Monday 3 July 2017

National Championship + Tour de Qinghai Lake Training Camp

       
   Καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ξενοδοχείου στην πόλη Xining , κάπου στην κεντροδυτική Κίνα έχοντας ένα ελαφρύ πονοκέφαλο λόγω του υψομέτρου, σκέφτομαι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου (Π.Π) της περασμένης εβδομάδας στην φιλόξενη πόλη της Ξάνθης.
Ένα πρωτάθλημα κατα γενική ομολογία δύσκολο, τόσο λόγο απόστασης (47.3χλμ) στο ατομικό χρονόμετρο (Α.Χ), όσο και λόγω υψομετρικής δυσκολίας στον αγώνα δρόμου αντοχής (175χλμ).



Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ήταν και ο στόχος των διοργανωτών, καθώς από τα λεγόμενα τους κατάλαβα ότι ήταν πολύ περήφανοι που διοργάνωναν ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα , αλλά ακόμη περισσότερο επειδή ήταν σε μιά πολύ απαιτητική διαδρομή.
Το σίγουρο είναι ότι έβαλαν κάθε ανηφόρα που υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή της Ξάνθης, για να έβαζαν περισσότερο έπρεπε να μπούμε Βουλγαρία και να τρέξουμε Βουλγαρικό πρωτάθλημα είπα αστιευόμενος στον Στέλιο Φαραντάκη, αλλά είναι αλήθεια.

Όμως η διαδρομή είναι αυτή που είναι και είναι ίδια για όλους , σίγουρα ευνοούσε αθλητές με χαμηλό σωματικό βάρος και ειδικότητα στην ανηφόρα αλλά καλό είναι να υπάρχουν κάθε χρονιά διαδρομές που να ευνοούν διαφορετικούς τύπους αθλητών.
Το μόνο κακό (ή και καλό)σε διαδρομές όπως αυτής της Ξάνθης με τόση ανηφόρα στα τελευταία 60χλμ, είναι ότι δεν γίνεται ενας ανοιχτός αγώνας, που θα έδινε ευκαιρία σε κάποιο γκρούπ αποσπασμένων που έφυγαν νωρίς να παραμεινει μπροστά ή για σοβαρή ομαδική δουλειά στα τελευταία χιλιόμετρα.
Ξεκινάς το βουνό των 10χλμ , το γκρούπ γίνεται κομμάτια, οι πιο δυνατοί παραμένουν μπροστά και μετά παίζετε η νίκη μεταξύ τους ,''a la pedale'' που λένε και οι φίλοι μου οι Γάλλοι.
Ο πιο δυνατός κερδίζει.
Τα λόγια μου είναι ένας μικρός σχολιασμός , σε καμία περίπτωση μην το πάρετε ως παράπονο.
Καθώς και τελείως ευθεία να ήταν η διαδρομή ,το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να και να μην άλλαζε.

Όταν πρίν ενάμιση μήνα είδα την υψομετρική δυσκολία να έιναι μαζεμένη στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα δρόμου αντοχής, κατάλαβα ότι δύσκολα θα κέρδιζα λόγω σωματότυπου, καθώς για παράδειγμα αθλητές όπως ο Χάρης Καστραντάς και ο Στέλιος Φαραντάκης είναι ελαφρύτεροι μου κατά τουλάχιστον 10 και 15 κιλά αντίστοιχα. Από την άλλη η απόσυρση του Γιάννη Ταμουρίδη από την ενεργό δράση μου έδινε μια μεγαλύτερη άνεση για το αγώνισμα της Α.Χ καθώς παρότι υπάρχουν νέοι αθλητές με αρκετό μέλλον στο αγώνισμα, χρειάζονται ένα με δύο χρόνια για να έχουν την αντοχή στην δυναμη που χρειάζεται ένα χρονόμετρο των 40+ χιλιομέτρων.



Για εμένα υπήρχαν δύο επιλογές όταν ανακοινώθηκαν οι διαδρομές.

Η εύκολη ήταν να συγκεντρωνόμουν στην Α.Χ , να κέρδιζα παίρνωντας την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και όλα μέλι γάλα. Στην συνέχεια να έτρεχα για...την ''συμμετοχή'' στον δρόμο αντοχής με την δικαιολογία προς τον εαυτό μου, ότι ερχόμουνα απο ένα τραυματισμό που μου είχε στοιχήσει σε αντοχή και η ανηφορική διαδρομή δεν άφηνε περιθώρια για κάτι καλό.Δεν με βολεύει αυτό , δεν μου αρέσει εκείνο κτλπ.

Η δύσκολη ήταν να βάλω το κεφάλι κάτω , δουλεύοντας, συγκεντρωμένος απο το πρώι μέχρι το βράδυ χωρίς δικαιολογίες και χωρίς αμφιβολίες για ένα double που θεωρητικά ήταν αδύνατο....

Εννοείται ότι διάλεξα την δύσκολη , αυτό ήταν άλλωστε που μου έδινε και περισσότερο κίνητρο, η δυσκολία να τα καταφέρω.
Πιστεύω ακράδαντα ότι στον πρωταθλητισμό επιτρέπεται να αποτύχεις , αλλά επιβάλεται τουλάχιστον να προσπαθήσεις.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι στην ποδηλασία μιλάνε για την αναλογία δύναμης με βάρους (watt/kg) αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στην θέληση ανα κιλό ή στο πείσμα ανα κιλό που αυτά είναι οι πιο σημαντικές αρετές στον πρωταθλητισμό !


     Δεν θα αναφέρω λεπτομερώς τις προπονητικές μεθόδους μου , αλλά θα σας πω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθω στο προπονητικό φορτίο και περιελάμβανε μεγάλο ρίσκο υπερπροπόνησης , αλλά ήμουν σχετικά φρέσκος μετά τον τραυματισμό μου , οπότε δούλεψα εντός και εκτός ποδηλάτου με σχολαστικότητα στην ξεκούραση και στην διατροφή μου, με έναν κυρίως στόχο, να είμαι ανταγωνιστικός, έχοντας βρεί το παλιό καλό εαυτό μου την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου.
Στις αρχές του μήνα και ενώ βρισκόμουν στην βορειοδυτική Γαλλία , πήρα το τραίνο και κατέβηκα στα Πυρηναία για ένα 3ημερο μπλόκ στα μεγάλα βουνά, παρόμοια με αυτό του Π.Π , σε τρείς μέρες ανέβηκα όσο βουνό δεν είχα ανέβει όλη την χρονιά.
 Βέβαια το Π.Π δεν ήταν το μοναδικό μου κίνητρο αφου η δουλεία που έκανα θα την έπαιρνα στις αποσκευές μου για το Tour of Qinghai Lake που βρίσκομαι τώρα.

 Μέρα με την μέρα , μέτρο με μέτρο , έφτασα στην ημέρα του αγώνα της Α.Χρονομέτρησης και η μόνη στιγμή που αγχώθηκα ήταν όταν μπήκα στην εκκίνηση με το πολύ 10 λεπτά ζέσταμα στα πόδια μου, καθώς πάλευα να φτιάξω χωρίς επιτυχία το βατόμετρο του ποδηλάτου μου.
Ώς κατα συνέπεια ξεκίνησα με δυνατότερο ρυθμό απο αυτον που μπορούσα να αντέξω και μόλις στο 6ο χιλιόμετρο έκαιγα παντού σκεπτόμενος ότι μου μένουν άλλα 40+, τελικά το διαχειρίστηκα όπως μπορούσα και παρότι έκανα ένα κακό χρονόμετρο απο πολλές πλευρές, κατάφερα να κερδίσω.


Όλα καλά μέχρι τότε αλλά το μεγάλο στοίχημα ήταν ο αγώνας αντοχής δύο μέρες μετά.
Βρισκόμενος στην εκκίνηση πέρα απο εμένα , δεν νομίζω να πίστευε κανείς άλλος ότι υπήρχε πιθανότητα να κερδίσω αλλά λίγο με ένοιαζε.
Ήξερα ότι εάν έκανα ένα τέλειο αγώνα θα μπορούσα να κάνω την ''έκπληξη''.
Η προετοιμασία μου είχε παέι πολύ καλά προπονητικά και είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου αλλά απ'ότι φάνηκε μου έλειπε κάτι για να είμαι 100% έτοιμος.



Πλήρωσα την μεγάλη μου απουσία απο αγώνες στα τελευταία 20χλμ καθώς είχα κράμπες στην εσωτερική πλευρά του δεξί τετρακέφαλου , επάνω στον ραπτικό μύ , που όσο και να το πάλεψα με μαλάξεις και τρυπώντας με μια παραμάνα (κάπου είχα ακούσει ότι βοηθάει)με άφησαν θεατή στην τελευταία επίθεση που έγινε στα τελευταία 400μ την τελικής ανηφόρας απο τον Στέλιο (Φαραντάκη) και τον Χάρη (Καστραντά). Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν έκανα τον τέλειο αγώνα, αφου ξόδεψα άσκοπη ενέργεια αρκετές φορές και κυρίος στα μέσα της μεγάλης ανηφόρας, όπου μία τρύπα στο γκρουπάκι των προτοπόρων, με άφησε να κυνηγάω σχεδόν μόνος μου για 15χλμ(5 ανηφόρικα + 10 κατηφορικά) τον Χάρη, τον Στέλιο και τον εντυπωσιακό Αιμιλιανό Βίλα που επιτέθηκαν σε εκείνο το σημείο.
Φυσικά αυτό δεν είναι δικαιολογία αλλά αιτιολογία , όμως όπως και να έχει και στο σπρίντ να πήγαινα μαζί τους το πιο πιθανό είναι να ανέβαινα στο ίδιο σκαλί του βάθρου, καθώς λόγω του τραυματισμού μου έχω χάσει πολύ σε έκρηκτικότητα.
Βέβαια εάν δεν είχα τις κράμπες θα είχα προσθέσει αρκετό αλατοπίπερο πρίν φτάσουμε στην τελική ανηφόρα.Να είστε σίγουροι για αυτό.


Τελικά τερμάτισα τρίτος,  μερικά δευτερόλεπτα πίσω απο τον Χάρη που κέρδισε τον Στέλιο στο τελικό σπρίντ.Ο Χάρης πήρε μια πανάξια νίκη όχι μόνο γιατί ήταν ο πιο δυνατός εκείνη την ημέρα αλλά και γιατί του άξιζε μετά απο μια δύσκολη περίοδο μεγάλων ατυχιών.
Σίγουρα και ο Στέλιος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση αλλά σε ένα τέτοιο σπρίντ έχεις σχεδόν μηδαμινές ελπίδες απεναντι σε ενα τέτοιο αντίπαλο.

Η τρίτη θέση μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατι ναί μεν ήμουν στο βάθρο αλλά απο την άλλη ήθελα το κάτι παραπάνω, όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους συναθλητές μου στον Τάλω Χανίων Anek Lines , που δούλεψαν σαν επαγγελματίες για χάρη μου στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής , τον μεγάλο coach της ομάδας Παναγιώτη Μαρεντάκη αλλά και τον Νεκτάριο που είναι ο γενικός γραμματέας και ένα απο τα μεγαλύτερα γρανάζια της ομάδας.
Τους υποσχέθηκα όμως ότι υγεία να έχουμε και του χρόνου θα ξαναπροσπαθήσω για την νίκη, εάν βέβαια συνεχίσω την ποδηλασία σε επίπεδο πρωταθλητισμού.


Όλες οι φωτό από το πρωτάθλημα είναι απο τον Νάσσο Τριανταφύλου-TheCyclingJournal.gr

Δύο μέρες μετά το πρωτάθλημα ξεκίνησα ενα ταξίδι σχεδόν δύο ημερών και πλέον βρίσκομαι για προετοιμασία με την Continental ομάδα μου RTS-Monton Racing Team , στην πόλη Xining όπως ανέφερα στην αρχή , πρωτεύσουσα της περιφέρειας Qinghai στην κεντρική Κίνα, στην ανατολική άκρη του αυτόνομου οροπέδιου του Θιβέτ σε υψόμετρο 2400μ.
Πρός το παρών απο τους επτά που θα αγωνιστουν στο γύρο είμαστε τέσσερις εδώ, οι δύο Ιταλοί Paolo και Eugenio, ένας Νεοζηλανδός ο Luke και για παρέα έχουμε 5 νεαρούς Κινέζους που είναι μέλη της ερασιτεχνικής εφεδρικής ομάδος που έχει ο team manager.
Μέσα στην εβδομάδα θα καταφθάσουν και οι δύο Κολομβιανοί της ομάδας μαζί με έναν Καζακστανό.


   Σκοπός της προετοιμασίας μας είναι ο καλύτερος εγκλιματισμός στο μεγάλο υψόμετρο, ενόψει του Tour of Qinghai Lake, ενός 14ημερου γύρου κατηγορίας UCI 2.HC που θα διεξαχθεί 16 με 29 Ιουλίου και κυμένεται σε υψόμετρο 2000m-4000m.
Οι πρώτες μου μέρες εδώ μπορώ να πώ ότι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, πέρα απο το ότι ανακαλύπτω την κουλτούρα ενός απο τους αρχαιότερους λαούς , για πρώτη φορα έχω την ευκαιρία να κάνω προπόνηση σε υψόμετρο πάνω απο τα 3000μ.
 Έχω βρεθέι παλαιότερα στις Άλπεις να ανεβαίνω μερικά απο τα ψηλότερα βουνά της Ευρώπης, όπως το Col d'Iseran στα 2780μ που ήταν τρομερά δύσκολο, αλλά όταν περνάς τα τρείς χιλιάδες μέτρα νιώθεις να μπαίνεις σε ένα τελείως άλλο κόσμο, πόσο μάλλον στο σημείο του ψηλότερου περάσματος της διαδρομής του γύρου, που βρίσκεται 3800 μέτρα πάνω απο την πόλη γέννησης μου , τα Χανιά.


Ο αέρας λεπταίνει και η ανάσα βαραίνει , το σώμα ατονεί και μπαίνει σε λειτουργία ''αυτόματου πιλότου'' , μιλάς χαμηλόφωνα χωρίς να ξοδεύεις άσκοπα ενέργεια , το μόνο που σκέφτεσαι είναι η λέξη ''τέμπο'', κρατάς ένα σταθερό ρυθμό γιατί αν επιταχύνεις και μπείς σε ''χρέωμα οξυγόνου''(δηλαδή να χρησιμοποιήσεις περισσότερο οξυγόνο για να παράγεις δύναμη απο αυτό που εισπνέεις και μεταφέρεις στους ιστούς) απλά δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα για να τροφοδοτήσεις την αποκατάσταση του, με αποτέλεσμα αμέσως μετά να χάσεις το διπλάσιο έδαφος απο αυτό που κέρδισες.


Είναι αναγκαίο να επαναπροσδιορίσεις το αερόβιο και το αναερόβιο κατώφλι σου καθώς όπως είπα και πρίν , εδω πάνω είναι ένας άλλος κόσμος. Την δεύτερη μέρα έκανα μερικές επιθέσεις στην ανηφόρα στα 3300μ μόνο και μόνο απο περιέργεια να δω πως θα νιώσω. Η ζάλη μαζί με έναν τρομερό πόνο στο στομάχι ήταν αρκετά για να με πείσουν να μην το ξανακάνω μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα έχω εγκλιματιστεί λίγο παραπάνω.
Δεν πρέπει να παίζεις με το υψόμετρο γιατί δεν συγχωρεί, αλλά για αυτό είμαστε εδώ, να βρούμε τα όρια μας και να τα επεκτείνουμε, ευελπιστώντας ότι σε δεκατρείς μέρες που ξεκινάει ο γύρος θα είμαστε έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουμε.
Αυτά προς το παρών φίλοι μου, θα προσπαθήσω να ξαναγράψω κάτι μετά το πρώτο μισό του γύρου....


Ορίστε μερικές ακόμα φωτό απο τις πρώτες ημέρες μου στην Κίνα (κλικάρετε για μεγέθυνση)



















Ώς την επόμενη φορά , να περνάτε καλά , προσοχή στους δρόμους και κάντε και καμιά βουτιά και για εμένα μέσα στον Ιούλιο :) !

看你

Πολυχρόνης Τζωρτζάκης 












1 comment: