να ανεβάσεις την 80kg μάζα σου στην κορυφή . Και δεν έγινε μία φορά , ειδικά στα αδέρφια Μπούγλα (ο Γιώργος έπεσε κιόλας μια ή δύο φορές επειδή κάποιος τον έσπρωξε με τόση δύναμη που έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου). Μην με παρεξηγήσετε δεν υπονομεύω την νίκη τους.Φυσικά και δεν φταίνε οι αθλητές. Ο Γ. Μπούγλας είναι άξιος πρωταθλητής . Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε κάποιος κριτής εκεί για να  απαγορεύσει στους θεατές να ακουμπάνε τους αθλητές.
Απλά δεν είναι ωραίο.Όπως δεν ήταν ωραίο για τους άλλους όταν πριν μερικά χρόνια(2010) πήρα ένα παγούρι από το αμάξι συνοδείας σε κρίσιμο σημείο πάνω στην τελευταία ανηφόρα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Ακόμα μετανιώνω .

Ξέρω ότι ίσως γίνομαι καυστικός και να μην αρέσουν σε όλους αυτά που γράφω αλλά κάποιος πρέπει να τα πει . Γιατί αν κανένας δεν μιλάει , δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.Μην νομίζετε ότι επειδή είμαι στην Γαλλία δεν με νοιάζει τι γίνετε στην Ελλάδα , κάθε άλλο , ο πρώτος που λυπάται εγώ είμαι , όπως στεναχωριέμαι για τα ταλέντα που βλέπω να χάνονται γιατί δεν έχουν την υποστήριξη που πρέπει. Μακάρι να αλλάξουν σιγά σιγά τα πράγματα , αν και δύσκολο το βλέπω , είναι θέμα νοοτροπίας και κουλτούρας , δεν αλλάζει εύκολα .

Τέλος πάντων την υγεία μας να έχουμε, να τρέχουμε κάθε χρόνο στο πρωτάθλημα,ελπίζοντας ότι τα πράγματα αγωνιστικά και οργανωτικά θα είναι καλύτερα .

   Μετά το πρωτάθλημα έδωσα στον εαυτό μου μερικές ημέρες ρεπό μακριά από το ποδήλατο και κοντά στην παραλία.Δεν το παράκανα όμως γιατί η σαιζόν έχει δρόμο ακόμα , υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί αγώνες στο καλεντάρι .Με όλα αυτά τα προβλήματα που δεν με άφησαν να χαρώ το πρώτο μισό της χρονιάς , έχω πολύ όρεξη για το δεύτερο. Θέλω να το κάνω να μετρήσει . Ελπίζω ότι θα συνεχίσω να νιώθω δυνατός στους αγώνες . Χωρίς ατυχίες .

   Εδώ με τον νέο πρωταθλητή Γαλλίας ερασιτεχνών στον πρώτο αγώνα μετά την επιστροφή μου.Έχει κλάση η τρικολόρ φανέλα.

Κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω έναν νέο υποστηρικτή για φέτος την εταιρία συμπληρωμάτων διατροφής ZipVit Sport και την Pharmshop.gr . Ο ιδιοκτήτης Αλέξης Αθανασόπουλος δεν δίστασε ούτε στιγμή όταν του ζήτησα την βοήθεια του.

Τα λέμε
A bientot !