Thursday 29 October 2015

Sum Up of the Season 2015



Στο προηγούμενο post σας εξιστόρησα την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα , που ήταν το αποκορύφωμα  τις φετινής αγωνιστικής χρονιάς .

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , καθώς και αυτή η σαιζόν ήταν μια μεγάλη περιπέτεια .

Το 2015 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου , όχι μόνο γιατί κατάφερα να κερδίσω το πρώτο μου πρωτάθλημα δρόμου στην κατηγορία ανδρών , αλλά γιατί βίωσα ένα πολύ ανισόρροπο πρώτο μισό .

Μετά και το τέλος της χειμερινής προετοιμασίας μου στα Χανιά , ένιωθα δυνατός και έτοιμος να ξεκινήσω την σαιζόν αλλά στην συνέχεια βρέθηκα με την ομάδα μου CC Villeneuve St.Germain για μια 10ήμερη προετοιμασία στην βορειοανατολική Ισπανία .
 Εκεί είναι η αλήθεια ότι το παράκανα καθώς ακολούθησα το προπονητικό πρόγραμμα της ομάδας , με την τεράστια διαφορά το ότι εγώ ήμουν ήδη καλά προπονημένος ενώ οι Γάλλοι ήταν φρέσκοι . Με αποτέλεσμα να ξεκινήσω τους αγώνες κουρασμένος , έτσι ήταν λίγο δύσκολο να ξαναβρώ την φρεσκάδα μου για μερικές εβδομάδες .


 Στα τέλη Μαρτίου είχα αρχίσει να βρίσκω την φόρμα μου , κάθε εβδομάδα ένιωθα και καλύτερα και άρχισα να έχω τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα , μέχρις ότου βρεθώ με την Εθνική ομάδα στην εκκίνηση του Γύρου Αζερμπαιτζάν κατηγορίας UCI 2.1 στις αρχές Μαίου .
 H απογοήτευση και το στρες από τον αποκλεισμό μας , μου έκανε μεγάλη ζημιά , αφού το εξωφρενικά ατυχές περιστατικό  , μου στέρησε πολλές ώρες ύπνου σκεπτόμενος τι ακριβώς έγινε και γιατί .
 Στην κυριολεξία σερνόμουν στην προπόνηση για μερικές ημέρες αφού δεν κοιμόμουν καλά και παρόλο που το έβαλα στην άκρη του μυαλού μου και συγκεντρώθηκα μπροστά , η συμμετοχή μου σε δύο ακόμα δύσκολους γύρους στα τέλη Μαίου χειροτέρεψε την κατάσταση αφού ήμουν ήδη κουρασμένος .
 Έτσι απλά πέρασε και ο Μάιος χωρίς κάτι αξιοσημείωτο , περιμένοντας για το πρωινό που θα ξυπνήσω και θα νιώθω φρέσκος .
Στις αρχές Ιουνίου άρχισα να νιώθω καλύτερα και πέτυχα την πρώτη μου νίκη στο GP de Soissons αλλά αμέσως την επόμενη εβδομάδα στο πρόλογο του κυπέλλου Γαλλίας ο μηχανικός δεν είχε σφίξει καλά τον πίσω τροχό με αποτέλεσμα στην πρώτη λακούβα να κουνήσει και να βρίσκει στο τακάκι του φρένου με αποτέλεσμα να τερματίσω τελευταίος....


Παρά την απογοήτευση , η επερχόμενη συμμετοχή μου στους πρώτους Ευρωπαικούς αγώνες στο Baku με κράτησε συγκεντρωμένο . Αλλά και πάλι στο ατομικό χρονόμετρο έπαθα κάτι σαν θερμοπληξία για πρώτη φορά στην ζωή μου , με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε ελπίδα για ένα καλό αποτέλεσμα . Ήταν μια τρομακτική εμπειρία , κυριολεκτικά ήμουν στο μηδέν , αλλά και πάλι δεν το έβαλα κάτω .
Πρόσεξα τον εαυτό μου και στην αποκατάσταση μου και συγκεντρώθηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου μία εβδομάδα αργότερα .
Για να μην ξεχνιέμαι όμως στο ατομικό χρονόμετρο και ενώ ένιωθα επιτέλους υγιής και δυνατός , η κακή τύχη μου ξαναχτύπησε την πόρτα και είχα σκασμένο ελαστικό στα πρώτα 10km .
 Ήξερα ότι η νίκη θα παιζόταν στα δευτερόλεπτα οπότε έμεινα για άλλη μια φορά στο καναβάτσο . Πιέστηκα αλλά δεν τα έβγαλα όλα από μέσα μου , δεν είναι το ίδιο , άλλο να υποφέρεις και να πονάς για την υπεράσπιση του τίτλου και άλλο για το βάθρο .
Ψυχολογικά είχα πλέον πάθει ανοσία , τίποτα δεν μπορούσε πια να με επηρεάσει , απλά το κατάπια και συνέχισα να έχω πίστη στις δυνάμεις μου .
Με όλα αυτά το τελευταίο δίμηνο , καταλαβαίνετε την λύτρωση που ένιωσα περνώντας πρώτος την γραμμή τερματισμού , δύο ημέρες αργότερα στον δρόμο αντοχής....


     Η εξιλέωση ήρθε την ύστατη στιγμή . Αυτός ο τίτλος που κυνηγούσα για χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ήρθε και τα έσβησε όλα . Γιατί όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές φάνηκαν να έχουν νόημα , φάνηκαν να αξίζουν .
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να με λυπηθείτε , τα γράφω για να καταλάβετε ότι η ποδηλασία δεν είναι γεμάτη λιακάδες και ουράνια τόξα . Δεν έχει σημασία πόσα εμπόδια και πόση κακοτυχία  θα βρεθεί στον δρόμο μας , εμείς πρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και αργά η γρήγορα οι κόποι και τα πάθη μας θα ανταμειφθούν....


Το να κάνεις ποδήλατο σε επίπεδο πρωταθλητισμού κυρίως αλλά όχι μόνο , είναι σαν να είσαι μαθητής του πόνου . στον πυρήνα της ποδηλασίας έγκειται ο πόνος , σκληρός και πικρός σαν το κουκούτσι μέσα σε ένα ζουμερό ροδάκινο. Δεν έχει σημασία αν σπριντάρεις για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο , για κάποια πινακίδα με τους συναθλητές σου ή για έναν κερασμένο καφέ με τα φιλαράκια , αν δεν νιώσεις τον  πόνο , σου λείπει η ουσία του αθλήματος . Χωρίς ευγενή ανταγωνισμό , καμία πρόκληση , χωρίς πρόκληση, δεν υπάρχει βελτίωση .

Όπως είπα και στο προηγούμενο Post , μετά από την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου , συνέχισα να νιώθω καλά , έχοντας καλή φόρμα για πολλές εβδομάδες . Δυστυχώς όμως και πάλι δεν είχα και πολύ τύχη καθώς στον πρώτο μου αγώνα μετά το πρωτάθλημα , στην κλασική Paris-Chauny κατηγορίας UCI 1.2 , είχα δεύτερο σκασμένο ελαστικό 5km πριν τον τερματισμό . Δεν γίνονται αυτά θα σκεφτείτε.


Στην συνέχεια είχα μία έκτη θέση στο κύπελλο Γαλλίας DN1 , που ήταν μείζονος σημασίας για την ομάδα μου στο κυνήγι της παραμονής στην κατηγορία . Μία εβδομάδα αργότερα στο τέλος Ιουλίου πήρα μέρος σε έναν ακόμα αγώνα κατηγορίας UCI 1.2 με ονομασία  GP de Ville Perrenchies , με ένα δύσκολο κομμάτι πλακόστρωτο σε κάθε στροφή , ξανά η τύχη μου γύρισε την πλάτη αφού στο πιο κρίσιμο κομμάτι του αγώνα πριν μπούμε στο πρώτο πλακόστρωτο είχα και πάλι λάστιχο με αποτέλεσμα να μην μπω μέσα στο γκρουπ των 20 που έμειναν αποσπασμένοι μέχρι τον τερματισμό και παρόλο τις πάμπολλες προσπάθειες να τους πιάσω δεν τα κατάφερα .


Εκεί για εμένα , σε αυτούς τους δύο UCI αγώνες είναι που χάθηκαν πολύτιμοι διεθνής βαθμοί , τόσο για εμένα όσο και για την χώρα έτσι ώστε να στείλουμε δύο αθλητές στην Ολυμπιάδα του Ρίο 2016 . Είχα την ψυχοσωματική κατάσταση και την φόρμα για να είμαι στις πρώτες θέσεις και όσοι με ξέρουν , γνωρίζουν ότι όταν λέω κάτι το εννοώ .

Μετά και από αυτή την απογοήτευση , χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τους αγώνες και έτσι κατέβηκα στις Γαλλικές Άλπεις για να ξεφύγει λίγο το μυαλό από την ρουτίνα και να προπονηθώ απολαμβάνοντας το φυσικό κάλος της περιοχής .
 Πέρασα περίπου 3 εβδομάδες ανεβοκατεβαίνοντας κάθε βουνό των βόρειων Άλπεων , ένας πραγματικός παράδεισος για κάθε ποδηλάτη και όχι μόνο .
 Εκεί ήταν όπως είπα νωρίτερα που αποφάσισα να προσπαθήσω να τρέξω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα . Το ότι αμέσως μετά την επιστροφή μου κατάφερα να κερδίσω των πρώτο μου αγώνα με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος δείχνει πόσο πολύ ενθουσιασμό με πλημμύριζε και μόνο η ιδέα .
Βέβαια είχα δουλέψει πολύ σκληρά τις προηγούμενες εβδομάδες .



Στην συνέχεια συγκεντρώθηκα στην οργάνωση και την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ανέφερα στο προηγούμενο post .

Η αυλαία της σαιζόν έπεσε με την συμμετοχή μου στο Chrono des Nations ένα ατομικό χρονόμετρο κατηγορίας UCI 1.1 . Παρόλο που είχα προπονηθεί καλά για 2 εβδομάδες με το ποδήλατο χρονομέτρου η διαδρομή κάθε άλλο παρά ευνοική ήταν για εμένα καθώς υπήρχε ελάχιστη ευθεία με πάρα πολλές υψομετρικές δυσκολίες που δεν είναι το φόρτε μου , παρόλα αυτά νομίζω είχα ένα αξιοσέβαστο αποτέλεσμα.


Το πού θα αγωνίζομαι την επόμενη χρονιά θα το ανακοινώσω σε μερικές εβδομάδες . Το σίγουρο είναι ότι δεν θα παραμείνω amateur στην Γαλλία .
Θέλω να πάρω μέρος σε περισσότερους αγώνες UCI στην Ευρώπη με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και αυτό γίνεται μόνον αν ενταχθώ στο ρόστερ κάποιας Continental ομάδας ,έχω μιλήσει με κάποιες αλλά δεν έχω υπογράψει ακόμα τίποτα.

Τώρα πια ήρθε η ώρα για την πολυπόθητη 20ήμερη ξεκούραση , δεν μπορώ να πω ότι τέλειωσα την σαιζόν εξουθενωμένος  , το καταλαβαίνω αφού ακόμα έχω όρεξη για προπόνηση και ανυπομονώ να ξεκινήσω ξανά την χειμερινή προετοιμασία . Πριν από αυτό όμως , το κυριότερο είναι να προσέξω τον εαυτό μου και να ξεκουραστώ ουσιαστικά . Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι ποδηλάτες και ομολογώ το έχω κάνει και εγώ , δίνεις στο σώμα σου 20 ημέρες να ξεκουραστεί και στο τέλος χρειάζεσαι ξεκούραση από......την ξεκούραση . Πολύ λίγο ξενύχτι και ακόμα λιγότερο αλκοόλ γιατί η επόμενη σαιζόν αναμένεται συναρπαστική . Και μην ξεχνάτε ότι έχω μια σημαία να δείξω.....

Αυτή ήταν η περίληψη της σαιζόν 2015

Υπήρχαν ώρες , πολλές , από αυτές που όλα πονάνε και βρίσκεις τον εαυτό σου να κοιτάζει τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά τα χιλιόμετρα ακόμα και τα μέτρα να περνάνε αργά , βασανιστικά . Αλλά υπήρχαν ώρες που όλα αυτά ήταν ξεχασμένα και τα πάντα ήταν εντάξει , και όλα τα ένιωθα εκπληκτικά , και ξεχνούσα τον χρόνο , ξεχνούσα το Srm , ξεχνούσα τον πόνο και την κούραση , τα ξεχνούσα όλα εκτός από το τιμόνι στα χέρια , την αίσθηση του υγρού αέρα στο πρόσωπο , έτοιμο να βρέξει και τον ιδρώτα να στάζει από την μύτη , δεν με ένοιαζε που είναι το τέρμα . Ούτε με νοιάζει πλέον .

Πολυχρόνης Τζωρτζάκης

Friday 23 October 2015

World Championship Richmond 2015



       Έχει περάσει ένας μήνας από το τέλος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος δρόμου και κάθε ημέρα που περνάει μου λείπει όλο και πιο πολύ το συναίσθημα που ένιωθα της ημέρες των αγώνων . Να προετοιμάζεσαι ψυχολογικά και σωματικά να αγωνιστείς απέναντι στους καλύτερους , αυτούς που βλέπεις μέσα από την οθόνη να κατακτούν τους δρόμους της Ιταλίας , της Γαλλίας και της Ισπανίας.

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ την πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησα , την εμπειρία να αγωνίζεσαι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δρόμου ελίτ , εμπειρία που χαρακτηρίζω ''ζωής'' . Για να τονίσω το μέγεθος και την αξία της .
Για εμένα ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε τώρα ή ποτέ , αυτό ήταν το μοναδικό μέρος που ήθελα να βρίσκομαι , στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου η καρδιά της ποδηλασίας χτυπούσε στο Ρίτσμοντ και νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα εκεί .


Δεν το είχα στόχο στην αρχή της σαιζόν , κυρίως γιατί το κόστος ταξιδιού στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μεγάλο και επειδή ήμουν σίγουρος ότι η Ελληνική Ομοσπονδία έχει οικονομικές δυσκολίες . Δεν θα τολμούσα καν να το ζητήσω . Στο κάτω κάτω δεν τους προσφέρω και τίποτα σαν αθλητής γιατί να επενδύσουν δημόσιο χρήμα σε εμένα . Η ιδέα μου μπήκε στα μέσα Αυγούστου και ενώ ήμουν για προετοιμασία στις Γαλλικές Άλπεις .
 Ένιωθα καλά και σκέφτηκα ότι εάν ζητήσω βοήθεια από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα ίσως βρεθούν τα χρήματα μέσω κάποιων χορηγών που θα μπορούσαν να με στηρίξουν . Τελικά τα χρήματα βρέθηκαν μέσω ενός ανθρώπου που πίστεψε σε εμένα και στο πόσο πολύ ήθελα να αντιπροσωπεύσω την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Οργάνωσε ένα  crowdfunding και μέσω αυτού βρέθηκαν και δύο χορηγοί , η εταιρία George Enterprises και η εταιρία Fleet Complete .

Αλλά εκτός από μερικά έξω-αγωνιστικά προβλήματα , η  μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν η προετοιμασία για ένα τέτοιο αγώνα . Η γενική φυσική κατάσταση μου ήταν πολύ καλή  , ένιωθα δυνατός , μετά και την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο τέλος Ιουνίου , λίγο το κίνητρο που μου έδωσε η φανέλα του πρωταθλητή , λίγο το ότι πρόσεξα τον εαυτό μου παραπάνω , δεν είχε περάσει ούτε ένας αγώνας που να μην νιώθω καλά ή τέλεια στο δρόμο για το Richmond 2015 . Αλλά η διαφορά μεταξύ των αγώνων στην Γαλλία και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι τεράστια , κυρίως γιατί οι Γαλλικοί αγώνες έχουν απόσταση από 150 εως το πολύ 200 χιλιόμετρα , με έναν πολύ δυνατό ρυθμό καθ'όλη την διάρκεια τους και επιθέσεις από την αρχή μέχρι το τέλος . Ενώ στο Παγκόσμιο η απόσταση των 260km ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που είχε μάθει να αντέχει το σώμα μου .
 Η διαφορά που είδα στον ρυθμό είναι ότι υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ χαλαρές , ο ρυθμός είναι μέτριος σε σημείο που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνιέσαι ότι τρέχεις αγώνα.
 Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ , εκεί που δεν το περιμένεις γίνεται ''έκρηξη'' και η ταχύτητα εκτοξεύεται , για παράδειγμα κάπου στην μέση του αγώνα , ήμουν σε ευθειακό σημείο , έμοιαζε να φυσάει από παντού και έπεφτε τόσο ''γκάζι'' , που ήμουν έτοιμος να μείνω από την ρόδα του μπροστινού μου.
 Σπρίντ κολλήματος το λέμε οι ποδηλάτες....




Ο πρώτος μου αγώνας ήταν η ατομική χρονομέτρηση των 53,5km . Και αυτή η απόσταση ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που είχα μάθει να τρέχω , αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ όπως θα ήθελα , είναι αρκετά δύσκολο να συνδυάσεις τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με την ομάδα μου στην Γαλλία , με κάποιες προπονήσεις διάρκειας 6 ωρών για να δουλέψω την αντοχή μου ενόψει του αγώνα δρόμου και τις εξειδικευμένες προπονήσεις για το Ατομικό Χρονόμετρο , οι οποίες χρειάζονται να έχεις την κατάλληλη φρεσκάδα για να βγουν σωστά και να σε βελτιώσουν . Οπότε το έτρεξα καθαρά για την εμπειρία , ελπίζοντας σε μια αξιοσέβαστη εμφάνιση . Τελικά τα 5'47'' που είχα διαφορά  από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Vasil Kyrienka  δεν είναι και τόσο άσχημα αν σκεφτείς ότι υπήρχαν πολλοί επαγγελματίες που δεν ήταν και πολύ μακριά μου. Comme si comme ca alors....


Πληροφοριακά μου πήρε δύο μέρες να ξεπιαστώ μετά το χρονόμετρο και να περπατήσω κανονικά , τα έδωσα όλα , δεν υπάρχει ερώτημα .

Τώρα όσον αφορά τον αγώνα δρόμου .
Για εμένα υπήρχαν δύο τακτικές που μπορούσα να ακολουθήσω , η πρώτη ήταν να προσπαθήσω να αποσπαστώ με το πρώτο γκρουπ που θα επιτεθεί , πράγμα αρκετά εύκολο , και να δείξω τα Ελληνικά χρώματα και τον εαυτό μου στον ποδηλατικό κόσμο αφού για 2-3 ώρες οι σχολιαστές μιλάνε για τους αθλητές που είναι αποσπασμένοι .
Η δεύτερη ήταν να κάτσω μέσα στο γκρουπ , κάνοντας οικονομία , προσέχοντας τον εαυτό μου για όσο με κρατήσουν οι δυνάμεις μου . Στο γκρουπ ή αποσπασμένος λοιπόν ?

Ο λόγος που επέλεξα να κάτσω μέσα στο γκρουπ ήταν γιατί πολύ απλά ήθελα να ''ζήσω'' το  Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Και με αυτό εννοώ να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους ποδηλάτες του κόσμου για όσο τον δυνατόν περισσότερο , με τα μάτια ανοιχτά , παρατηρώντας τους , μαθαίνοντας όσα πιο πολλά μπορώ .
 Είναι τα πράγματα που βλέπεις και που βιώνεις μέσα στο γκρουπ που μετράνε και κάνουν την διαφορά . Να ανέβαινεις το πλακόστρωτο δίπλα στον Peter Sagan , να στρίβεις χύμα δίπλα στον Tom Boonen  ,να κολλάς πίσω απο τον Philippe Gilbert .
 Σε κάποιο άλλο σημείο ενώ ήμουν δίπλα δίπλα με τον Vincenzo Nibali , γυρνάει με κοιτάει από πάνω ως κάτω βλέπει το HELLAS γραμμένο στο πλάι των μοιρών μου , με ξανακοιτάει και λέει ''Hey''με ένα ευγενικό νεύμα ,  ''Hey'' του λέω και χάνεται μέσα στο γκρουπ . La Classe .
Κάπου στην μέση του αγώνα και ενώ ο ρυθμός είχε αρχίσει να ανεβαίνει στριμώχθηκα  λίγο παραπάνω σε μια στροφή πριν το πρώτο πλακόστρωτο , κάνοντας έναν ελαφρά επικίνδυνο ελιγμό για να κερδίσω μερικές θέσεις , με το που βγήκα βλέπω τον Michal Kwiatkowski να με κοιτάζει αγριεμένος και να μου λέει ''What the fuck are you doing ?!?'' , - Oh sorry mate....
Αξία....ανεκτίμητη .


Όλα αυτά δεν τα ζεις άμα αποσπαστείς , καθώς όταν σε πιάσει το κυρίως γκρουπ , δεν έχεις δυνάμεις να αντέξεις τον ρυθμό και χάνεις επαφή κατευθείαν . Χρειάζεται να μείνεις μέσα στο γκρουπ για να σου αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα .

Κάθε φορά που μπαίναμε στα ανηφορικά κομμάτια της διαδρομής ένα κύμα ήχου διαπερνούσε το μυαλό , ο ήχος ήταν τόσο εκκωφαντικός  που κυριολεκτικά δεν σε άφηνε να νιώσεις τον πόνο που νιώθουν τα πόδια .
 Η ενέργεια που ξεχύνονταν στην ατμόσφαιρα δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις , ακόμα και τώρα ανατριχιάζω στην θύμηση του . Κάθε λίγο ξεχώριζα μέσα από το βουητό αυτό που έψαχνα , ''Go Greece !''


Στα αγωνιστικά , η διαδρομή του σιρκουί ήταν πολύ τεχνική , σαν αργός εκτελεστής . Σε έφθειρε αργά και βασανιστικά , κάθε χιλιόμετρο , κάθε στροφή , εως ότου σε άφηνε στεγνό και αδύναμο .

Για εμένα το ποιο δύσκολο σημείο της διαδρομής ήταν η ευθειο-ανηφόρα πριν μπούμε στο πρώτο κομμάτι με το πλακόστρωτο . Εκεί γινόταν όλη η μάχη και όλο το σπρώξιμο για να μπεις όσο το δυνατόν πιο καλά πλασαρισμένος στο στενό πλακόστρωτο , αγκώνες μέσα , ώμοι έξω και 600watts στο πετάλι για να κρατήσεις την θέση σου πίσω από κάποιο τραίνο , 9 Βέλγοι , 9 Πολωνοί , 9 Ιταλοί , 9 Άγγλοι , 9 Γερμανοί , 9 Γάλλοι , 9 Ολλανδοί και......ένας Έλληνας , σαν ανέκδοτο ακούγεται αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά δύσκολο να ανεβώ μπροστά στα κρίσιμα σημεία . Οπότε αναγκαστικά έχανα πολύ χρόνο στριμωγμένος , ενώ οι καλά πλασαρισμένοι μπροστά κάλπαζαν ανενόχλητοι . Εκτός από δύναμη ήθελε και πολύ θράσος βέβαια , γιατί κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να ''δώσει'' την θέση του σε έναν άγνωστο Έλληνα .
Ωστόσο κάποιες στροφές που κατάφερα να πλασαριστώ μπροστά σε εκείνο το κομμάτι είδα την τεράστια διαφορά στην οικονομία δυνάμεων .


Η αρχή του τέλους ήρθε για εμένα κάπου στο 185 χιλιόμετρο , εκεί  έγινε η πρώτη μεγάλη τούμπα στην αρχή της τελευταίας ανηφόρας , ο δρόμος έκλεισε καθώς είχε μπάρες δεξιά και αριστερά και μπλοκαρίστηκα μαζί με καμιά 15αριά άλλους πίσω από αυτούς που έπεσαν  ,την στιγμή που μπροστά στο γκρουπ έπεφτε φουλ γκάζι , το αποτέλεσμα ήταν να χάσω επαφή μαζί με 8-9 άλλους επαγγελματίες και να μην καταφέρουμε να ξαναπιάσουμε το γκρουπ ποτέ ! Συνεχίσαμε να προσπαθούμε να επιστρέψουμε στο γκρουπ αλλά οι κριτές μας σταμάτησαν μετά από είκοσι χιλιόμετρα καθώς είχαμε χάσει πολύ έδαφος .


Νομίζω ότι χωρίς την τούμπα θα κρατιόμουν στο κυρίως γκρουπ για 2-3 στροφές ακόμα και ίσως να τερμάτιζα , αλλά όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι , από την στιγμή που ήμουν πίσω στο γκρουπ ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο .

Όπως και να έχει όμως , το σημαντικό είναι ότι ήμουν εκεί , περήφανος στα γαλανόλευκα , ανάμεσα στην παγκόσμια ελίτ . Με λιγότερη εμπειρία και δύναμη αλλά με περίσσιο θάρρος και πίστη....

Η συμμετοχή μου σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν ήταν αυτοσκοπός , απλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητο να βρεθώ εκεί με γενικό απώτερο σκοπό την βελτίωση μου ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι το καλωσόρισμα από τα μέλη της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας του Richmond ήταν κάτι παραπάνω από θερμό , μας αγκάλιασαν σαν να είμαστε η οικογένεια τους και ξέραμε ότι ήταν εκεί για οτιδήποτε χρειαστούμε .

Το επόμενο post έρχεται  σύντομα με τον απολογισμό της αγωνιστικής σαιζόν 2015....

Ευχαριστώ
Πολυχρόνης