Όπως είχα πει στο προηγούμενο Blog , την Κυριακή 10 Μαρτίου αγωνίστηκα στο 75o Bordeaux-Saintes που ήταν και το 2ο κύπελλο Γαλλίας για τις ομάδες DN1(1ης Κατηγορίας) . Ο αγώνας αυτός έχει πολύ μεγάλη ιστορία και χαρακτηρίζεται ως κλασικός αφού η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε ήταν το 1933 .
Στην εκκίνηση ήμασταν 140 ποδηλάτες από 20 ομάδες των επτά αθλητών . Η διαδρομή είχε διάρκεια 178km(145km+5 στροφές των 6,5km μέσα στην πόλη Saintes)χωρίς ιδιαίτερες υψομετρικές δυσκολίες , η συγκεκριμένη περιοχή όμως χαρακτηρίζεται από πολύ δυνατό άνεμο όλο τον χρόνο και σχεδόν όλον τον αγώνα ήταν πλάγιος .... Ο αγώνας ξεκίνησε και το γκρουπ ήταν απίστευτα ήρεμο , αφήνοντας πέντε αθλητές να αποσπαστούν από την εκκίνηση , ο ρυθμός μας ήταν μέτριος-χαλαρός την πρώτη ώρα του αγώνα και πραγματικά ένιωθα παράξενα αφού στα κύπελλα Γαλλίας γίνεται ο χαμός από την αρχή .... η συνέχεια όμως ήταν τελείως διαφορετική....οι επόμενες τρεις ώρες ήταν μια συνεχής μάχη για θέση μέσα στο γκρουπ . Ο αέρας μας ''έγδερνε'' από τα αριστερά και όλοι πάλευαν να κρατηθούν στην κεφαλή του Peloton και κρυμμένοι από τον άνεμο . Το κυρίως γκρουπ έσπασε σε 3-4 κομμάτια τουλάχιστον τέσσερις φορές , εγώ γενικά αισθανόμουν καλά αλλά όσο καλά και αν αισθάνεσαι , έτσι και αδρανήσεις και δεν μπεις μέσα στο ''ρολόι'' μπροστά στο γκρουπ , αμέσως βρίσκεσαι στην άκρη του δρόμου ανάμεσα στην άσφαλτο και το χώμα , παλεύοντας να κρατήσεις την ρόδα του μπροστινού σου , ελπίζοντας να μην αφήσει τρύπα από το γκρουπ .
Παρόλο που όπως είπα σπάσαμε αρκετές φορές πάντα ξαναμαζευόμασταν λίγο αργότερα και έτσι μπήκαμε μέσα στην πόλη για τα τελευταία 35 χιλιόμετρα , περίπου εβδομήντα αθλητές (με την ομάδα μου Guidon Chalettois να έχει εμένα και άλλους πέντε αθλητές μέσα) και ακόμα τέσσερις να έχουν μόλις αποσπαστεί . Οι οδηγίες του Stephane(Director Sportif) πριν τον αγώνα ήταν μόλις μπούμε στα τελευταία 30 χιλιόμετρα εγώ και ο Sebastien να είμαστε σχετικά μπροστά και να ακολουθούμε τυχόν επιθέσεις , ενώ ο Marc θα περιμένει το τελικό σπριντ . Αυτό έκανα , προσπαθούσα να είμαι ενεργητικός και να ακολουθώ ο,τι επίθεση μπορούσα . Με το που μπήκαμε στην τελευταία στροφή οι τέσσερις που είχαν αποσπαστεί νωρίτερα ήταν ακόμα περίπου 30'' μπροστά με τον έναν από αυτούς να επιτίθεται και να φεύγει μόνος. Κάπου εκεί όμως ανέλαβαν δουλειά ο Fred και ο Sebastien μπαίνοντας μπροστά ετοιμάζοντας τον Marc για το σπριντ , εγώ είχα κλειστεί σε ένα σημείο και έτσι δεν μπόρεσα να περάσω μπροστά μαζί τους και έτσι προτίμησα να μείνω λίγο πιο πίσω και να προσπαθήσω ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει να την βγάλω στο τελικό σπριντ . Ο Fred ήταν φανταστικός και οδήγησε το γκρουπ μέχρι και 500m πριν το τέλος , μετά από εκεί ανέλαβε ο Sebastien και άφησε τον Marc στα 200m οπού εκεί ακριβώς πιάσαμε τους τρεις από τους τέσσερις που είχαν αποσπαστεί και τελικά ο Marc τερμάτισε τρίτος από το γκρουπ , στην 4η θέση του αγώνα και εγώ 12ος . Παρόλο που υπήρχε μια μικρή απογοήτευση που ο Marc δεν ανέβηκε στο βάθρο , ήμασταν ικανοποιημένοι γιατί η τέταρτη και η δωδέκατη θέση , έδωσαν στην ομάδα 55 και 31 βαθμούς αντίστοιχα μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα , ανεβάζοντας μας στην 6η θέση της γενικής κατάταξης του Κυπέλλου Γαλλίας . Ο επόμενος αγώνας του Κυπέλλου Γαλλίας είναι στην 1 Απριλίου με ονομασία GP de Vougy στην περιοχή Rhone-Alpes αλλά η διαδρομή ταιριάζει λιγότερα στα χαρακτηριστικά μου .
http://www.youtube.com/watch?v=AiS7Shb13OM
Εδώ το βίντεο απο τον τερματισμό του Κυπέλλου Γαλλίας , το τελευταία 500μ ήταν ελαφρός ανηφορικά (φαίνεται ο Marc και εγώ στα δεξιά με το κόκκινο κράνος )
Σειρά είχε την Κυριακή που μας πέρασε , ο πρώτος UCI αγώνας για φέτος , κατηγορίας 1.2 με ονομασία 69eme Grand Prix de Nogent-sur-Oise . Στην βόρεια Γαλλία κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο και όπως είναι λογικό συμμετείχαν πολλές Βελγικές ομάδες και άλλες Continental από την Δανία , τη Νορβηγία , την Αυστρία , το Λουξεμβούργο , την Πολωνία , την Ιαπωνία και άλλες , με αισθητή όμως την απουσία τον Γαλλικών Continental , αφού την Δευτέρα ξεκινούσε ο γύρος ''Tour de Normandie ''και έτσι δεν έτρεξαν μαζί μας . Με 196 ποδηλάτες στην εκκίνηση από 24 διαφορετικές ομάδες .
Η ομάδα πριν την εκκίνηση (από αριστερά , Fred , Sebastien , Stephane D. , Marc , εγώ , Loick , Αλέξανδρος , Γιάννης )
Καταρχάς πρέπει να πω ότι αυτός , ήταν μακράν ο πιο τρελός-απαιτητικός αγώνας που έχω τρέξει ποτέ , από ψυχοσωματικής πλευράς και πραγματικά , φοβάμαι ότι τα λόγια μου δεν θα είναι αρκετά για να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε ....γιατί ? Λόγω καιρού φυσικά , αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή .
Η διαδρομή του αγώνα ήταν 169km σε δύο μεγάλα ημικύκλια με πέντε μικρά σπριντ ανάβασης διάρκειας 1km το καθένα , στα μέτρα μου δηλαδή και στα μέτρα όλων στην ομάδα . Παρόλο που τα τελευταία τρία χρόνια ο αγώνας αυτός έχει καταλήξει σε μαζικό σπριντ , φέτος ο άνεμος για άλλη μια φορά είχε άλλη γνώμη . Και πάλι παρόμοιο σκηνικό με αυτό της προηγούμενης εβδομάδας , διαρκής μάχη για την κατάλληλη θέση μέσα στο γκρουπ , τούμπες αφού όλοι ήταν νευρικοί και ο άνεμος έκανε δύσκολο τον έλεγχο του ποδηλάτου .
Το πρώτο ''σπάσιμο'' του γκρουπ έγινε μόλις στο όγδοο χιλιόμετρο και όσοι ήταν στην ουρά του , την ''πάτησαν'' και έχασαν επαφή αμέσως , συμπεριλαμβανομένου και του Γιάννη , το επόμενο μεγάλο κόψιμο έγινε περίπου στο 45ο χιλιόμετρο και εκεί έμεινε και ο Αλέξανδρος , κυρίως λόγω απειρίας σε τέτοιες συνθήκες για τους δύο τους , αφού αν βρεθείς στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή , απλά βρίσκεσαι στο έλεος του ανέμου !
Εγώ γενικά το πρωί που ξύπνησα δεν ένιωθα καλά και νόμιζα ότι θα υποφέρω διπλάσια στον αγώνα , όμως καθώς πέρναγαν τα χιλιόμετρα ένιωθα όλο και πιο δυνατός , προστάτευα τον εαυτό μου και έκανα οικονομία δυνάμεων . Όμως σε ένα κομμάτι με πλάγιο αέρα έγινε τούμπα μπροστά μου , έπεσα πάνω τους (στα μαλακά ευτυχώς χεχε) , σηκώθηκα αμέσως πήρα το ποδήλατο μου και άρχισα το κυνήγι του γκρουπ , εκεί σπατάλησα αρκετή ενέργεια και τους έπιασα γρήγορα ... αλλά αμέσως μετά , στο επόμενο σημείο με πλάγιο , το κυρίως γκρουπ ξανά-έσπασε και ήταν η σειρά μου να την ''πατήσω''.... έτσι έμεινα ανάμεσα σε δύο γκρουπ , με άλλους δύο αθλητές να κυνηγάμε το πρώτο καταφέρνοντας να το πιάσουμε λίγο μετά ....εννοείται ότι και εκεί έκανα μεγάλη σπατάλη δυνάμεων αλλά τουλάχιστον είδα ότι είχα αρχίσει να νιώθω καλά . Όταν κλείσαμε τα πρώτα εκατό χιλιόμετρα ήμασταν λιγότεροι από ενενήντα αθλητές στο κυρίως γκρουπ με την Guidon Chalettois να έχει εμένα , τον Stephane D. , τον Sebastien ,τον Marc ,τον Loick και τον Fred μέσα ..... αλλά ο πραγματικός αγώνας δεν είχε ακόμα αρχίσει . Στο 115km περίπου ο καιρός άρχισε να χειροτερεύει για τα καλά και μετά από ένα ένα ακόμα κομμάτι με πλάγιο , μείναμε μόλις 50-55 άτομα μπροστά και εγώ μαζί , κυρίως λόγο της βοήθεια του Fred που με κάλυψε από τον άνεμο όσο μπορούσε , αμέσως μετά οι ουρανοί άνοιξαν για τα καλά , οι βροντές και οι αστραπές μετέτρεψαν την βροχή σε χαλάζι , όχι απλό χαλάζι ....χοντρό χαλάζι που έπεφτε πάνω μας ορμητικά , εγώ είχα ξεκινήσει τον αγώνα χωρίς αντιανεμικό και χωρίς μπατζάκια στα πόδια , μόνο θερμαντικό λάδι είχα για προστασία αφού είχε 9-10°C στην εκκίνηση . Το χαλάζι περιόριζε την ορατότητα στο ελάχιστο και πραγματικά πονούσε καθώς άγγιζε το δέρμα του προσώπου και τον ποδιών .
Με την θερμοκρασία να έχει πέσει απότομα , την βροχή , το χαλάζι και τον αέρα .... διαμορφώθηκε η κατάλληλη ''αρένα'' για όσους ''πολεμιστές'' ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν . Εγώ .... ήμουν έτοιμος . Αμέσως ακολούθησα μια καλή επίθεση και βρέθηκα αποσπασμένος μαζί με τον Sebastien και άλλους δέκα περίπου αθλητές , συνεργαστήκαμε καλά μέχρι και το επόμενο κομμάτι με πλάγιο άνεμο που ''σπάσαμε'' και αποσπάστηκα με δύο αθλητές του στρατού και δύο Δανούς . Συνεργαστήκαμε καλά και λίγο αργότερα μας έπιασαν άλλοι δύο ποδηλάτες . Ήμασταν 25km πριν το τερματισμό και μπροστά μας είχαμε δύο ακόμα σπριντ ανάβασης , με το που μπαίνουμε στο δάσος που ξεκινούσε το πρώτο , άρχισα να νιώθω το ποδήλατο να κολλάει κάτω και πριν το καταλάβω κάναμε πετάλι σε 5cm χιόνι ανεβαίνοντας το βουνό . Εκεί δύο από εμάς ανέβασαν ρυθμό και αποσπάστηκαν , ενώ εγώ προτίμησα να ανέβω με τον ρυθμό μου , σταθερά , αφού δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω . Με το που μπήκαμε στην κατηφόρα , οδηγούσαμε πολύ προσεχτικά και τέρμα κάτω μας είχαν πιάσει μερικοί ακόμα από το πίσω γκρουπ , μέσα σε αυτούς ήταν ο Marc και ο Sebastien , έτσι μπήκαμε στα τελευταία 15km έχοντας δύο αποσπασμένους μπροστά στα 20'' διαφορά , ενώ εμείς ήμασταν ένα γκρουπ των 7 εκ των οποίων τρεις από την Guidon Chalettois . Εννοείται πως ήμασταν λασπωμένοι , παγωμένοι και βρεγμένη κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο και εκεί που η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο ακούω ένα ..... ΄΄ΦΦσσσ΄΄ και νιώθω το στεφάνη του πίσω μου τροχού να ακουμπάει την άσφαλτο...... δυστυχώς το αμάξι της ομάδας δεν ήταν μαζί μας , αφού είχε μείνει πίσω στο κομμάτι με το χιόνι και αναγκάστηκα να πάρω ρόδα από το ουδέτερο service η αλλαγή δεν ήταν αρκετά αργή , αλλά έτσι και αλλιώς ο αγώνας για μια θέση στο βάθρο είχε μόλις χαθεί για εμένα . Με το που ξανά-ανεβαίνω στο ποδήλατο με έπιασε ο Loick με άλλους τρεις αθλητές και παλέψαμε να πιάσουμε το μπροστά γκρουπ χωρίς αποτέλεσμα .... σαν να μην έφτανε αυτό στο τελευταίο χιλιόμετρο έγινε ένα μπέρδεμα με τα αμάξια συνοδείας που μας είχαν περάσει και δεν μπόρεσα να σπριντάρω για την δέκατη θέση και έτσι τερμάτισα 13ος με τον Loick 14o . Μπροστά ο Μarc τερμάτισε έβδομος και ο Sebastien πέμπτος , μόλις 9'' πίσω από τον νικητή Alexander Kamp από την Δανία . Τέσσερα άτομα στους πρώτους δεκαπέντε , όχι και άσχημα ....αλλά αν η ατυχία δεν μου χτυπούσε την πόρτα είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα . Με το ''Αν'' δεν γράφεται ιστορία....αλλά όσοι με γνωρίζουν , ξέρουν ότι έχοντας φάει τόσο χιόνι και κρύο , δεν θα συμβιβαζόμουν εύκολα με οποιοδήποτε απλό αποτέλεσμα .
Με την θερμοκρασία να έχει πέσει απότομα , την βροχή , το χαλάζι και τον αέρα .... διαμορφώθηκε η κατάλληλη ''αρένα'' για όσους ''πολεμιστές'' ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν . Εγώ .... ήμουν έτοιμος . Αμέσως ακολούθησα μια καλή επίθεση και βρέθηκα αποσπασμένος μαζί με τον Sebastien και άλλους δέκα περίπου αθλητές , συνεργαστήκαμε καλά μέχρι και το επόμενο κομμάτι με πλάγιο άνεμο που ''σπάσαμε'' και αποσπάστηκα με δύο αθλητές του στρατού και δύο Δανούς . Συνεργαστήκαμε καλά και λίγο αργότερα μας έπιασαν άλλοι δύο ποδηλάτες . Ήμασταν 25km πριν το τερματισμό και μπροστά μας είχαμε δύο ακόμα σπριντ ανάβασης , με το που μπαίνουμε στο δάσος που ξεκινούσε το πρώτο , άρχισα να νιώθω το ποδήλατο να κολλάει κάτω και πριν το καταλάβω κάναμε πετάλι σε 5cm χιόνι ανεβαίνοντας το βουνό . Εκεί δύο από εμάς ανέβασαν ρυθμό και αποσπάστηκαν , ενώ εγώ προτίμησα να ανέβω με τον ρυθμό μου , σταθερά , αφού δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω . Με το που μπήκαμε στην κατηφόρα , οδηγούσαμε πολύ προσεχτικά και τέρμα κάτω μας είχαν πιάσει μερικοί ακόμα από το πίσω γκρουπ , μέσα σε αυτούς ήταν ο Marc και ο Sebastien , έτσι μπήκαμε στα τελευταία 15km έχοντας δύο αποσπασμένους μπροστά στα 20'' διαφορά , ενώ εμείς ήμασταν ένα γκρουπ των 7 εκ των οποίων τρεις από την Guidon Chalettois . Εννοείται πως ήμασταν λασπωμένοι , παγωμένοι και βρεγμένη κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο και εκεί που η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο ακούω ένα ..... ΄΄ΦΦσσσ΄΄ και νιώθω το στεφάνη του πίσω μου τροχού να ακουμπάει την άσφαλτο...... δυστυχώς το αμάξι της ομάδας δεν ήταν μαζί μας , αφού είχε μείνει πίσω στο κομμάτι με το χιόνι και αναγκάστηκα να πάρω ρόδα από το ουδέτερο service η αλλαγή δεν ήταν αρκετά αργή , αλλά έτσι και αλλιώς ο αγώνας για μια θέση στο βάθρο είχε μόλις χαθεί για εμένα . Με το που ξανά-ανεβαίνω στο ποδήλατο με έπιασε ο Loick με άλλους τρεις αθλητές και παλέψαμε να πιάσουμε το μπροστά γκρουπ χωρίς αποτέλεσμα .... σαν να μην έφτανε αυτό στο τελευταίο χιλιόμετρο έγινε ένα μπέρδεμα με τα αμάξια συνοδείας που μας είχαν περάσει και δεν μπόρεσα να σπριντάρω για την δέκατη θέση και έτσι τερμάτισα 13ος με τον Loick 14o . Μπροστά ο Μarc τερμάτισε έβδομος και ο Sebastien πέμπτος , μόλις 9'' πίσω από τον νικητή Alexander Kamp από την Δανία . Τέσσερα άτομα στους πρώτους δεκαπέντε , όχι και άσχημα ....αλλά αν η ατυχία δεν μου χτυπούσε την πόρτα είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα . Με το ''Αν'' δεν γράφεται ιστορία....αλλά όσοι με γνωρίζουν , ξέρουν ότι έχοντας φάει τόσο χιόνι και κρύο , δεν θα συμβιβαζόμουν εύκολα με οποιοδήποτε απλό αποτέλεσμα .
Για να καταλάβετε σε τι κατάσταση ήμασταν , με το που τερματίσαμε , μπήκαμε (καβάλα στο ποδήλατο) μέσα στην αίθουσα που ήταν στημένη η γραμματεία , κάθομαι ίσα ίσα σε μία καρέκλα , άλλαξα ρούχα με την βοήθεια ενός ''άγιου'' ανθρώπου από την διοργάνωση και σταμάτησα να τρέμω μετά από 30-40 λεπτά .... το θερμόμετρο στον τερματισμό έγραφε 2.6°C .
Όπως είπα στην αρχή , 196 ποδηλάτες ξεκίνησαν τον αγώνα και μόλις 51 ''μονομάχοι'' κατάφεραν να τερματίσουν , σε μια ημέρα που δύσκολα θα ξεχαστεί ....
Mία εικόνα ... χίλιες λέξεις ...φώτο από τον τερματισμό του Sebastien και του Marc ...
Όλο τον επόμενο μήνα ακολουθούν απαιτητικοί αγώνες και ελπίζω να ανταπεξέλθω στο πρόγραμμα. Παρόλο που πρέπει να γυρίσω για δυο ημέρες Ελλάδα και να κάνω την υπηρεσία μου στο ασαεδ( ευτυχώς που υπάρχει και αυτό ) αφού είμαι ακόμα στρατιώτης του Ελληνικού στρατού ! Είναι αυτονόητο πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να ταξιδέψω alle-retour ανάμεσα στους αγώνες , ενώ θα έπρεπε να προσέχω την αποκατάσταση μου ..... πάλι καλά όμως .
