Έχει περάσει ένας μήνας από το τέλος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος δρόμου και κάθε ημέρα που περνάει μου λείπει όλο και πιο πολύ το συναίσθημα που ένιωθα της ημέρες των αγώνων . Να προετοιμάζεσαι ψυχολογικά και σωματικά να αγωνιστείς απέναντι στους καλύτερους , αυτούς που βλέπεις μέσα από την οθόνη να κατακτούν τους δρόμους της Ιταλίας , της Γαλλίας και της Ισπανίας.
Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ την πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησα , την εμπειρία να αγωνίζεσαι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δρόμου ελίτ , εμπειρία που χαρακτηρίζω ''ζωής'' . Για να τονίσω το μέγεθος και την αξία της .
Για εμένα ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε τώρα ή ποτέ , αυτό ήταν το μοναδικό μέρος που ήθελα να βρίσκομαι , στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου η καρδιά της ποδηλασίας χτυπούσε στο Ρίτσμοντ και νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα εκεί .
Δεν το είχα στόχο στην αρχή της σαιζόν , κυρίως γιατί το κόστος ταξιδιού στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μεγάλο και επειδή ήμουν σίγουρος ότι η Ελληνική Ομοσπονδία έχει οικονομικές δυσκολίες . Δεν θα τολμούσα καν να το ζητήσω . Στο κάτω κάτω δεν τους προσφέρω και τίποτα σαν αθλητής γιατί να επενδύσουν δημόσιο χρήμα σε εμένα . Η ιδέα μου μπήκε στα μέσα Αυγούστου και ενώ ήμουν για προετοιμασία στις Γαλλικές Άλπεις .
Ένιωθα καλά και σκέφτηκα ότι εάν ζητήσω βοήθεια από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα ίσως βρεθούν τα χρήματα μέσω κάποιων χορηγών που θα μπορούσαν να με στηρίξουν . Τελικά τα χρήματα βρέθηκαν μέσω ενός ανθρώπου που πίστεψε σε εμένα και στο πόσο πολύ ήθελα να αντιπροσωπεύσω την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Οργάνωσε ένα crowdfunding και μέσω αυτού βρέθηκαν και δύο χορηγοί , η εταιρία George Enterprises και η εταιρία Fleet Complete .
Αλλά εκτός από μερικά έξω-αγωνιστικά προβλήματα , η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν η προετοιμασία για ένα τέτοιο αγώνα . Η γενική φυσική κατάσταση μου ήταν πολύ καλή , ένιωθα δυνατός , μετά και την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο τέλος Ιουνίου , λίγο το κίνητρο που μου έδωσε η φανέλα του πρωταθλητή , λίγο το ότι πρόσεξα τον εαυτό μου παραπάνω , δεν είχε περάσει ούτε ένας αγώνας που να μην νιώθω καλά ή τέλεια στο δρόμο για το Richmond 2015 . Αλλά η διαφορά μεταξύ των αγώνων στην Γαλλία και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι τεράστια , κυρίως γιατί οι Γαλλικοί αγώνες έχουν απόσταση από 150 εως το πολύ 200 χιλιόμετρα , με έναν πολύ δυνατό ρυθμό καθ'όλη την διάρκεια τους και επιθέσεις από την αρχή μέχρι το τέλος . Ενώ στο Παγκόσμιο η απόσταση των 260km ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που είχε μάθει να αντέχει το σώμα μου .
Η διαφορά που είδα στον ρυθμό είναι ότι υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ χαλαρές , ο ρυθμός είναι μέτριος σε σημείο που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνιέσαι ότι τρέχεις αγώνα.
Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ , εκεί που δεν το περιμένεις γίνεται ''έκρηξη'' και η ταχύτητα εκτοξεύεται , για παράδειγμα κάπου στην μέση του αγώνα , ήμουν σε ευθειακό σημείο , έμοιαζε να φυσάει από παντού και έπεφτε τόσο ''γκάζι'' , που ήμουν έτοιμος να μείνω από την ρόδα του μπροστινού μου.
Σπρίντ κολλήματος το λέμε οι ποδηλάτες....
Ο πρώτος μου αγώνας ήταν η ατομική χρονομέτρηση των 53,5km . Και αυτή η απόσταση ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που είχα μάθει να τρέχω , αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ όπως θα ήθελα , είναι αρκετά δύσκολο να συνδυάσεις τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με την ομάδα μου στην Γαλλία , με κάποιες προπονήσεις διάρκειας 6 ωρών για να δουλέψω την αντοχή μου ενόψει του αγώνα δρόμου και τις εξειδικευμένες προπονήσεις για το Ατομικό Χρονόμετρο , οι οποίες χρειάζονται να έχεις την κατάλληλη φρεσκάδα για να βγουν σωστά και να σε βελτιώσουν . Οπότε το έτρεξα καθαρά για την εμπειρία , ελπίζοντας σε μια αξιοσέβαστη εμφάνιση . Τελικά τα 5'47'' που είχα διαφορά από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Vasil Kyrienka δεν είναι και τόσο άσχημα αν σκεφτείς ότι υπήρχαν πολλοί επαγγελματίες που δεν ήταν και πολύ μακριά μου. Comme si comme ca alors....
Τώρα όσον αφορά τον αγώνα δρόμου .
Για εμένα υπήρχαν δύο τακτικές που μπορούσα να ακολουθήσω , η πρώτη ήταν να προσπαθήσω να αποσπαστώ με το πρώτο γκρουπ που θα επιτεθεί , πράγμα αρκετά εύκολο , και να δείξω τα Ελληνικά χρώματα και τον εαυτό μου στον ποδηλατικό κόσμο αφού για 2-3 ώρες οι σχολιαστές μιλάνε για τους αθλητές που είναι αποσπασμένοι .
Η δεύτερη ήταν να κάτσω μέσα στο γκρουπ , κάνοντας οικονομία , προσέχοντας τον εαυτό μου για όσο με κρατήσουν οι δυνάμεις μου . Στο γκρουπ ή αποσπασμένος λοιπόν ?
Ο λόγος που επέλεξα να κάτσω μέσα στο γκρουπ ήταν γιατί πολύ απλά ήθελα να ''ζήσω'' το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Και με αυτό εννοώ να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους ποδηλάτες του κόσμου για όσο τον δυνατόν περισσότερο , με τα μάτια ανοιχτά , παρατηρώντας τους , μαθαίνοντας όσα πιο πολλά μπορώ .
Είναι τα πράγματα που βλέπεις και που βιώνεις μέσα στο γκρουπ που μετράνε και κάνουν την διαφορά . Να ανέβαινεις το πλακόστρωτο δίπλα στον Peter Sagan , να στρίβεις χύμα δίπλα στον Tom Boonen ,να κολλάς πίσω απο τον Philippe Gilbert .
Σε κάποιο άλλο σημείο ενώ ήμουν δίπλα δίπλα με τον Vincenzo Nibali , γυρνάει με κοιτάει από πάνω ως κάτω βλέπει το HELLAS γραμμένο στο πλάι των μοιρών μου , με ξανακοιτάει και λέει ''Hey''με ένα ευγενικό νεύμα , ''Hey'' του λέω και χάνεται μέσα στο γκρουπ . La Classe .
Κάπου στην μέση του αγώνα και ενώ ο ρυθμός είχε αρχίσει να ανεβαίνει στριμώχθηκα λίγο παραπάνω σε μια στροφή πριν το πρώτο πλακόστρωτο , κάνοντας έναν ελαφρά επικίνδυνο ελιγμό για να κερδίσω μερικές θέσεις , με το που βγήκα βλέπω τον Michal Kwiatkowski να με κοιτάζει αγριεμένος και να μου λέει ''What the fuck are you doing ?!?'' , - Oh sorry mate....
Αξία....ανεκτίμητη .
Όλα αυτά δεν τα ζεις άμα αποσπαστείς , καθώς όταν σε πιάσει το κυρίως γκρουπ , δεν έχεις δυνάμεις να αντέξεις τον ρυθμό και χάνεις επαφή κατευθείαν . Χρειάζεται να μείνεις μέσα στο γκρουπ για να σου αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα .
Κάθε φορά που μπαίναμε στα ανηφορικά κομμάτια της διαδρομής ένα κύμα ήχου διαπερνούσε το μυαλό , ο ήχος ήταν τόσο εκκωφαντικός που κυριολεκτικά δεν σε άφηνε να νιώσεις τον πόνο που νιώθουν τα πόδια .
Η ενέργεια που ξεχύνονταν στην ατμόσφαιρα δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις , ακόμα και τώρα ανατριχιάζω στην θύμηση του . Κάθε λίγο ξεχώριζα μέσα από το βουητό αυτό που έψαχνα , ''Go Greece !''
Στα αγωνιστικά , η διαδρομή του σιρκουί ήταν πολύ τεχνική , σαν αργός εκτελεστής . Σε έφθειρε αργά και βασανιστικά , κάθε χιλιόμετρο , κάθε στροφή , εως ότου σε άφηνε στεγνό και αδύναμο .
Για εμένα το ποιο δύσκολο σημείο της διαδρομής ήταν η ευθειο-ανηφόρα πριν μπούμε στο πρώτο κομμάτι με το πλακόστρωτο . Εκεί γινόταν όλη η μάχη και όλο το σπρώξιμο για να μπεις όσο το δυνατόν πιο καλά πλασαρισμένος στο στενό πλακόστρωτο , αγκώνες μέσα , ώμοι έξω και 600watts στο πετάλι για να κρατήσεις την θέση σου πίσω από κάποιο τραίνο , 9 Βέλγοι , 9 Πολωνοί , 9 Ιταλοί , 9 Άγγλοι , 9 Γερμανοί , 9 Γάλλοι , 9 Ολλανδοί και......ένας Έλληνας , σαν ανέκδοτο ακούγεται αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά δύσκολο να ανεβώ μπροστά στα κρίσιμα σημεία . Οπότε αναγκαστικά έχανα πολύ χρόνο στριμωγμένος , ενώ οι καλά πλασαρισμένοι μπροστά κάλπαζαν ανενόχλητοι . Εκτός από δύναμη ήθελε και πολύ θράσος βέβαια , γιατί κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να ''δώσει'' την θέση του σε έναν άγνωστο Έλληνα .
Ωστόσο κάποιες στροφές που κατάφερα να πλασαριστώ μπροστά σε εκείνο το κομμάτι είδα την τεράστια διαφορά στην οικονομία δυνάμεων .
Όπως και να έχει όμως , το σημαντικό είναι ότι ήμουν εκεί , περήφανος στα γαλανόλευκα , ανάμεσα στην παγκόσμια ελίτ . Με λιγότερη εμπειρία και δύναμη αλλά με περίσσιο θάρρος και πίστη....
Η συμμετοχή μου σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν ήταν αυτοσκοπός , απλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητο να βρεθώ εκεί με γενικό απώτερο σκοπό την βελτίωση μου ως αθλητή και ως άνθρωπο.
Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι το καλωσόρισμα από τα μέλη της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας του Richmond ήταν κάτι παραπάνω από θερμό , μας αγκάλιασαν σαν να είμαστε η οικογένεια τους και ξέραμε ότι ήταν εκεί για οτιδήποτε χρειαστούμε .
Το επόμενο post έρχεται σύντομα με τον απολογισμό της αγωνιστικής σαιζόν 2015....
Ευχαριστώ
Πολυχρόνης
Μπράβο ρε φίλε! Και σ' ανώτερα!!! Εμπειρίες ζωής για νάχεις να θυμάσαι και να λες στα κοπέλια σου...
ReplyDelete