Saturday 27 May 2017

First part of the season 2017 (France-Greece-Taiwan)


Χρόνος ανάγνωσης:10 λεπτά

Γεία σας φίλοι μου, μετά απο μιά πολύμηνη απουσία αποφάσισα να ξαναγράψω σε αυτό το blog. Θα εξιστορήσω τα γεγονότα του πρώτου μέρους της σαιζόν, μιας σαιζόν περιίπλοκης που μέχρι τώρα μου εχει δώσει μία νίκη και δύο τραυματισμούς.

Για να πάρω τα πράγματα απο την αρχή, φέτος θα αγωνίζομαι με τα χρώματα της RTS-Monton Racing Team μίας Continental ομάδας απο την Ταιβάν με κύριο χορηγό τα ποδήλατα μάρκας RTS και την εταιρία ποδηλατικού ρουχισμού Monton , η ομάδα είναι απο τις γηραιότερες που αγωνίζονται στο Asia Tour με έτος ίδρυσης το 2003. Όταν ακόμα η ποδηλασία ήταν ένα άθλημα των ευρωπαίων, πολλά εχουν αλλάξει απο τότε καθώς η ποδηλασία είναι πολύ δημοφιλής στο Ασιατικό κοινό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλες καλές ομάδες και εξαιρετικές διοργανώσεις ποδηλατικών αγώνων που ελκύουν αθλητές απο κάθε χώρα του πλανήτη.

Οπότε όταν βρέθηκα στις αρχές Δεκεμβρίου χωρίς ομάδα,
 καθώς μια προσπάθεια για δημιουργία μιας νέας Ελληνοβελγογαλλικής ομάδας ναυάγησε τελευταία στιγμή και όλες οι ευρωπαικές continental ομάδες είχαν κλείσει το ρόστερ τους , δεν είχα αλλη επιλογή απο το να στρεφώ προς την ανατολή.
Σίγουρα το όνειρο και η επιθυμία μου είναι να αγωνιστώ σε κάποιους μεγάλους αγώνες της Ευρώπης αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να αγωνιστώ σε κάποιους αγώνες στην Ασία.
Από όταν ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό παρακολουθώ την καλπάζουσα διάδοση της αγωνιστικής ποδηλασίας στις ασιάτικες χώρες και τα αποτελέσματα των αγώνων εκεί.
 
Η χειμερινή μου προετοιμασία είχε κάποια σκαμπανευάσματα, κυρίος επειδή έχασα τον ενθουσιασμό μου όταν έμεινα χωρίς ομάδα μέσα στο Δεκέμβρη. Μου ήταν δυσκολο να μεινω συγκεντρωμένος στην προπονηση και στην διατροφή μου χωρίς κάποιο μεγάλο κινητρο.
Παρόλο αυτά όταν υπέγραψα το συμβόλαιο μου με την νέα ομάδα ξαναβρήκα την χαμένη μου όρεξη και άρχισα να θέτω στόχους και να σχεδιάζω το πρόγραμμα μου.
Ο πρώτος μεγάλος αγωνας με τα χρώματα της ομαδας ηταν ο γύρος Ταιβάν στα τελη Μαρτίου αλλα δεν ήθελα να μπω στην εκκίνηση ενος τέτοιου αγωνα χωρίς αγωνες στα πόδια μου.

Οπότε ξεκίνησα να τρεχω τους πρώτους αγωνες της σαιζόν 2017 στην Γαλλία, με τα χρώματα του Τάλως Anek Lines, της Ελληνικής ερασιτεχνικής μου ομάδας, σε μια σειρά αγώνων με ονομασία Plages Vendeenes κατηγορίας Elite National, υψηλοτερης ''ερασιτεχνικής'' στην Γαλλία με πολυ ανεβασμενο επιπεδο και με συμμετοχη της επαγγελματικής ομαδας του γαλλικού στρατού. Ιδανικοί για να πάρω ρυθμό και ταχυτητα.

Στον πρώτο αγωνα το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου έτρεξα συντηρητικά , έμεινα μεσα στο γκρουπ να λύσουν τα πόδια απο το ταξίδι, κανοντας οικονομία με σκοπό να είμαι έτοιμος στον δευτερο αγωνα της διοργανωσης 24 ώρες μετά. Τελικα τερματισα 16ος βλέποντας όμως ότι ημουν σε καλη κατάσταση.

Την επόμενη ημερα ο αγωνας διεξάχθηκε σε ενα σιρκουι που είχα ξανατρέξει παλαιότερα, κοντά στην ακτογραμμη του Ατλαντικου και επομένως εκετεθειμένο σε ισχυρούς παγωμένους ανέμους.
Ο ρυθμός του αγώνα ήταν πολυ γρήγορος από την αρχή, όλοι ήταν νευρικοί και υπήρχε μια διαρκής μάχη για πλασάρισμα στην κεφαλή του γκρούπ γιατί ως γνωστόν , όσο δυνατός και να είσαι όταν κάποιες ομάδες ανεβάσουν ρυθμό σε σημείο με πλάγιο ανεμο το γκρουπ θα σπάσει αμέσως σε πολλά κομμάτια και αν είσαι πίσω, είναι αδύνατο να επιστρέψεις μπροστά.

Εγώ είχα την εμπειρία και την δύναμη να μείνω καλά πλασαρισμένος σε όλο τον αγωνα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμη να δείξω τα χαρτιά μου. Όταν στα τελευταία 40km το γκρουπ των αποσπασμένων έσπασε επιτέθηκα απο το κυρίως γκρούπ και έπιασα τους προπορευόμενους κάνοντας ένα γκρουπ των 9 αθλητών...



Στην συνέχεια αποσπάστηκα με άλλους 3 και πηγαίνοντας πρός τον τερματισμό ένιωθα καλά και είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Καθώς η γραμμή πησίαζε καθένας απο εμάς έκανε κάποιες προσπάθειες να επιτεθεί χωρίς αποτέλεσμα, αλλά πριν μπούμε στο τελευταίο χιλιόμετρο είδα μια στιγμή αδράνειας τον αντιπάλων μου και επιτέθηκα με ό,τι είχα τερματίζοντας μόνος μπροστά με κάποια δευτερόλεπτα διαφορά ! Αυτή την νίκη την ήθελα πολύ για να επιβεβαιώσει ότι παρόλα τα μικροπροβλήματα η προετοιμασία μου ήταν σωστή και είχα την φυσική κατάσταση που ήθελα.

Βίντεο του αγώνα εδώ
και εδώ


 Περνώντας την γραμμή του τερματισμού σηκωσα τα χέρια ψηλά και αφιέρωσα αυτην την προσπάθεια στον παππού Πολυχρόνη που είχε φύγει 10 μέρες νωρίτερα, ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τον ευχαριστήσω για όλες τις σοκολάτες αμυγδάλου που μου έδινε όταν ήμουν μικρός. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια δεν πέρασα όσο χρόνο θα ήθελα μαζί του καθώς έμενα στην Γαλλία το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Μια μικρή υπενθίμηση ότι η μεγαλύτερη θυσία σε ότι κάνουμε είναι ο χρόνος.
Χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με οικογένεια και αγαπημένα πρόσωπα. Επιβάλεται να τον αξιοποιούμε στο μέγιστο.




Με ανεβασμένο το ηθικό μπήκα στην εκκίνηση του επόμενου αγώνα 4 μέρες αργότερα στις 16 Φεβρουαρίου. Το σιρκουί δεν είχε αξιοσημείωτες υψομετρικές δυσκολίες ούτε σημεία με πλάγιο άνεμο, οπότε όλα οδήγησαν σε τελικό μαζικό σπρίντ για την νίκη. Παρόλο που ήξερα όι δύσκολα θα κερδίσω αποφάσισα να ''χωθώ'' για να πάρω λίγο ταχύτητα και εμπειρία στο στρίμωγμα.
Για κακή μου τύχη όμως έσπασε το σκαράκι του παπουτσιού ενός αθλητή στα τελευταία 100m, πέφτοντας πήρε εμένα και άλλους τέσσερις στην άσφαλτο,το κοντέρ έγραφε 65km/h.
 Εγώ προσγειώθηκα με το αριστερό χέρι και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά στον αγκώνα και στον καρπό.
Η ακτινογραφία έδειξε κάταγμα στην κεφαλή της κερκίδας, στην εσωτερική πλευρά του αγκώνα και οι οδηγίες του γιατρού ήταν να το κρατήσω 15 μέρες δεμένο με περιλαίμιο και να κάνω επανεξέταση πρίν καβαλήσω ποδήλατο μετά απο 3-4 εβδομάδες.
Απο τα ψηλά στα χαμηλά.....

Σίγουρα ένας τετοιος τραυματισμός όταν είσαι σε καλή κατάσταση και πλησιάζεις τους στόχους σου έιναι μεγάλο πλήγμα για την ψυχολογία σου, αλλά μετά απο 2-3 μερες ρεπό, φόρτωσα πείσμα και αποφάσισα ότι δεν θα το αφήσω να σβήσει όλη την φυσική κατάσταση που είχα φτιάξει.
 Για 15 μέρες έκανα μία ωρα εργόμετρο το πρωί και άλλη μία το απόγευμα, προσπαθώντας να κρατήσω το βάρος μου χαμηλά και να ελαχιστοποιήσω τις απώλειες.
Το μεγάλο στοίχημα για εμένα ήταν η συμμετοχή μου στο διεθνή Γύρο Ρόδου στις 10 Μαρτίου, αυτό μου έδινε κίνητρο.
Δεν ήταν εύκολο αλλά κατάφερα να είμαι στην εκκίνηση του πρώτου ετάπ 24 ημέρες μετά απο το ατύχημα, όπου αποσπάστηκα στην αρχή του αγώνα καθώς ήξερα ότι δύσκολα θα κρατιόμουν με το πρώτο γκρούπ στην μεγάλη ανηφόρα του ετάπ. Τελικά ένα μεγάλο γκρούπ μας έπιασε πρίν το ξεκόρφισμα και κρατήθηκα μαζί τους, με τελικό αποτέλεσμα μια 9η θέση, παρά τις υπερβολικά πολλές προσπάθειες που έκανα για να αποσπαστώ, στο κυματοειδές δεύτερο κομμάτι του ετάπ.



 Το ετάπ αυτό το έτρεξα λες και ήταν μονοήμερος αγώνας χωρίς να σκέφτομαι την συνέχεια, ήθελα να τα δώσω όλα, το χρωστούσα στον εαυτό μου μετά απο αυτά που είχα περάσει τις τελευταίες εβδομάδες, τα έδωσα όλα και.....το πλήρωσα τα 2 επόμενα ετάπ όπου στην κυριολεξία ήμουν άδειος και τα σημάδια της απροπονησίας έκαναν την εμφάνιση τους.

Έτσι και αλλιώς το σημαντικότερο ήταν να ξαναβρώ τον αγωνιστικό ρυθμό πρίν αναχωρήσω για την Ταιβάν στις 15 Μαρτίου. Ο γύρος ξεκινούσε στις 26 Mαρτίου αλλά πήγαμε 10 μέρες νωρίτερα γιατί είχαμε συναντήσεις με  τους χορηγούς της ομάδας αλλά κυρίως και για να συνηθήσουμε τα καινούργια μας ποδήλατα (μάρκας RTS ντυμένα με SRAM eTap και τροχούς ΧΕRΟ) και το τροπικό κλίμα όπως και την διαφορά ώρας.

Το πρώτο ετάπ να είναι ένα πολύ γρήγορο και βροχερό κριτέριουμ στο κέντρο της Ταιπέι. Η δουλεία μου ήταν να προσπαθήσω να μπω σε κάποιο ξεκόλλημα αν υπάρχει η ευκαιρία και αν πάμε σε μαζικό σπριντ να οδηγήσω τους δύο Ιταλούς sprinter της ομάδας Paolo Lunardon και Eugenio Bani εώς και τα τελευταία 600 με 500m. Παρόλο που ακολούθησα αρκετές επιθέσεις και έκανα και μερικές η ταχύτητα του γκρούπ δεν άφηνε καμιά ελπίδα για αποσπασμό. Τελικά έκανα αυτό που έπρεπε και ο αγώνας μου τελείωσε στα 600m ο Paolo τερμάτισε 3ος, ο Eugenio 9ος και εγω 19ος γιατι σε μια στροφή σε πλακώστρωτο πριν το τερματισμό έπεσε το μισό γκρούπ και τους πέρασα....
Μια ικανοποιητική αρχή για την ομάδα.

Βίντεο του 1ου ετάπ εδώ

                                  Απο αρίστερα στα δεξιά- Richard, εγώ, Eugenio, Paolo.

                                          Έτοιμοι για το τελικό σπρίντ....
       

Η δεύτερη ημέρα ήταν ελαφρά κυματοειδής στην αρχή και είχε ένα δύσκολο σπρίντ ανάβασης 25χλμ πρίν το τέλος. Με το που μπήκαμε στην ανηφόρα εγινε έκρηξη ρυθμού και το γκρούπ έσπασε σε τρία μέρη με εμένα τον Paolo και τον Richard να μένουμε στο τρίτο, τον Eugenio στο δεύτερο και μόνο τον Κολομβιανό ανηφορίστα μας Mauricio  να είναι στο μπροστά γκρούπ των 20 αθλητών, λογικό καθώς αυτός ήταν που άναψε την πυρκαγιά. Όσο και αν προσπαθήσαμε να επιστρέψουμε μπροστά στα τελευταία 20 ευθειακά χιλιόμετρα δεν τα καταφέραμε καθώς έπεφτε τέρμα γκάζι και στα τρία γκρούπ, έτσι με ότι διαφορά ξεκορφήσαμε το σπριντ ανάβασης, με την ίδια τερματίσαμε.

Το τρίτο και το τέταρτο ετάπ είχαν κάποιες υψομετρικές δυσκολίες στα τελευταία χιλιόμετρα και οι οδηγίες του DS ήταν να προστατεύσουμε τον Κολομβιανό Mauricio καθόλη την διάρκεια του ετάπ έτσι ώστε να μπεί στο κομμάτι με την ανηφόρα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.Στο τρίτο ετάπ δυστυχως είχε ένα μηχανικό πρόβλημα σε κρίσιμο σημείο και έχασε επαφή με το πρώτο γκρουπάκι στο τελευταίο χιλιόμετρο.

 Στο τέταρτο όμως τον έβλεπα ότι ήταν πεπεισμένος για ρεβάνς. Μπήκαμε όλοι μαζί στην τελευταία ανηφόρα που δέν ηταν τόσο δύσκολη σε κλίση, αλλά έκανε τόσες απανωτές επιθέσεις που το γκρούπ διέλυσε κυριολεκτικά και έφυγε με ένα μικρό γκρουπάκι, πραγματικά εντυπωσιακός. Τελικά πήρε την 6η θέση και μαζί με αυτην και την έκτη στην γενική κατάταξη. Είμαι σίγουρος πως χωρίς το μηχανκό πρόβλημα στο τρίτο ετάπ θα ήταν στο βάθρο της γενικής κατάταξης.

Στο 5ο και τελευταίο ετάπ ήταν απόστασης 200km χωρίς υψομετρικές δυσκολίες.Οι οδηγίες του DS ήταν ο Richard και εγώ να προσπαθήσουμε να μπούμε στους αποσπαμένους της ημέρας και οι 2 Ιταλοί να περιμένουν το τελικό μαζικό σπρίντ.
Όλοι ήξεραν ότι η ομάδα του προτοπώρου θα ήταν δύσκολο να ελέγξει τον αγώνα με μόλις 5 άτομα και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα οι αθλητές που θα αποσπούνταν να έμεναν μπροστα μεχρι το τέλος, εφόσον δεν θα απειλούσαν τις πρώτες θέσεις στην γενική κατάταξη.
Όλοι το ήξεραν και σχεδόν όλοι ήθελαν να είναι μέσα στο γκρουπάκι που θα φύγει. Η μέση ταχύτητα τα πρώτα 30 λεπτά αγώνα ήταν 52km/h και καμία επίθεση δεν είχε ευδοκιμήσει.


Εγώ ένιωθα καλά και ήμουν αποφασισμένος να είμαι μέσα στο γκρούπ που θα αποσπαστεί. Περίμενα υπομονετικά και ακολουθούσα μόνο τις επιθέσεις που μου έλεγε το ένστικτο και ξεχώριζε η εμπειρία μου. Μέχρις ενός σημείου όπου είδα την κατάλληλη στιγμή και αποσπάστηκα με άλλους έξι αθλητές διαφόρων ομάδων. Δεν ήταν έυκολο να πάρουμε διαφορά ασφαλείας, το κάψαμε για τουλαχιστον άλλα δέκα χιλιόμετρα έχοντας διαφορά κάτω απο 30 δευτερόλεπτα μέχρις ότου να μας αφήσει το γκρούπ να φύγουμε. Στην συνέχεια πήραμε ένα προβάδισμα άνω των 5 λεπτών αλλά κάπου εκέι ήταν που άρχισαν τα προβλήματα καθώς υπήρχαν δύο αθλητές στο γκρούπ μας που είχαν κάτω απο ενάμιση λεπτό διαφορά απο τον πρωτοπώρο της γενικής και έτσι ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα μας αφήσουν να παραμείνουμε μπροστά. Έτσι αρχίσαμε της απανωτές επιθέσεις έτσι ώστε να ξανα αποσπαστούμε μόνο όσοι ήμασταν πολύ πίσω στην γενική κατάταξη και είχαμε στην θεωρία μεγαλύτερη ελευθερία.

Περίπου 120km πριν το τέρμα αποσπαστήκα με έναν Αυστραλό και έναν Αμερικανό και κάπου εκεί άρχισε η αποστολή μας. Η διαφορά μας απο το κυρίως γκρούπ διακυμαίνοταν στα 3 λεπτά και γρήγορα καταλάβαμε ότι υπήρχαν ομάδες που δεν ήταν διατεθειμένες να μας αφήσουν μπροστά καθώς ήθελαν να παίξουν την νίκη σε μαζικό σπριντ.
Ώς γνωστόν το κυρίως γκρούπ προτιμάει να πιάσει τους αποσπασμένους όσο πιο κοντά στον τερματισμό γίνεται έτσι ώστε να εκμηδενίσουν την πιθανότητα κόντρα επίθεσεις απο φρέσκους αθλητές. Αυτό εκμεταλευτήκαμε και εμείς και μειώσαμε τον ρυθμό μας όσο πιο πολύ γινόταν με σκοπό να τα δώσουμε όλα στα τελευταία 20χλμ. Στην κυριολεξία κινούμασταν σε ρυθμό προπόνησης και αυτόματα το γκρούπ έκοβε ρυθμό για να μην μας πιάσει όπως είπα πολύ νωρίς.
Το γκρούπ έπαιζε μαζί μας ή εμείς παίζαμε με το γκρούπ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είχαμε αφήσει πολύ ενέργεια στο δρόμο και αυτό έκανε το έργο μας πιο δύσκολο. Όσο και να μπλοφάρεις πρέπει να έχεις τα πόδια και την ενέργεια για να μείνεις μπροστά μέχρι το τέλος.


Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να πάμε μέχρι το τέλος, έτσι και αλλίως δεν υπήρχε γυρισμός. Όλα ή τίποτα.Πραγματικά πίστευα ότι υπήρχε ελπίδα αλλά για εμένα το παιχνίδι χάθηκε όταν ο Αμερικανός επιτέθηκε μόνος του 27km πρίν το τέλος, με αποτέλεσμα να χάλάσει η συνεργασία μας. Με κοιτάζει ο Aυστραλός και μου λέει
we stay together eh ?
 -Yes mate
του λέω και μετά απο λίγο πιάνουμε τον αμερικάνο, αμέσως κάνουμε κόντρα επίθεση και φευγουμε οι δύο μας μπροστά , με περίπου 25km δρόμο μπροστά μας και την διαφορά στα 2 λεπτά θύμιζε mission impossible αλλά συνεργαστήκαμε πολύ καλά, μέτρο με μέτρο , χιλιόμετρο με χιλιόμετρο συνεχίζαμε να πιέζουμε ελπίζωντας ότι θα είναι αρκετό.


Μπήκαμε στον τελευταίο γύρο του σιρκουί, δώδεκα ανεμοδαρμένα χιλιόμετρα πρίν το τέλος του ετάπ και είχαμε προβάδισμα 1 λεπτού και 20 δευτερολέπτων. Εφικτό σκέφτηκα συνεχίζοντας να γυρνάω όπως μπορώ τα πετάλια, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι ο άνεμος δεν ήταν με το μέρος μας και ο ρυθμός του κυρίως γκρούπ ήταν μανιώδης , με το που περάσαμε το σήμα των τελευταίων πέντε χιλιομέτρων ο Aυστραλός  επιτέθηκε και έφυγε μόνος του, εγώ απο την μεριά μου απλά συνεχησα να κάνω πετάλι και μετά απο λίγο ένιωσα το γκρούπ να με καταπίνει , κάτι παραπάνω απο 2km πριν το τέρμα. ενώ τον συνοδοιπόρο μου τον έπιασαν ένα χιλιόμετρο παρακάτω.



    Κάπως έτσι τελείωσε ο γύρος Ταιβάν μου μετά απο 180km στην επίθεση, έχωντας στίψει κάθε σταγόνα δύναμης που είχα, προσπαθώντας κάτι εφικτό υπο άλλες συνθήκες, με οδηγό την ελπίδα και με τελικό έπαθλο την εμπειρία.

Βίντεο του 5ου ετάπ εδώ
και εδώ

Ξέχασα να αναφέρω ότι για μπόνους πήρα και δύο κατάγματα, το ένα στο σκαφοειδές και το άλλο στο αγκιστρωτό οστό που τα έπαθα χτυπόντας τον καρπό μου στο τιμόνι, όταν μπήκα σε μια λακούβα περίπου 100km μακριά απο τον τερματισμό.
Εννοείται ότι συνέχισα έτσι, βαστώντας το τιμόνι κυρίως με δύο δάχτηλα, τον αντίχειρα και τον δείκτη.
Τραυματισμός που ήταν συνέπεια της αποδυνάμωσης των οστών του αριστερού καρπού απ'όταν είχα πέσει στην Γαλλία στις 16 Φεβρουαρίου που ανέφερα στην αρχή.

Ένας δεύτερος τραυματισμός που ακόμα με ταλαιπωρεί, 60 μέρες μετά και που με ανάγκασε να βάλω το χέρι μου σε νάρθηκα για ένα μήνα κάνωντας το πολύ 10-12 ώρες προπόνηση τέμπου την εβδομάδα.
 Ώς αποτέλεσμα έχω χάσει αρκετή φυσική κατάσταση και παρόλλο που είμαι πεπεισμένος ότι θα ξαναβρώ το χαμένο μου επίπεδο, απότι φένεται θα μου πάρει περισσότερο χρόνο απόσο νόμιζα... δύο απανωτοί τραυματισμοί είναι δύσκολο να διαχειριστούν, σωματικά αλλά και ψυχολογικά κυρίως.

Κάθε εμπόδιο για καλό λένε αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ποδηλασία έχει ένα τρόπο να κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν λιγότερο δύσκολα, γιατί διαρκώς βάζω τον ευατό μου σε δύσκολες καταστάσεις.

Στο δεύτερο μισό του Μαίου το πέρασα στην Γαλλία αγωνιζόμενος σε κάποιους ερασιτεχνικούς αγώνες έτσι ώστε να ξαναβρώ σιγά σιγά τον αγωνιστικό ρυθμό, η αποδοσή μου δεν ήταν καλή αλλά θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη.
Απλά ελπίζω σιγά σιγά να αρχίσω να βλέπω σημάδια βελτίωσης που θα μου δώσουν ακόμα περισσότερη όρεξη για δουλειά, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος για το δέυτερο κομμάτι της χρονιάς με αρχή το Πανελλήνιο πρωτάθλημα δρόμου στο τέλος Ιουνίου και στην συνέχεια το Tour of Qinghai Lake UCI 2.HC στην Κίνα στα μέσα Ιουλίου. Ένα απο τους γύρους που πάντα ονειρευόμουνα να τρέξω.Και που είναι απο τους σημαντικότερους στόχους της χρονιάς για εμένα.
Μετά απο αυτό θα κάνω ένα μικρό διάλειμα μέσα στον Αύγουστο πρίν ξαναεπιστρέψω στην Κίνα, για περισσότερες υποχρεώσεις με την RTS-Monton Racing Team.
Απότι φαίνεται το My Cycling Life in France θα μετονομαστεί σε My Cycling Life in Asia χαχα....

Αυτά απο εμένα προς το παρών, τα λέμε την επόμενη φορά που θα έχω μια αξιόλογη εμπειρία να σας εξιστορήσω.