National Championship + Tour de Qinghai Lake Training Camp

       
   Καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ξενοδοχείου στην πόλη Xining , κάπου στην κεντροδυτική Κίνα έχοντας ένα ελαφρύ πονοκέφαλο λόγω του υψομέτρου, σκέφτομαι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου (Π.Π) της περασμένης εβδομάδας στην φιλόξενη πόλη της Ξάνθης.
Ένα πρωτάθλημα κατα γενική ομολογία δύσκολο, τόσο λόγο απόστασης (47.3χλμ) στο ατομικό χρονόμετρο (Α.Χ), όσο και λόγω υψομετρικής δυσκολίας στον αγώνα δρόμου αντοχής (175χλμ).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ήταν και ο στόχος των διοργανωτών, καθώς από τα λεγόμενα τους κατάλαβα ότι ήταν πολύ περήφανοι που διοργάνωναν ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα , αλλά ακόμη περισσότερο επειδή ήταν σε μιά πολύ απαιτητική διαδρομή.
Το σίγουρο είναι ότι έβαλαν κάθε ανηφόρα που υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή της Ξάνθης, για να έβαζαν περισσότερο έπρεπε να μπούμε Βουλγαρία και να τρέξουμε Βουλγαρικό πρωτάθλημα είπα αστιευόμενος στον Στέλιο Φαραντάκη, αλλά είναι αλήθεια.

Όμως η διαδρομή είναι αυτή που είναι και είναι ίδια για όλους , σίγουρα ευνοούσε αθλητές με χαμηλό σωματικό βάρος και ειδικότητα στην ανηφόρα αλλά καλό είναι να υπάρχουν κάθε χρονιά διαδρομές που να ευνοούν διαφορετικούς τύπους αθλητών.
Το μόνο κακό (ή και καλό)σε διαδρομές όπως αυτής της Ξάνθης με τόση ανηφόρα στα τελευταία 60χλμ, είναι ότι δεν γίνεται ενας ανοιχτός αγώνας, που θα έδινε ευκαιρία σε κάποιο γκρούπ αποσπασμένων που έφυγαν νωρίς να παραμεινει μπροστά ή για σοβαρή ομαδική δουλειά στα τελευταία χιλιόμετρα.
Ξεκινάς το βουνό των 10χλμ , το γκρούπ γίνεται κομμάτια, οι πιο δυνατοί παραμένουν μπροστά και μετά παίζετε η νίκη μεταξύ τους ,''a la pedale'' που λένε και οι φίλοι μου οι Γάλλοι.
Ο πιο δυνατός κερδίζει.
Τα λόγια μου είναι ένας μικρός σχολιασμός , σε καμία περίπτωση μην το πάρετε ως παράπονο.
Καθώς και τελείως ευθεία να ήταν η διαδρομή ,το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να και να μην άλλαζε.

Όταν πρίν ενάμιση μήνα είδα την υψομετρική δυσκολία να έιναι μαζεμένη στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα δρόμου αντοχής, κατάλαβα ότι δύσκολα θα κέρδιζα λόγω σωματότυπου, καθώς για παράδειγμα αθλητές όπως ο Χάρης Καστραντάς και ο Στέλιος Φαραντάκης είναι ελαφρύτεροι μου κατά τουλάχιστον 10 και 15 κιλά αντίστοιχα. Από την άλλη η απόσυρση του Γιάννη Ταμουρίδη από την ενεργό δράση μου έδινε μια μεγαλύτερη άνεση για το αγώνισμα της Α.Χ καθώς παρότι υπάρχουν νέοι αθλητές με αρκετό μέλλον στο αγώνισμα, χρειάζονται ένα με δύο χρόνια για να έχουν την αντοχή στην δυναμη που χρειάζεται ένα χρονόμετρο των 40+ χιλιομέτρων.

Για εμένα υπήρχαν δύο επιλογές όταν ανακοινώθηκαν οι διαδρομές.

Η εύκολη ήταν να συγκεντρωνόμουν στην Α.Χ , να κέρδιζα παίρνωντας την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και όλα μέλι γάλα. Στην συνέχεια να έτρεχα για...την ''συμμετοχή'' στον δρόμο αντοχής με την δικαιολογία προς τον εαυτό μου, ότι ερχόμουνα απο ένα τραυματισμό που μου είχε στοιχήσει σε αντοχή και η ανηφορική διαδρομή δεν άφηνε περιθώρια για κάτι καλό.Δεν με βολεύει αυτό , δεν μου αρέσει εκείνο κτλπ.

Η δύσκολη ήταν να βάλω το κεφάλι κάτω , δουλεύοντας, συγκεντρωμένος απο το πρώι μέχρι το βράδυ χωρίς δικαιολογίες και χωρίς αμφιβολίες για ένα double που θεωρητικά ήταν αδύνατο....

Εννοείται ότι διάλεξα την δύσκολη , αυτό ήταν άλλωστε που μου έδινε και περισσότερο κίνητρο, η δυσκολία να τα καταφέρω.
Πιστεύω ακράδαντα ότι στον πρωταθλητισμό επιτρέπεται να αποτύχεις , αλλά επιβάλεται τουλάχιστον να προσπαθήσεις.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι στην ποδηλασία μιλάνε για την αναλογία δύναμης με βάρους (watt/kg) αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στην θέληση ανα κιλό ή στο πείσμα ανα κιλό που αυτά είναι οι πιο σημαντικές αρετές στον πρωταθλητισμό !

     Δεν θα αναφέρω λεπτομερώς τις προπονητικές μεθόδους μου , αλλά θα σας πω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθω στο προπονητικό φορτίο και περιελάμβανε μεγάλο ρίσκο υπερπροπόνησης , αλλά ήμουν σχετικά φρέσκος μετά τον τραυματισμό μου , οπότε δούλεψα εντός και εκτός ποδηλάτου με σχολαστικότητα στην ξεκούραση και στην διατροφή μου, με έναν κυρίως στόχο, να είμαι ανταγωνιστικός, έχοντας βρεί το παλιό καλό εαυτό μου την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου.
Στις αρχές του μήνα και ενώ βρισκόμουν στην βορειοδυτική Γαλλία , πήρα το τραίνο και κατέβηκα στα Πυρηναία για ένα 3ημερο μπλόκ στα μεγάλα βουνά, παρόμοια με αυτό του Π.Π , σε τρείς μέρες ανέβηκα όσο βουνό δεν είχα ανέβει όλη την χρονιά.
 Βέβαια το Π.Π δεν ήταν το μοναδικό μου κίνητρο αφου η δουλεία που έκανα θα την έπαιρνα στις αποσκευές μου για το Tour of Qinghai Lake που βρίσκομαι τώρα.

 Μέρα με την μέρα , μέτρο με μέτρο , έφτασα στην ημέρα του αγώνα της Α.Χρονομέτρησης και η μόνη στιγμή που αγχώθηκα ήταν όταν μπήκα στην εκκίνηση με το πολύ 10 λεπτά ζέσταμα στα πόδια μου, καθώς πάλευα να φτιάξω χωρίς επιτυχία το βατόμετρο του ποδηλάτου μου.
Ώς κατα συνέπεια ξεκίνησα με δυνατότερο ρυθμό απο αυτον που μπορούσα να αντέξω και μόλις στο 6ο χιλιόμετρο έκαιγα παντού σκεπτόμενος ότι μου μένουν άλλα 40+, τελικά το διαχειρίστηκα όπως μπορούσα και παρότι έκανα ένα κακό χρονόμετρο απο πολλές πλευρές, κατάφερα να κερδίσω.

Όλα καλά μέχρι τότε αλλά το μεγάλο στοίχημα ήταν ο αγώνας αντοχής δύο μέρες μετά.
Βρισκόμενος στην εκκίνηση πέρα απο εμένα , δεν νομίζω να πίστευε κανείς άλλος ότι υπήρχε πιθανότητα να κερδίσω αλλά λίγο με ένοιαζε.
Ήξερα ότι εάν έκανα ένα τέλειο αγώνα θα μπορούσα να κάνω την ''έκπληξη''.
Η προετοιμασία μου είχε παέι πολύ καλά προπονητικά και είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου αλλά απ'ότι φάνηκε μου έλειπε κάτι για να είμαι 100% έτοιμος.

Πλήρωσα την μεγάλη μου απουσία απο αγώνες στα τελευταία 20χλμ καθώς είχα κράμπες στην εσωτερική πλευρά του δεξί τετρακέφαλου , επάνω στον ραπτικό μύ , που όσο και να το πάλεψα με μαλάξεις και τρυπώντας με μια παραμάνα (κάπου είχα ακούσει ότι βοηθάει)με άφησαν θεατή στην τελευταία επίθεση που έγινε στα τελευταία 400μ την τελικής ανηφόρας απο τον Στέλιο (Φαραντάκη) και τον Χάρη (Καστραντά). Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν έκανα τον τέλειο αγώνα, αφου ξόδεψα άσκοπη ενέργεια αρκετές φορές και κυρίος στα μέσα της μεγάλης ανηφόρας, όπου μία τρύπα στο γκρουπάκι των προτοπόρων, με άφησε να κυνηγάω σχεδόν μόνος μου για 15χλμ(5 ανηφόρικα + 10 κατηφορικά) τον Χάρη, τον Στέλιο και τον εντυπωσιακό Αιμιλιανό Βίλα που επιτέθηκαν σε εκείνο το σημείο.
Φυσικά αυτό δεν είναι δικαιολογία αλλά αιτιολογία , όμως όπως και να έχει και στο σπρίντ να πήγαινα μαζί τους το πιο πιθανό είναι να ανέβαινα στο ίδιο σκαλί του βάθρου, καθώς λόγω του τραυματισμού μου έχω χάσει πολύ σε έκρηκτικότητα.
Βέβαια εάν δεν είχα τις κράμπες θα είχα προσθέσει αρκετό αλατοπίπερο πρίν φτάσουμε στην τελική ανηφόρα.Να είστε σίγουροι για αυτό.

Τελικά τερμάτισα τρίτος,  μερικά δευτερόλεπτα πίσω απο τον Χάρη που κέρδισε τον Στέλιο στο τελικό σπρίντ.Ο Χάρης πήρε μια πανάξια νίκη όχι μόνο γιατί ήταν ο πιο δυνατός εκείνη την ημέρα αλλά και γιατί του άξιζε μετά απο μια δύσκολη περίοδο μεγάλων ατυχιών.
Σίγουρα και ο Στέλιος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση αλλά σε ένα τέτοιο σπρίντ έχεις σχεδόν μηδαμινές ελπίδες απεναντι σε ενα τέτοιο αντίπαλο.

Η τρίτη θέση μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατι ναί μεν ήμουν στο βάθρο αλλά απο την άλλη ήθελα το κάτι παραπάνω, όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους συναθλητές μου στον Τάλω Χανίων Anek Lines , που δούλεψαν σαν επαγγελματίες για χάρη μου στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής , τον μεγάλο coach της ομάδας Παναγιώτη Μαρεντάκη αλλά και τον Νεκτάριο που είναι ο γενικός γραμματέας και ένα απο τα μεγαλύτερα γρανάζια της ομάδας.
Τους υποσχέθηκα όμως ότι υγεία να έχουμε και του χρόνου θα ξαναπροσπαθήσω για την νίκη, εάν βέβαια συνεχίσω την ποδηλασία σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Όλες οι φωτό από το πρωτάθλημα είναι απο τον Νάσσο Τριανταφύλου-TheCyclingJournal.gr

Δύο μέρες μετά το πρωτάθλημα ξεκίνησα ενα ταξίδι σχεδόν δύο ημερών και πλέον βρίσκομαι για προετοιμασία με την Continental ομάδα μου RTS-Monton Racing Team , στην πόλη Xining όπως ανέφερα στην αρχή , πρωτεύσουσα της περιφέρειας Qinghai στην κεντρική Κίνα, στην ανατολική άκρη του αυτόνομου οροπέδιου του Θιβέτ σε υψόμετρο 2400μ.
Πρός το παρών απο τους επτά που θα αγωνιστουν στο γύρο είμαστε τέσσερις εδώ, οι δύο Ιταλοί Paolo και Eugenio, ένας Νεοζηλανδός ο Luke και για παρέα έχουμε 5 νεαρούς Κινέζους που είναι μέλη της ερασιτεχνικής εφεδρικής ομάδος που έχει ο team manager.
Μέσα στην εβδομάδα θα καταφθάσουν και οι δύο Κολομβιανοί της ομάδας μαζί με έναν Καζακστανό.

   Σκοπός της προετοιμασίας μας είναι ο καλύτερος εγκλιματισμός στο μεγάλο υψόμετρο, ενόψει του Tour of Qinghai Lake, ενός 14ημερου γύρου κατηγορίας UCI 2.HC που θα διεξαχθεί 16 με 29 Ιουλίου και κυμένεται σε υψόμετρο 2000m-4000m.
Οι πρώτες μου μέρες εδώ μπορώ να πώ ότι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, πέρα απο το ότι ανακαλύπτω την κουλτούρα ενός απο τους αρχαιότερους λαούς , για πρώτη φορα έχω την ευκαιρία να κάνω προπόνηση σε υψόμετρο πάνω απο τα 3000μ.
 Έχω βρεθέι παλαιότερα στις Άλπεις να ανεβαίνω μερικά απο τα ψηλότερα βουνά της Ευρώπης, όπως το Col d'Iseran στα 2780μ που ήταν τρομερά δύσκολο, αλλά όταν περνάς τα τρείς χιλιάδες μέτρα νιώθεις να μπαίνεις σε ένα τελείως άλλο κόσμο, πόσο μάλλον στο σημείο του ψηλότερου περάσματος της διαδρομής του γύρου, που βρίσκεται 3800 μέτρα πάνω απο την πόλη γέννησης μου , τα Χανιά.

Ο αέρας λεπταίνει και η ανάσα βαραίνει , το σώμα ατονεί και μπαίνει σε λειτουργία ''αυτόματου πιλότου'' , μιλάς χαμηλόφωνα χωρίς να ξοδεύεις άσκοπα ενέργεια , το μόνο που σκέφτεσαι είναι η λέξη ''τέμπο'', κρατάς ένα σταθερό ρυθμό γιατί αν επιταχύνεις και μπείς σε ''χρέωμα οξυγόνου''(δηλαδή να χρησιμοποιήσεις περισσότερο οξυγόνο για να παράγεις δύναμη απο αυτό που εισπνέεις και μεταφέρεις στους ιστούς) απλά δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα για να τροφοδοτήσεις την αποκατάσταση του, με αποτέλεσμα αμέσως μετά να χάσεις το διπλάσιο έδαφος απο αυτό που κέρδισες.

Είναι αναγκαίο να επαναπροσδιορίσεις το αερόβιο και το αναερόβιο κατώφλι σου καθώς όπως είπα και πρίν , εδω πάνω είναι ένας άλλος κόσμος. Την δεύτερη μέρα έκανα μερικές επιθέσεις στην ανηφόρα στα 3300μ μόνο και μόνο απο περιέργεια να δω πως θα νιώσω. Η ζάλη μαζί με έναν τρομερό πόνο στο στομάχι ήταν αρκετά για να με πείσουν να μην το ξανακάνω μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα έχω εγκλιματιστεί λίγο παραπάνω.
Δεν πρέπει να παίζεις με το υψόμετρο γιατί δεν συγχωρεί, αλλά για αυτό είμαστε εδώ, να βρούμε τα όρια μας και να τα επεκτείνουμε, ευελπιστώντας ότι σε δεκατρείς μέρες που ξεκινάει ο γύρος θα είμαστε έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουμε.
Αυτά προς το παρών φίλοι μου, θα προσπαθήσω να ξαναγράψω κάτι μετά το πρώτο μισό του γύρου....


Ορίστε μερικές ακόμα φωτό απο τις πρώτες ημέρες μου στην Κίνα (κλικάρετε για μεγέθυνση)

Ώς την επόμενη φορά , να περνάτε καλά , προσοχή στους δρόμους και κάντε και καμιά βουτιά και για εμένα μέσα στον Ιούλιο :) !

看你

Πολυχρόνης Τζωρτζάκης 

First part of the season 2017 (France-Greece-Taiwan)

Χρόνος ανάγνωσης:10 λεπτά

Γεία σας φίλοι μου, μετά απο μιά πολύμηνη απουσία αποφάσισα να ξαναγράψω σε αυτό το blog. Θα εξιστορήσω τα γεγονότα του πρώτου μέρους της σαιζόν, μιας σαιζόν περιίπλοκης που μέχρι τώρα μου εχει δώσει μία νίκη και δύο τραυματισμούς.

Για να πάρω τα πράγματα απο την αρχή, φέτος θα αγωνίζομαι με τα χρώματα της RTS-Monton Racing Team μίας Continental ομάδας απο την Ταιβάν με κύριο χορηγό τα ποδήλατα μάρκας RTS και την εταιρία ποδηλατικού ρουχισμού Monton , η ομάδα είναι απο τις γηραιότερες που αγωνίζονται στο Asia Tour με έτος ίδρυσης το 2003. Όταν ακόμα η ποδηλασία ήταν ένα άθλημα των ευρωπαίων, πολλά εχουν αλλάξει απο τότε καθώς η ποδηλασία είναι πολύ δημοφιλής στο Ασιατικό κοινό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλες καλές ομάδες και εξαιρετικές διοργανώσεις ποδηλατικών αγώνων που ελκύουν αθλητές απο κάθε χώρα του πλανήτη.

Οπότε όταν βρέθηκα στις αρχές Δεκεμβρίου χωρίς ομάδα,
 καθώς μια προσπάθεια για δημιουργία μιας νέας Ελληνοβελγογαλλικής ομάδας ναυάγησε τελευταία στιγμή και όλες οι ευρωπαικές continental ομάδες είχαν κλείσει το ρόστερ τους , δεν είχα αλλη επιλογή απο το να στρεφώ προς την ανατολή.
Σίγουρα το όνειρο και η επιθυμία μου είναι να αγωνιστώ σε κάποιους μεγάλους αγώνες της Ευρώπης αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να αγωνιστώ σε κάποιους αγώνες στην Ασία.
Από όταν ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό παρακολουθώ την καλπάζουσα διάδοση της αγωνιστικής ποδηλασίας στις ασιάτικες χώρες και τα αποτελέσματα των αγώνων εκεί.
 
Η χειμερινή μου προετοιμασία είχε κάποια σκαμπανευάσματα, κυρίος επειδή έχασα τον ενθουσιασμό μου όταν έμεινα χωρίς ομάδα μέσα στο Δεκέμβρη. Μου ήταν δυσκολο να μεινω συγκεντρωμένος στην προπονηση και στην διατροφή μου χωρίς κάποιο μεγάλο κινητρο.
Παρόλο αυτά όταν υπέγραψα το συμβόλαιο μου με την νέα ομάδα ξαναβρήκα την χαμένη μου όρεξη και άρχισα να θέτω στόχους και να σχεδιάζω το πρόγραμμα μου.
Ο πρώτος μεγάλος αγωνας με τα χρώματα της ομαδας ηταν ο γύρος Ταιβάν στα τελη Μαρτίου αλλα δεν ήθελα να μπω στην εκκίνηση ενος τέτοιου αγωνα χωρίς αγωνες στα πόδια μου.

Οπότε ξεκίνησα να τρεχω τους πρώτους αγωνες της σαιζόν 2017 στην Γαλλία, με τα χρώματα του Τάλως Anek Lines, της Ελληνικής ερασιτεχνικής μου ομάδας, σε μια σειρά αγώνων με ονομασία Plages Vendeenes κατηγορίας Elite National, υψηλοτερης ''ερασιτεχνικής'' στην Γαλλία με πολυ ανεβασμενο επιπεδο και με συμμετοχη της επαγγελματικής ομαδας του γαλλικού στρατού. Ιδανικοί για να πάρω ρυθμό και ταχυτητα.

Στον πρώτο αγωνα το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου έτρεξα συντηρητικά , έμεινα μεσα στο γκρουπ να λύσουν τα πόδια απο το ταξίδι, κανοντας οικονομία με σκοπό να είμαι έτοιμος στον δευτερο αγωνα της διοργανωσης 24 ώρες μετά. Τελικα τερματισα 16ος βλέποντας όμως ότι ημουν σε καλη κατάσταση.

Την επόμενη ημερα ο αγωνας διεξάχθηκε σε ενα σιρκουι που είχα ξανατρέξει παλαιότερα, κοντά στην ακτογραμμη του Ατλαντικου και επομένως εκετεθειμένο σε ισχυρούς παγωμένους ανέμους.
Ο ρυθμός του αγώνα ήταν πολυ γρήγορος από την αρχή, όλοι ήταν νευρικοί και υπήρχε μια διαρκής μάχη για πλασάρισμα στην κεφαλή του γκρούπ γιατί ως γνωστόν , όσο δυνατός και να είσαι όταν κάποιες ομάδες ανεβάσουν ρυθμό σε σημείο με πλάγιο ανεμο το γκρουπ θα σπάσει αμέσως σε πολλά κομμάτια και αν είσαι πίσω, είναι αδύνατο να επιστρέψεις μπροστά.

Εγώ είχα την εμπειρία και την δύναμη να μείνω καλά πλασαρισμένος σε όλο τον αγωνα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμη να δείξω τα χαρτιά μου. Όταν στα τελευταία 40km το γκρουπ των αποσπασμένων έσπασε επιτέθηκα απο το κυρίως γκρούπ και έπιασα τους προπορευόμενους κάνοντας ένα γκρουπ των 9 αθλητών...

Στην συνέχεια αποσπάστηκα με άλλους 3 και πηγαίνοντας πρός τον τερματισμό ένιωθα καλά και είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Καθώς η γραμμή πησίαζε καθένας απο εμάς έκανε κάποιες προσπάθειες να επιτεθεί χωρίς αποτέλεσμα, αλλά πριν μπούμε στο τελευταίο χιλιόμετρο είδα μια στιγμή αδράνειας τον αντιπάλων μου και επιτέθηκα με ό,τι είχα τερματίζοντας μόνος μπροστά με κάποια δευτερόλεπτα διαφορά ! Αυτή την νίκη την ήθελα πολύ για να επιβεβαιώσει ότι παρόλα τα μικροπροβλήματα η προετοιμασία μου ήταν σωστή και είχα την φυσική κατάσταση που ήθελα.

Βίντεο του αγώνα εδώ
και εδώ

 Περνώντας την γραμμή του τερματισμού σηκωσα τα χέρια ψηλά και αφιέρωσα αυτην την προσπάθεια στον παππού Πολυχρόνη που είχε φύγει 10 μέρες νωρίτερα, ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τον ευχαριστήσω για όλες τις σοκολάτες αμυγδάλου που μου έδινε όταν ήμουν μικρός. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια δεν πέρασα όσο χρόνο θα ήθελα μαζί του καθώς έμενα στην Γαλλία το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Μια μικρή υπενθίμηση ότι η μεγαλύτερη θυσία σε ότι κάνουμε είναι ο χρόνος.
Χρόνος που θα μπορούσαμε να περάσουμε με οικογένεια και αγαπημένα πρόσωπα. Επιβάλεται να τον αξιοποιούμε στο μέγιστο.

Με ανεβασμένο το ηθικό μπήκα στην εκκίνηση του επόμενου αγώνα 4 μέρες αργότερα στις 16 Φεβρουαρίου. Το σιρκουί δεν είχε αξιοσημείωτες υψομετρικές δυσκολίες ούτε σημεία με πλάγιο άνεμο, οπότε όλα οδήγησαν σε τελικό μαζικό σπρίντ για την νίκη. Παρόλο που ήξερα όι δύσκολα θα κερδίσω αποφάσισα να ''χωθώ'' για να πάρω λίγο ταχύτητα και εμπειρία στο στρίμωγμα.
Για κακή μου τύχη όμως έσπασε το σκαράκι του παπουτσιού ενός αθλητή στα τελευταία 100m, πέφτοντας πήρε εμένα και άλλους τέσσερις στην άσφαλτο,το κοντέρ έγραφε 65km/h.
 Εγώ προσγειώθηκα με το αριστερό χέρι και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά στον αγκώνα και στον καρπό.
Η ακτινογραφία έδειξε κάταγμα στην κεφαλή της κερκίδας, στην εσωτερική πλευρά του αγκώνα και οι οδηγίες του γιατρού ήταν να το κρατήσω 15 μέρες δεμένο με περιλαίμιο και να κάνω επανεξέταση πρίν καβαλήσω ποδήλατο μετά απο 3-4 εβδομάδες.
Απο τα ψηλά στα χαμηλά.....

Σίγουρα ένας τετοιος τραυματισμός όταν είσαι σε καλή κατάσταση και πλησιάζεις τους στόχους σου έιναι μεγάλο πλήγμα για την ψυχολογία σου, αλλά μετά απο 2-3 μερες ρεπό, φόρτωσα πείσμα και αποφάσισα ότι δεν θα το αφήσω να σβήσει όλη την φυσική κατάσταση που είχα φτιάξει.
 Για 15 μέρες έκανα μία ωρα εργόμετρο το πρωί και άλλη μία το απόγευμα, προσπαθώντας να κρατήσω το βάρος μου χαμηλά και να ελαχιστοποιήσω τις απώλειες.
Το μεγάλο στοίχημα για εμένα ήταν η συμμετοχή μου στο διεθνή Γύρο Ρόδου στις 10 Μαρτίου, αυτό μου έδινε κίνητρο.
Δεν ήταν εύκολο αλλά κατάφερα να είμαι στην εκκίνηση του πρώτου ετάπ 24 ημέρες μετά απο το ατύχημα, όπου αποσπάστηκα στην αρχή του αγώνα καθώς ήξερα ότι δύσκολα θα κρατιόμουν με το πρώτο γκρούπ στην μεγάλη ανηφόρα του ετάπ. Τελικά ένα μεγάλο γκρούπ μας έπιασε πρίν το ξεκόρφισμα και κρατήθηκα μαζί τους, με τελικό αποτέλεσμα μια 9η θέση, παρά τις υπερβολικά πολλές προσπάθειες που έκανα για να αποσπαστώ, στο κυματοειδές δεύτερο κομμάτι του ετάπ.

 Το ετάπ αυτό το έτρεξα λες και ήταν μονοήμερος αγώνας χωρίς να σκέφτομαι την συνέχεια, ήθελα να τα δώσω όλα, το χρωστούσα στον εαυτό μου μετά απο αυτά που είχα περάσει τις τελευταίες εβδομάδες, τα έδωσα όλα και.....το πλήρωσα τα 2 επόμενα ετάπ όπου στην κυριολεξία ήμουν άδειος και τα σημάδια της απροπονησίας έκαναν την εμφάνιση τους.

Έτσι και αλλιώς το σημαντικότερο ήταν να ξαναβρώ τον αγωνιστικό ρυθμό πρίν αναχωρήσω για την Ταιβάν στις 15 Μαρτίου. Ο γύρος ξεκινούσε στις 26 Mαρτίου αλλά πήγαμε 10 μέρες νωρίτερα γιατί είχαμε συναντήσεις με  τους χορηγούς της ομάδας αλλά κυρίως και για να συνηθήσουμε τα καινούργια μας ποδήλατα (μάρκας RTS ντυμένα με SRAM eTap και τροχούς ΧΕRΟ) και το τροπικό κλίμα όπως και την διαφορά ώρας.

Το πρώτο ετάπ να είναι ένα πολύ γρήγορο και βροχερό κριτέριουμ στο κέντρο της Ταιπέι. Η δουλεία μου ήταν να προσπαθήσω να μπω σε κάποιο ξεκόλλημα αν υπάρχει η ευκαιρία και αν πάμε σε μαζικό σπριντ να οδηγήσω τους δύο Ιταλούς sprinter της ομάδας Paolo Lunardon και Eugenio Bani εώς και τα τελευταία 600 με 500m. Παρόλο που ακολούθησα αρκετές επιθέσεις και έκανα και μερικές η ταχύτητα του γκρούπ δεν άφηνε καμιά ελπίδα για αποσπασμό. Τελικά έκανα αυτό που έπρεπε και ο αγώνας μου τελείωσε στα 600m ο Paolo τερμάτισε 3ος, ο Eugenio 9ος και εγω 19ος γιατι σε μια στροφή σε πλακώστρωτο πριν το τερματισμό έπεσε το μισό γκρούπ και τους πέρασα....
Μια ικανοποιητική αρχή για την ομάδα.

Βίντεο του 1ου ετάπ εδώ

                                  Απο αρίστερα στα δεξιά- Richard, εγώ, Eugenio, Paolo.

                                          Έτοιμοι για το τελικό σπρίντ....
       

Η δεύτερη ημέρα ήταν ελαφρά κυματοειδής στην αρχή και είχε ένα δύσκολο σπρίντ ανάβασης 25χλμ πρίν το τέλος. Με το που μπήκαμε στην ανηφόρα εγινε έκρηξη ρυθμού και το γκρούπ έσπασε σε τρία μέρη με εμένα τον Paolo και τον Richard να μένουμε στο τρίτο, τον Eugenio στο δεύτερο και μόνο τον Κολομβιανό ανηφορίστα μας Mauricio  να είναι στο μπροστά γκρούπ των 20 αθλητών, λογικό καθώς αυτός ήταν που άναψε την πυρκαγιά. Όσο και αν προσπαθήσαμε να επιστρέψουμε μπροστά στα τελευταία 20 ευθειακά χιλιόμετρα δεν τα καταφέραμε καθώς έπεφτε τέρμα γκάζι και στα τρία γκρούπ, έτσι με ότι διαφορά ξεκορφήσαμε το σπριντ ανάβασης, με την ίδια τερματίσαμε.

Το τρίτο και το τέταρτο ετάπ είχαν κάποιες υψομετρικές δυσκολίες στα τελευταία χιλιόμετρα και οι οδηγίες του DS ήταν να προστατεύσουμε τον Κολομβιανό Mauricio καθόλη την διάρκεια του ετάπ έτσι ώστε να μπεί στο κομμάτι με την ανηφόρα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.Στο τρίτο ετάπ δυστυχως είχε ένα μηχανικό πρόβλημα σε κρίσιμο σημείο και έχασε επαφή με το πρώτο γκρουπάκι στο τελευταίο χιλιόμετρο.

 Στο τέταρτο όμως τον έβλεπα ότι ήταν πεπεισμένος για ρεβάνς. Μπήκαμε όλοι μαζί στην τελευταία ανηφόρα που δέν ηταν τόσο δύσκολη σε κλίση, αλλά έκανε τόσες απανωτές επιθέσεις που το γκρούπ διέλυσε κυριολεκτικά και έφυγε με ένα μικρό γκρουπάκι, πραγματικά εντυπωσιακός. Τελικά πήρε την 6η θέση και μαζί με αυτην και την έκτη στην γενική κατάταξη. Είμαι σίγουρος πως χωρίς το μηχανκό πρόβλημα στο τρίτο ετάπ θα ήταν στο βάθρο της γενικής κατάταξης.

Στο 5ο και τελευταίο ετάπ ήταν απόστασης 200km χωρίς υψομετρικές δυσκολίες.Οι οδηγίες του DS ήταν ο Richard και εγώ να προσπαθήσουμε να μπούμε στους αποσπαμένους της ημέρας και οι 2 Ιταλοί να περιμένουν το τελικό μαζικό σπρίντ.

Όλοι ήξεραν ότι η ομάδα του προτοπώρου θα ήταν δύσκολο να ελέγξει τον αγώνα με μόλις 5 άτομα και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα οι αθλητές που θα αποσπούνταν να έμεναν μπροστα μεχρι το τέλος, εφόσον δεν θα απειλούσαν τις πρώτες θέσεις στην γενική κατάταξη.
Όλοι το ήξεραν και σχεδόν όλοι ήθελαν να είναι μέσα στο γκρουπάκι που θα φύγει. Η μέση ταχύτητα τα πρώτα 30 λεπτά αγώνα ήταν 52km/h και καμία επίθεση δεν είχε ευδοκιμήσει.


Εγώ ένιωθα καλά και ήμουν αποφασισμένος να είμαι μέσα στο γκρούπ που θα αποσπαστεί. Περίμενα υπομονετικά και ακολουθούσα μόνο τις επιθέσεις που μου έλεγε το ένστικτο και ξεχώριζε η εμπειρία μου. Μέχρις ενός σημείου όπου είδα την κατάλληλη στιγμή και αποσπάστηκα με άλλους έξι αθλητές διαφόρων ομάδων. Δεν ήταν έυκολο να πάρουμε διαφορά ασφαλείας, το κάψαμε για τουλαχιστον άλλα δέκα χιλιόμετρα έχοντας διαφορά κάτω απο 30 δευτερόλεπτα μέχρις ότου να μας αφήσει το γκρούπ να φύγουμε. Στην συνέχεια πήραμε ένα προβάδισμα άνω των 5 λεπτών αλλά κάπου εκέι ήταν που άρχισαν τα προβλήματα καθώς υπήρχαν δύο αθλητές στο γκρούπ μας που είχαν κάτω απο ενάμιση λεπτό διαφορά απο τον πρωτοπώρο της γενικής και έτσι ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα μας αφήσουν να παραμείνουμε μπροστά. Έτσι αρχίσαμε της απανωτές επιθέσεις έτσι ώστε να ξανα αποσπαστούμε μόνο όσοι ήμασταν πολύ πίσω στην γενική κατάταξη και είχαμε στην θεωρία μεγαλύτερη ελευθερία.

Περίπου 120km πριν το τέρμα αποσπαστήκα με έναν Αυστραλό και έναν Αμερικανό και κάπου εκεί άρχισε η αποστολή μας. Η διαφορά μας απο το κυρίως γκρούπ διακυμαίνοταν στα 3 λεπτά και γρήγορα καταλάβαμε ότι υπήρχαν ομάδες που δεν ήταν διατεθειμένες να μας αφήσουν μπροστά καθώς ήθελαν να παίξουν την νίκη σε μαζικό σπριντ.
Ώς γνωστόν το κυρίως γκρούπ προτιμάει να πιάσει τους αποσπασμένους όσο πιο κοντά στον τερματισμό γίνεται έτσι ώστε να εκμηδενίσουν την πιθανότητα κόντρα επίθεσεις απο φρέσκους αθλητές. Αυτό εκμεταλευτήκαμε και εμείς και μειώσαμε τον ρυθμό μας όσο πιο πολύ γινόταν με σκοπό να τα δώσουμε όλα στα τελευταία 20χλμ. Στην κυριολεξία κινούμασταν σε ρυθμό προπόνησης και αυτόματα το γκρούπ έκοβε ρυθμό για να μην μας πιάσει όπως είπα πολύ νωρίς.
Το γκρούπ έπαιζε μαζί μας ή εμείς παίζαμε με το γκρούπ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είχαμε αφήσει πολύ ενέργεια στο δρόμο και αυτό έκανε το έργο μας πιο δύσκολο. Όσο και να μπλοφάρεις πρέπει να έχεις τα πόδια και την ενέργεια για να μείνεις μπροστά μέχρι το τέλος.


Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να πάμε μέχρι το τέλος, έτσι και αλλίως δεν υπήρχε γυρισμός. Όλα ή τίποτα.Πραγματικά πίστευα ότι υπήρχε ελπίδα αλλά για εμένα το παιχνίδι χάθηκε όταν ο Αμερικανός επιτέθηκε μόνος του 27km πρίν το τέλος, με αποτέλεσμα να χάλάσει η συνεργασία μας. Με κοιτάζει ο Aυστραλός και μου λέει
we stay together eh ?
 -Yes mate
του λέω και μετά απο λίγο πιάνουμε τον αμερικάνο, αμέσως κάνουμε κόντρα επίθεση και φευγουμε οι δύο μας μπροστά , με περίπου 25km δρόμο μπροστά μας και την διαφορά στα 2 λεπτά θύμιζε mission impossible αλλά συνεργαστήκαμε πολύ καλά, μέτρο με μέτρο , χιλιόμετρο με χιλιόμετρο συνεχίζαμε να πιέζουμε ελπίζωντας ότι θα είναι αρκετό.

Μπήκαμε στον τελευταίο γύρο του σιρκουί, δώδεκα ανεμοδαρμένα χιλιόμετρα πρίν το τέλος του ετάπ και είχαμε προβάδισμα 1 λεπτού και 20 δευτερολέπτων. Εφικτό σκέφτηκα συνεχίζοντας να γυρνάω όπως μπορώ τα πετάλια, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι ο άνεμος δεν ήταν με το μέρος μας και ο ρυθμός του κυρίως γκρούπ ήταν μανιώδης , με το που περάσαμε το σήμα των τελευταίων πέντε χιλιομέτρων ο Aυστραλός  επιτέθηκε και έφυγε μόνος του, εγώ απο την μεριά μου απλά συνεχησα να κάνω πετάλι και μετά απο λίγο ένιωσα το γκρούπ να με καταπίνει , κάτι παραπάνω απο 2km πριν το τέρμα. ενώ τον συνοδοιπόρο μου τον έπιασαν ένα χιλιόμετρο παρακάτω.

    Κάπως έτσι τελείωσε ο γύρος Ταιβάν μου μετά απο 180km στην επίθεση, έχωντας στίψει κάθε σταγόνα δύναμης που είχα, προσπαθώντας κάτι εφικτό υπο άλλες συνθήκες, με οδηγό την ελπίδα και με τελικό έπαθλο την εμπειρία.

Βίντεο του 5ου ετάπ εδώ
και εδώ

Ξέχασα να αναφέρω ότι για μπόνους πήρα και δύο κατάγματα, το ένα στο σκαφοειδές και το άλλο στο αγκιστρωτό οστό που τα έπαθα χτυπόντας τον καρπό μου στο τιμόνι, όταν μπήκα σε μια λακούβα περίπου 100km μακριά απο τον τερματισμό.
Εννοείται ότι συνέχισα έτσι, βαστώντας το τιμόνι κυρίως με δύο δάχτηλα, τον αντίχειρα και τον δείκτη.
Τραυματισμός που ήταν συνέπεια της αποδυνάμωσης των οστών του αριστερού καρπού απ'όταν είχα πέσει στην Γαλλία στις 16 Φεβρουαρίου που ανέφερα στην αρχή.

Ένας δεύτερος τραυματισμός που ακόμα με ταλαιπωρεί, 60 μέρες μετά και που με ανάγκασε να βάλω το χέρι μου σε νάρθηκα για ένα μήνα κάνωντας το πολύ 10-12 ώρες προπόνηση τέμπου την εβδομάδα.
 Ώς αποτέλεσμα έχω χάσει αρκετή φυσική κατάσταση και παρόλλο που είμαι πεπεισμένος ότι θα ξαναβρώ το χαμένο μου επίπεδο, απότι φένεται θα μου πάρει περισσότερο χρόνο απόσο νόμιζα... δύο απανωτοί τραυματισμοί είναι δύσκολο να διαχειριστούν, σωματικά αλλά και ψυχολογικά κυρίως.

Κάθε εμπόδιο για καλό λένε αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ποδηλασία έχει ένα τρόπο να κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν λιγότερο δύσκολα, γιατί διαρκώς βάζω τον ευατό μου σε δύσκολες καταστάσεις.

Στο δεύτερο μισό του Μαίου το πέρασα στην Γαλλία αγωνιζόμενος σε κάποιους ερασιτεχνικούς αγώνες έτσι ώστε να ξαναβρώ σιγά σιγά τον αγωνιστικό ρυθμό, η αποδοσή μου δεν ήταν καλή αλλά θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη.
Απλά ελπίζω σιγά σιγά να αρχίσω να βλέπω σημάδια βελτίωσης που θα μου δώσουν ακόμα περισσότερη όρεξη για δουλειά, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος για το δέυτερο κομμάτι της χρονιάς με αρχή το Πανελλήνιο πρωτάθλημα δρόμου στο τέλος Ιουνίου και στην συνέχεια το Tour of Qinghai Lake UCI 2.HC στην Κίνα στα μέσα Ιουλίου. Ένα απο τους γύρους που πάντα ονειρευόμουνα να τρέξω.Και που είναι απο τους σημαντικότερους στόχους της χρονιάς για εμένα.
Μετά απο αυτό θα κάνω ένα μικρό διάλειμα μέσα στον Αύγουστο πρίν ξαναεπιστρέψω στην Κίνα, για περισσότερες υποχρεώσεις με την RTS-Monton Racing Team.
Απότι φαίνεται το My Cycling Life in France θα μετονομαστεί σε My Cycling Life in Asia χαχα....

Αυτά απο εμένα προς το παρών, τα λέμε την επόμενη φορά που θα έχω μια αξιόλογη εμπειρία να σας εξιστορήσω.

First part of the Season 2016 (a)

Salut à tous , γεία σας

Έχει φτάσει πλέον Μάιος και νομίζω είναι η περίοδος για μια μικρή ανασκόπηση της αγωνιστικής χρονιάς , που μετράει ήδη πάνω από 3 μήνες .
Χώρισα την ανασκόπηση σε δύο μέρη ελπίζοντας να μην σας κουράσω . Παρακάτω λοιπόν είναι το Α μέρος από το πρώτο τεταρτημόριο της χρονιάς . Μιας χρονιάς που πολύ πιθανό  να είναι η τελευταία μου σε επίπεδο πρωταθλητισμού .

     Η φετινή περιπέτεια ξεκίνησε με ένα εφταήμερο προπονητικό κάμπ στους πρόποδες του μυθικού Mont Ventoux , στην περιοχή της Προβένς(Provence) εφτά ώρες νότια απο την βάση της ομάδας στην Soissons . Το δυσκολότερο απο άποψης κλίσης και διάρκειας βουνό που έχω ανέβει .

 Κύριως στόχος του κάμπ ήταν να γνωριστώ καλύτερα με τα νέα μέλη την ομάδας , έτσι ώστε να αναπτυχθεί ένα πνεύμα συνεργασίας μεταξύ μας .
Προπονητικά  προσπαθήσα να μην κάνω υπερβολές , καθώς ένιωθα ότι ποσοτικά έχω περάσει αρκετές ώρες πάνω στο ποδήλατο κατά την χειμερινή προετοιμασία . Κυρίως εστίασα  την προσοχή μου στην ποιότητα της προπόνησης με κάποια κομμάτια έντασης , έτσι ώστε να είμαι έτοιμος για τους πρώτους αγώνες την χρονιάς . Σε γενικές γραμμές ήμουν ικανοποιημένος από το επίπεδο της φόρμας μου καθώς μέσα τους 3 μήνες χειμερινής προετοιμασίας στα Χανιά , εστίασα στην γενική αντοχή μέχρι τον μήνα Δεκέμβριο και στην συνέχεια ένταξα κάποιες εξειδικευμένες προπονήσεις μέσα στον Ιανουάριο . Η μεγάλη διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά δοκίμασα να μην κάνω βάρη κατά την διάρκεια του χειμώνα , καθώς είχα παρατηρήσει ότι έπαιρνα μυικά κιλά εύκολα που δεν μεταφράζονταν σε απόλυτη δύναμη . Ο καιρός όπως αναμένονταν ήταν κάτι παραπάνω από καλός και δεν χρειάστηκε να ανέβω στο πολυαγαπημένο (λέμε τώρα) εργόμετρο ούτε για μια προπόνηση . Βέβαια έχω την υποψία ότι το παράκανα  κάποιες φορές καθώς ήταν εύκολο να παρασυρθείς , δεδομένου της δυναμικής του γκρούπ που βγαίναμε στις προπονήσεις του Σαββατοκύριακου .


Λοιπόν , η αγωνιστική σαιζόν ξεκίνησε στα μεσα Φεβρουαρίου με δύο αγώνες στην δυτική Γαλλία , στην περιοχή Vendee δίπλα στις ανεμοδαρμένες ακτές του Aτλαντικού . Γενικά ένιωθα ότι είχα δύναμη στον πλάγιο άνεμο και ήμουν στο γκρούπ των αποσπαμένων και τις δύο μέρες , για εμένα είναι σημαντικό ψυχολογικά να ξεκινάω καλά την σαιζόν .
Αλλιώς αναρωτιέμαι αν δούλεψα καλά τον χειμώνα και νιώθω ότι είμαι στο κυνήγι της φόρμας για εβδομάδες , μπορεί και μήνες . Η επόμενοι αγώνες ήταν παρόμοια εμπειρία για εμένα , αλλά σε κάποιους με αρκετή ανηφόρα ένιωθα ότι έχω πρόβλημα .

Όπως είπα απο την άποψη δύναμης και αριθμων στο βατόμετρο ήμουν πολύ καλά , αλλά όσον αφορά τον αριθμό στην ζυγαριά είχα ακόμα δρόμο αν ήθελα να φτάσω σε νίκες . Δεν μπορείς να περιμένεις απο το σώμα σου να αποδόσει στο μέγιστο αν δεν έχεις το απαιτούμενο σωματικό βάρος .
 Γενικά τα χαρακτηριστικά μου είναι αυτά του βαρύ αθλητή ''Rouleur'' και δεν πρόκειται ποτέ να ανεβαίνω τα βουνά με τους γνήσιους ανηφορίστες αλλά πρέπει πρώτα να περνάω τις ενδιάμεσες δυσκολίες με το μπροστά γκρούπ για να έχω ευκαιρία να επιτεθώ ή να κερδίσω στο σπρίντ .
Οπότε άρχισα να προσέχω πολύ την διατροφή μου γιατί απλά είναι κρίμα να χαραμίζεται ο κόπος του χειμώνα για μερικά κιλά παραπάνω .

Ο στόχος μου βέβαια δεν ήταν και τόσο δύσκολος , καθώς ο Γαλλο-Ταιλανδός συγκάτοικος και συναθλητής μου στην ομάδα ,  τυχαίνει να είναι ο πιο αδύνατος ποδηλάτης που έχω δεί , ζυγίζοντας μόλις 55 κιλά με 1.83μ ανάστημα . Καταλαβαίνετε ότι στα ντουλάπια και το ψυγείο της κουζίνας μπαίνουν ως επί το πλείστον μόνο υγιεινά και ανεκτά για τον αθλητή προιόντα .  Αφουγκράστηκα τον τρόπο διατροφής του αλλά όχι τις ακραιότητες που εφαρμόζει αυτός για να διατηρήσει ένα τόσο χαμηλό βάρος , απλά άλλαξα λίγο την φιλοσοφία διατροφής και προπόνησης και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν .

Σίγουρα υπέφερα σε κάποιους αγώνες που ακολούθησαν καθώς πήρα εκκίνηση με χαμηλά επίπεδα ενέργειας , αλλά ήταν το τίμημα έτσι ώστε να είμαι έτοιμος όσο τον δυνατόν πιο άμεσα...

                          Μπορεί να έχεις ό,τι χρειάζεται , αλλά θα χρειαστεί ό,τι έχεις....

Η πρώτη νίκη δεν άργησε να έρθει.....

       Ταξιδέψαμε 650km νοτιοδυτικά με προορισμό τον Tour du Canton de St.Ciers ένα διήμερο γύρο κατηγορίας Elite National , μερικά χιλιόμετρα βόρεια απο την πόλη του Bordeaux .
Ένιωθα γεμάτος ενέργεια και ήμουν ευδιάθετος , η ηλιόλουστη ημέρα και ο νότιος άνεμος μου θύμιζε Ελλάδα και όλα ήταν στην θέση τους για μια καλή εμφάνιση , είχα καλό προαίσθημα και ένιωθα μια ευφορία που δεν είχα τις προηγούμενες εβδομάδες .

               
 Στο πρώτο ετάπ υπήρχαν τρία ενδιάμεσα σπρίντ με μπόνους δευτερόλεπτα που θα μπορούσαν να κρίνουν την γενική κατάταξη του γύρου . Μετά και το πρώτο ενδιάμεσο σπρίντ στο 50 km υπήρχε ένα μικρό σπάσιμο στο γκρούπ και έτσι επιτέθηκα , με σκοπό να αποσπαστώ με ένα μικρό γκρούπ .
Δυστυχώς όμως έφυγα ευθεία πάνω σε ένα συντριβάνι στην αμέσως επόμενη στροφή , ευτυχώς ήμουν πολύ τυχερός και χτύπησα μόνο στον γοφό . Σηκώθηκα αμέσως και ξανανέβηκα στο ποδήλατο επιστρέφοντας στο γκρούπ .
 Η δεξιά μανέτα είχε ξεβιδώσει απο την πτώση και έτσι αναγκάστηκα να αλλάξω ποδήλατο , σε ένα κρίσιμο σημείο του αγώνα με πολύ πλάγιο άνεμο και αρκετά λοφάκια που το γκρούπ έσπασε σε τρία μέρη , έτσι βρέθηκα στο τελευταίο καβαλώντας το ποδήλατο ρεζέρβα .

Αρκετά θα μου πείτε για να αποδεχτώ ότι σήμερα δεν είναι η μέρα μου . Αλλά ένιωθα καλά και ήμουν ακόμα αισιόδοξος , το ηθικό μου δεν είχε φθαρθεί , τελικά μετά απο 30-40 χιλιόμετρα φουλ γκάζι το γκρούπ ξαναέγινε ένα και με το που μπήκαμε στο τελικό δύσκολο σιρκουί βρήκα ευκαιρία να ξαναλλάξω ποδήλατο και να πάρω το δικό μου .
Απο εκεί και έπειτα ο μόνος στόχος ήταν η νίκη , η ζεστή ημέρα και το προφίλ της διαδρομής είχε σχηματίσει μόνο ταλαιπωρημένα πρόσωπα μέσα στο γκρούπ και ήξερα ότι πρέπει να ακολουθήσω όσες πιο πολλές επιθέσεις μπορώ , γιατί το γκρούπ δεν θα αργούσε να σπάσει και αν έφευγε ένα μικρό γκρούπ  θα τους έφερνε κάποια ομάδα πίσω .

 Έτσι και έγινε σε ένα σημείο αποσπάστηκα με άλλους 12 αθλητές περίπου 30χλμ απο τον τερματισμό , κρατήσαμε δυνατό ρυθμό μέχρι να πάρουμε μια μικρή διαφορά ασφαλείας , αλλά στην συνέχεια η συνεργασία μας δεν ήταν και η καλύτερη . Όλοι προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν ενέργεια για το τέλος και να δουλέψουν όσο το δυνατόν λιγότερο αφού όπως είπα και πρίν είμασταν όλοι στο όριο .
 Ως αποτέλεσμα δυο ομάδες που δεν είχαν αθλητή στους αποσπασμένους δούλεψαν πίσω στο κυρίως γκρούπ και η διαφορά μας μειωνόταν επικίνδυνα , καθώς μπήκαμε στα τελευταία 10km είχαμε πλεονέκτημα αρκετά κάτω απο ένα λεπτό , ενώ εμείς συνεχίζαμε να μαρκαρόμαστε . Περίπου 2km πρίν το τέρμα σε ένα ελαφρά ανηφορικό σημείο κοιτάζω πίσω και βλέπω το γκρούπ σε απόσταση αναπνοής .
Τώρα η ποτέ σκέφτηκα .
Και επιτέθηκα μόνος μου με ό,τι είχα , ξεκόρφησα και συνέχιζα να πιέζω , λίγο κατηφόρα και περνάω το κόκκινο τρίγωνο που σηματοδοτεί το τελευταίο χιλιομέτρο μπαίνωντας στα τελευταία ελαφρά ανηφορικά 700μ . Σε κάθε πεταλιά ένιωθα τα πάντα να καίνε και τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν αλλά συνέχισα να πιέζω , όλα ή.....τίποτα . Μέχρις ότου φτάνω στα τελευταία μέτρα , κοιτάζω πίσω και βλέπω το γκρούπ κοντά αλλά όχι αρκετά κοντά για να μου στερήσει την πρώτη νίκη της χρονιάς.
Διάλεξα ''Τώρα'' και ''Ολα'' όχι ''Ποτέ'' και ''Τίποτα''....

   Την επόμενη ημέρα στο δεύτερο ετάπ προσπαθήσαμε να τρέξουμε έξυπνα με την ομάδα και να μην εκτεθούμε στον αέρα νωρίς , εκτός και αν είναι απόλυτη ανάγκη , καθώς το τελικό σιρκουί ήταν πολύ απαιτητικό και έπρεπε να είμαι όσο το δυνατόν φρέσκος .

Από την εκκίνηση όμως άρχισαν οι επιθέσεις και παρόλο που ένιωθα καλά ήξερα ότι θα έχουμε δύσκολο έργο να ελέγξουμε τον αγώνα καθώς όλοι με μάρκαραν και δεν συνεργάζονταν μαζί μου . Περίπου 50km πριν το τέρμα o Gwen αποσπάστηκε με άλλους 8 αθλητές και η κατάσταση έμοιαζε ιδανική για εμάς καθώς ήταν ο καλύτερα πλασαρισμένος στην γενική και επιπλέον δεν έπρεπε να δουλέψει καθώς είχε εμένα ως ''φανελά'' στο πίσω γκρούπ .
Δυστυχώς όμως στο τελικό σιρκουί ο Gwen λύγισε απο τις επιθέσεις και τερμάτισε 5ος στο εταπ και έπεσε 3ος στην γενική .
Εγώ παρόλο που είχα την αμέριστη συμπαράσταση του συναθλητή μου Camille Thominet στο τελικό σιρκουί , δεν κατάφερα να αποσπαστώ και να επιστρέψω στους αποσπασμένους όπως θα ήταν το ιδανικό σενάριο , έτσι τερμάτισα στο γκρουπάκι που ακολούθησε και έπεσα 10ος στην γενική . Εννοείται πως θα προτιμούσα ένα καλύτερο αποτέλεσμα στην γενική κατάταξη , αλλά λίγη σημασία έχει αφού είχα πάρει την νίκη σε ετάπ που ήθελα και τα παίξαμε όλα με τον Gwen για την γενική αλλά χάσαμε .

Παρά το δεδομένο της φόρμας μου , το επόμενο Σ/Κ δεν πήρα μέρος στο 2ήμερο κύπελλο Γαλλίας , καθώς οι Director Sportif αποφάσισαν να μην με βάλουν σε μια απο τις δύο θέσεις που ήταν διαθέσιμες , παρότι υπήρχε ένα ετάπ Ατ.Χρονόμετρο που ήταν σίγουρο ότι θα πάρω βαθμούς . Ακόμα πίστευα ότι ημουν σε θέση να κερδίσω και κάποιο ετάπ , σίγουρα αυτό το κύπελλο ήταν ο μεγαλύτερος στόχος του Απριλίου και το ότι έτσι ξαφνικά να βρέθηκα εκτός αγώνα ενώ είχα την φόρμα με γέμισε ερωτηματικά .
Ως αποτέλεσμα μου ήταν δύσκολο να βρώ κίνητρο να ανεβώ στο ποδήλατο για δυο - τρείς ημέρες και έτρεξα έναν μικρό αγώνα στο Βέλγιο με πεσμένη ψυχολογία που εγκατέλειψα λόγο μηχανικού προβλήματος . Απο τα ψηλά στα χαμηλά .

 Παρόλο αυτά όμως την αμέσως επόμενη ημέρα επέστρεψα στις σοβαρές προπονήσεις με μια εξάωρη προπόνηση για να βάλω ξανα το σώμα και το μυαλό στην θέση του , στοχεύοντας δύο αγώνες κατηγορίας Elite National το Σαββατοκύριακο που ερχόταν .

Είναι απαραίτητο να θυμίζεις στον εαυτό σου γιατί κάνεις ό,τι κάνεις , γιατί η ρουτίνα πολλές φορές σε αδρανοποιεί . Δεν είναι λίγες οι φορές που λέω στον εαυτό μου ''έχεις δουλέψει , είσαι έτοιμος και είσαι εδώ για να κερδίσεις αγώνες ''.
 Είναι σημαντικό πάνω απ'όλα να το απολαμβάνεις και να το κάνεις γιατί το θέλεις , γιατί βγαίνει απο μέσα σου . Ούτως η άλλος τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση απο το να βλέπεις τους κόπους σου να ανταμείβονται .

Η συνέχεια σε λίγες μέρες..... à très bientôt !

Sum Up of the Season 2015

Στο προηγούμενο post σας εξιστόρησα την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα , που ήταν το αποκορύφωμα  τις φετινής αγωνιστικής χρονιάς .

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , καθώς και αυτή η σαιζόν ήταν μια μεγάλη περιπέτεια .

Το 2015 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου , όχι μόνο γιατί κατάφερα να κερδίσω το πρώτο μου πρωτάθλημα δρόμου στην κατηγορία ανδρών , αλλά γιατί βίωσα ένα πολύ ανισόρροπο πρώτο μισό .

Μετά και το τέλος της χειμερινής προετοιμασίας μου στα Χανιά , ένιωθα δυνατός και έτοιμος να ξεκινήσω την σαιζόν αλλά στην συνέχεια βρέθηκα με την ομάδα μου CC Villeneuve St.Germain για μια 10ήμερη προετοιμασία στην βορειοανατολική Ισπανία .
 Εκεί είναι η αλήθεια ότι το παράκανα καθώς ακολούθησα το προπονητικό πρόγραμμα της ομάδας , με την τεράστια διαφορά το ότι εγώ ήμουν ήδη καλά προπονημένος ενώ οι Γάλλοι ήταν φρέσκοι . Με αποτέλεσμα να ξεκινήσω τους αγώνες κουρασμένος , έτσι ήταν λίγο δύσκολο να ξαναβρώ την φρεσκάδα μου για μερικές εβδομάδες .

 Στα τέλη Μαρτίου είχα αρχίσει να βρίσκω την φόρμα μου , κάθε εβδομάδα ένιωθα και καλύτερα και άρχισα να έχω τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα , μέχρις ότου βρεθώ με την Εθνική ομάδα στην εκκίνηση του Γύρου Αζερμπαιτζάν κατηγορίας UCI 2.1 στις αρχές Μαίου .
 H απογοήτευση και το στρες από τον αποκλεισμό μας , μου έκανε μεγάλη ζημιά , αφού το εξωφρενικά ατυχές περιστατικό  , μου στέρησε πολλές ώρες ύπνου σκεπτόμενος τι ακριβώς έγινε και γιατί .
 Στην κυριολεξία σερνόμουν στην προπόνηση για μερικές ημέρες αφού δεν κοιμόμουν καλά και παρόλο που το έβαλα στην άκρη του μυαλού μου και συγκεντρώθηκα μπροστά , η συμμετοχή μου σε δύο ακόμα δύσκολους γύρους στα τέλη Μαίου χειροτέρεψε την κατάσταση αφού ήμουν ήδη κουρασμένος .
 Έτσι απλά πέρασε και ο Μάιος χωρίς κάτι αξιοσημείωτο , περιμένοντας για το πρωινό που θα ξυπνήσω και θα νιώθω φρέσκος .
Στις αρχές Ιουνίου άρχισα να νιώθω καλύτερα και πέτυχα την πρώτη μου νίκη στο GP de Soissons αλλά αμέσως την επόμενη εβδομάδα στο πρόλογο του κυπέλλου Γαλλίας ο μηχανικός δεν είχε σφίξει καλά τον πίσω τροχό με αποτέλεσμα στην πρώτη λακούβα να κουνήσει και να βρίσκει στο τακάκι του φρένου με αποτέλεσμα να τερματίσω τελευταίος....

Παρά την απογοήτευση , η επερχόμενη συμμετοχή μου στους πρώτους Ευρωπαικούς αγώνες στο Baku με κράτησε συγκεντρωμένο . Αλλά και πάλι στο ατομικό χρονόμετρο έπαθα κάτι σαν θερμοπληξία για πρώτη φορά στην ζωή μου , με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε ελπίδα για ένα καλό αποτέλεσμα . Ήταν μια τρομακτική εμπειρία , κυριολεκτικά ήμουν στο μηδέν , αλλά και πάλι δεν το έβαλα κάτω .
Πρόσεξα τον εαυτό μου και στην αποκατάσταση μου και συγκεντρώθηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου μία εβδομάδα αργότερα .
Για να μην ξεχνιέμαι όμως στο ατομικό χρονόμετρο και ενώ ένιωθα επιτέλους υγιής και δυνατός , η κακή τύχη μου ξαναχτύπησε την πόρτα και είχα σκασμένο ελαστικό στα πρώτα 10km .
 Ήξερα ότι η νίκη θα παιζόταν στα δευτερόλεπτα οπότε έμεινα για άλλη μια φορά στο καναβάτσο . Πιέστηκα αλλά δεν τα έβγαλα όλα από μέσα μου , δεν είναι το ίδιο , άλλο να υποφέρεις και να πονάς για την υπεράσπιση του τίτλου και άλλο για το βάθρο .
Ψυχολογικά είχα πλέον πάθει ανοσία , τίποτα δεν μπορούσε πια να με επηρεάσει , απλά το κατάπια και συνέχισα να έχω πίστη στις δυνάμεις μου .
Με όλα αυτά το τελευταίο δίμηνο , καταλαβαίνετε την λύτρωση που ένιωσα περνώντας πρώτος την γραμμή τερματισμού , δύο ημέρες αργότερα στον δρόμο αντοχής....

     Η εξιλέωση ήρθε την ύστατη στιγμή . Αυτός ο τίτλος που κυνηγούσα για χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ήρθε και τα έσβησε όλα . Γιατί όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές φάνηκαν να έχουν νόημα , φάνηκαν να αξίζουν .
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να με λυπηθείτε , τα γράφω για να καταλάβετε ότι η ποδηλασία δεν είναι γεμάτη λιακάδες και ουράνια τόξα . Δεν έχει σημασία πόσα εμπόδια και πόση κακοτυχία  θα βρεθεί στον δρόμο μας , εμείς πρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και αργά η γρήγορα οι κόποι και τα πάθη μας θα ανταμειφθούν....

Το να κάνεις ποδήλατο σε επίπεδο πρωταθλητισμού κυρίως αλλά όχι μόνο , είναι σαν να είσαι μαθητής του πόνου . στον πυρήνα της ποδηλασίας έγκειται ο πόνος , σκληρός και πικρός σαν το κουκούτσι μέσα σε ένα ζουμερό ροδάκινο. Δεν έχει σημασία αν σπριντάρεις για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο , για κάποια πινακίδα με τους συναθλητές σου ή για έναν κερασμένο καφέ με τα φιλαράκια , αν δεν νιώσεις τον  πόνο , σου λείπει η ουσία του αθλήματος . Χωρίς ευγενή ανταγωνισμό , καμία πρόκληση , χωρίς πρόκληση, δεν υπάρχει βελτίωση .

Όπως είπα και στο προηγούμενο Post , μετά από την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου , συνέχισα να νιώθω καλά , έχοντας καλή φόρμα για πολλές εβδομάδες . Δυστυχώς όμως και πάλι δεν είχα και πολύ τύχη καθώς στον πρώτο μου αγώνα μετά το πρωτάθλημα , στην κλασική Paris-Chauny κατηγορίας UCI 1.2 , είχα δεύτερο σκασμένο ελαστικό 5km πριν τον τερματισμό . Δεν γίνονται αυτά θα σκεφτείτε.

Στην συνέχεια είχα μία έκτη θέση στο κύπελλο Γαλλίας DN1 , που ήταν μείζονος σημασίας για την ομάδα μου στο κυνήγι της παραμονής στην κατηγορία . Μία εβδομάδα αργότερα στο τέλος Ιουλίου πήρα μέρος σε έναν ακόμα αγώνα κατηγορίας UCI 1.2 με ονομασία  GP de Ville Perrenchies , με ένα δύσκολο κομμάτι πλακόστρωτο σε κάθε στροφή , ξανά η τύχη μου γύρισε την πλάτη αφού στο πιο κρίσιμο κομμάτι του αγώνα πριν μπούμε στο πρώτο πλακόστρωτο είχα και πάλι λάστιχο με αποτέλεσμα να μην μπω μέσα στο γκρουπ των 20 που έμειναν αποσπασμένοι μέχρι τον τερματισμό και παρόλο τις πάμπολλες προσπάθειες να τους πιάσω δεν τα κατάφερα .

Εκεί για εμένα , σε αυτούς τους δύο UCI αγώνες είναι που χάθηκαν πολύτιμοι διεθνής βαθμοί , τόσο για εμένα όσο και για την χώρα έτσι ώστε να στείλουμε δύο αθλητές στην Ολυμπιάδα του Ρίο 2016 . Είχα την ψυχοσωματική κατάσταση και την φόρμα για να είμαι στις πρώτες θέσεις και όσοι με ξέρουν , γνωρίζουν ότι όταν λέω κάτι το εννοώ .

Μετά και από αυτή την απογοήτευση , χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τους αγώνες και έτσι κατέβηκα στις Γαλλικές Άλπεις για να ξεφύγει λίγο το μυαλό από την ρουτίνα και να προπονηθώ απολαμβάνοντας το φυσικό κάλος της περιοχής .
 Πέρασα περίπου 3 εβδομάδες ανεβοκατεβαίνοντας κάθε βουνό των βόρειων Άλπεων , ένας πραγματικός παράδεισος για κάθε ποδηλάτη και όχι μόνο .
 Εκεί ήταν όπως είπα νωρίτερα που αποφάσισα να προσπαθήσω να τρέξω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα . Το ότι αμέσως μετά την επιστροφή μου κατάφερα να κερδίσω των πρώτο μου αγώνα με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος δείχνει πόσο πολύ ενθουσιασμό με πλημμύριζε και μόνο η ιδέα .
Βέβαια είχα δουλέψει πολύ σκληρά τις προηγούμενες εβδομάδες .

Στην συνέχεια συγκεντρώθηκα στην οργάνωση και την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ανέφερα στο προηγούμενο post .

Η αυλαία της σαιζόν έπεσε με την συμμετοχή μου στο Chrono des Nations ένα ατομικό χρονόμετρο κατηγορίας UCI 1.1 . Παρόλο που είχα προπονηθεί καλά για 2 εβδομάδες με το ποδήλατο χρονομέτρου η διαδρομή κάθε άλλο παρά ευνοική ήταν για εμένα καθώς υπήρχε ελάχιστη ευθεία με πάρα πολλές υψομετρικές δυσκολίες που δεν είναι το φόρτε μου , παρόλα αυτά νομίζω είχα ένα αξιοσέβαστο αποτέλεσμα.

Το πού θα αγωνίζομαι την επόμενη χρονιά θα το ανακοινώσω σε μερικές εβδομάδες . Το σίγουρο είναι ότι δεν θα παραμείνω amateur στην Γαλλία .
Θέλω να πάρω μέρος σε περισσότερους αγώνες UCI στην Ευρώπη με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και αυτό γίνεται μόνον αν ενταχθώ στο ρόστερ κάποιας Continental ομάδας ,έχω μιλήσει με κάποιες αλλά δεν έχω υπογράψει ακόμα τίποτα.

Τώρα πια ήρθε η ώρα για την πολυπόθητη 20ήμερη ξεκούραση , δεν μπορώ να πω ότι τέλειωσα την σαιζόν εξουθενωμένος  , το καταλαβαίνω αφού ακόμα έχω όρεξη για προπόνηση και ανυπομονώ να ξεκινήσω ξανά την χειμερινή προετοιμασία . Πριν από αυτό όμως , το κυριότερο είναι να προσέξω τον εαυτό μου και να ξεκουραστώ ουσιαστικά . Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι ποδηλάτες και ομολογώ το έχω κάνει και εγώ , δίνεις στο σώμα σου 20 ημέρες να ξεκουραστεί και στο τέλος χρειάζεσαι ξεκούραση από......την ξεκούραση . Πολύ λίγο ξενύχτι και ακόμα λιγότερο αλκοόλ γιατί η επόμενη σαιζόν αναμένεται συναρπαστική . Και μην ξεχνάτε ότι έχω μια σημαία να δείξω.....

Αυτή ήταν η περίληψη της σαιζόν 2015

Υπήρχαν ώρες , πολλές , από αυτές που όλα πονάνε και βρίσκεις τον εαυτό σου να κοιτάζει τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά τα χιλιόμετρα ακόμα και τα μέτρα να περνάνε αργά , βασανιστικά . Αλλά υπήρχαν ώρες που όλα αυτά ήταν ξεχασμένα και τα πάντα ήταν εντάξει , και όλα τα ένιωθα εκπληκτικά , και ξεχνούσα τον χρόνο , ξεχνούσα το Srm , ξεχνούσα τον πόνο και την κούραση , τα ξεχνούσα όλα εκτός από το τιμόνι στα χέρια , την αίσθηση του υγρού αέρα στο πρόσωπο , έτοιμο να βρέξει και τον ιδρώτα να στάζει από την μύτη , δεν με ένοιαζε που είναι το τέρμα . Ούτε με νοιάζει πλέον .

Πολυχρόνης Τζωρτζάκης

World Championship Richmond 2015

       Έχει περάσει ένας μήνας από το τέλος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος δρόμου και κάθε ημέρα που περνάει μου λείπει όλο και πιο πολύ το συναίσθημα που ένιωθα της ημέρες των αγώνων . Να προετοιμάζεσαι ψυχολογικά και σωματικά να αγωνιστείς απέναντι στους καλύτερους , αυτούς που βλέπεις μέσα από την οθόνη να κατακτούν τους δρόμους της Ιταλίας , της Γαλλίας και της Ισπανίας.

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ την πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησα , την εμπειρία να αγωνίζεσαι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δρόμου ελίτ , εμπειρία που χαρακτηρίζω ''ζωής'' . Για να τονίσω το μέγεθος και την αξία της .
Για εμένα ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε τώρα ή ποτέ , αυτό ήταν το μοναδικό μέρος που ήθελα να βρίσκομαι , στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου η καρδιά της ποδηλασίας χτυπούσε στο Ρίτσμοντ και νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα εκεί .

Δεν το είχα στόχο στην αρχή της σαιζόν , κυρίως γιατί το κόστος ταξιδιού στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μεγάλο και επειδή ήμουν σίγουρος ότι η Ελληνική Ομοσπονδία έχει οικονομικές δυσκολίες . Δεν θα τολμούσα καν να το ζητήσω . Στο κάτω κάτω δεν τους προσφέρω και τίποτα σαν αθλητής γιατί να επενδύσουν δημόσιο χρήμα σε εμένα . Η ιδέα μου μπήκε στα μέσα Αυγούστου και ενώ ήμουν για προετοιμασία στις Γαλλικές Άλπεις .
 Ένιωθα καλά και σκέφτηκα ότι εάν ζητήσω βοήθεια από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα ίσως βρεθούν τα χρήματα μέσω κάποιων χορηγών που θα μπορούσαν να με στηρίξουν . Τελικά τα χρήματα βρέθηκαν μέσω ενός ανθρώπου που πίστεψε σε εμένα και στο πόσο πολύ ήθελα να αντιπροσωπεύσω την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Οργάνωσε ένα  crowdfunding και μέσω αυτού βρέθηκαν και δύο χορηγοί , η εταιρία George Enterprises και η εταιρία Fleet Complete .

Αλλά εκτός από μερικά έξω-αγωνιστικά προβλήματα , η  μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν η προετοιμασία για ένα τέτοιο αγώνα . Η γενική φυσική κατάσταση μου ήταν πολύ καλή  , ένιωθα δυνατός , μετά και την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο τέλος Ιουνίου , λίγο το κίνητρο που μου έδωσε η φανέλα του πρωταθλητή , λίγο το ότι πρόσεξα τον εαυτό μου παραπάνω , δεν είχε περάσει ούτε ένας αγώνας που να μην νιώθω καλά ή τέλεια στο δρόμο για το Richmond 2015 . Αλλά η διαφορά μεταξύ των αγώνων στην Γαλλία και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι τεράστια , κυρίως γιατί οι Γαλλικοί αγώνες έχουν απόσταση από 150 εως το πολύ 200 χιλιόμετρα , με έναν πολύ δυνατό ρυθμό καθ'όλη την διάρκεια τους και επιθέσεις από την αρχή μέχρι το τέλος . Ενώ στο Παγκόσμιο η απόσταση των 260km ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που είχε μάθει να αντέχει το σώμα μου .
 Η διαφορά που είδα στον ρυθμό είναι ότι υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ χαλαρές , ο ρυθμός είναι μέτριος σε σημείο που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνιέσαι ότι τρέχεις αγώνα.
 Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ , εκεί που δεν το περιμένεις γίνεται ''έκρηξη'' και η ταχύτητα εκτοξεύεται , για παράδειγμα κάπου στην μέση του αγώνα , ήμουν σε ευθειακό σημείο , έμοιαζε να φυσάει από παντού και έπεφτε τόσο ''γκάζι'' , που ήμουν έτοιμος να μείνω από την ρόδα του μπροστινού μου.
 Σπρίντ κολλήματος το λέμε οι ποδηλάτες....

Ο πρώτος μου αγώνας ήταν η ατομική χρονομέτρηση των 53,5km . Και αυτή η απόσταση ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που είχα μάθει να τρέχω , αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ όπως θα ήθελα , είναι αρκετά δύσκολο να συνδυάσεις τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με την ομάδα μου στην Γαλλία , με κάποιες προπονήσεις διάρκειας 6 ωρών για να δουλέψω την αντοχή μου ενόψει του αγώνα δρόμου και τις εξειδικευμένες προπονήσεις για το Ατομικό Χρονόμετρο , οι οποίες χρειάζονται να έχεις την κατάλληλη φρεσκάδα για να βγουν σωστά και να σε βελτιώσουν . Οπότε το έτρεξα καθαρά για την εμπειρία , ελπίζοντας σε μια αξιοσέβαστη εμφάνιση . Τελικά τα 5'47'' που είχα διαφορά  από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Vasil Kyrienka  δεν είναι και τόσο άσχημα αν σκεφτείς ότι υπήρχαν πολλοί επαγγελματίες που δεν ήταν και πολύ μακριά μου. Comme si comme ca alors....

Πληροφοριακά μου πήρε δύο μέρες να ξεπιαστώ μετά το χρονόμετρο και να περπατήσω κανονικά , τα έδωσα όλα , δεν υπάρχει ερώτημα .

Τώρα όσον αφορά τον αγώνα δρόμου .
Για εμένα υπήρχαν δύο τακτικές που μπορούσα να ακολουθήσω , η πρώτη ήταν να προσπαθήσω να αποσπαστώ με το πρώτο γκρουπ που θα επιτεθεί , πράγμα αρκετά εύκολο , και να δείξω τα Ελληνικά χρώματα και τον εαυτό μου στον ποδηλατικό κόσμο αφού για 2-3 ώρες οι σχολιαστές μιλάνε για τους αθλητές που είναι αποσπασμένοι .
Η δεύτερη ήταν να κάτσω μέσα στο γκρουπ , κάνοντας οικονομία , προσέχοντας τον εαυτό μου για όσο με κρατήσουν οι δυνάμεις μου . Στο γκρουπ ή αποσπασμένος λοιπόν ?

Ο λόγος που επέλεξα να κάτσω μέσα στο γκρουπ ήταν γιατί πολύ απλά ήθελα να ''ζήσω'' το  Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Και με αυτό εννοώ να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους ποδηλάτες του κόσμου για όσο τον δυνατόν περισσότερο , με τα μάτια ανοιχτά , παρατηρώντας τους , μαθαίνοντας όσα πιο πολλά μπορώ .
 Είναι τα πράγματα που βλέπεις και που βιώνεις μέσα στο γκρουπ που μετράνε και κάνουν την διαφορά . Να ανέβαινεις το πλακόστρωτο δίπλα στον Peter Sagan , να στρίβεις χύμα δίπλα στον Tom Boonen  ,να κολλάς πίσω απο τον Philippe Gilbert .
 Σε κάποιο άλλο σημείο ενώ ήμουν δίπλα δίπλα με τον Vincenzo Nibali , γυρνάει με κοιτάει από πάνω ως κάτω βλέπει το HELLAS γραμμένο στο πλάι των μοιρών μου , με ξανακοιτάει και λέει ''Hey''με ένα ευγενικό νεύμα ,  ''Hey'' του λέω και χάνεται μέσα στο γκρουπ . La Classe .
Κάπου στην μέση του αγώνα και ενώ ο ρυθμός είχε αρχίσει να ανεβαίνει στριμώχθηκα  λίγο παραπάνω σε μια στροφή πριν το πρώτο πλακόστρωτο , κάνοντας έναν ελαφρά επικίνδυνο ελιγμό για να κερδίσω μερικές θέσεις , με το που βγήκα βλέπω τον Michal Kwiatkowski να με κοιτάζει αγριεμένος και να μου λέει ''What the fuck are you doing ?!?'' , - Oh sorry mate....
Αξία....ανεκτίμητη .

Όλα αυτά δεν τα ζεις άμα αποσπαστείς , καθώς όταν σε πιάσει το κυρίως γκρουπ , δεν έχεις δυνάμεις να αντέξεις τον ρυθμό και χάνεις επαφή κατευθείαν . Χρειάζεται να μείνεις μέσα στο γκρουπ για να σου αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα .

Κάθε φορά που μπαίναμε στα ανηφορικά κομμάτια της διαδρομής ένα κύμα ήχου διαπερνούσε το μυαλό , ο ήχος ήταν τόσο εκκωφαντικός  που κυριολεκτικά δεν σε άφηνε να νιώσεις τον πόνο που νιώθουν τα πόδια .
 Η ενέργεια που ξεχύνονταν στην ατμόσφαιρα δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις , ακόμα και τώρα ανατριχιάζω στην θύμηση του . Κάθε λίγο ξεχώριζα μέσα από το βουητό αυτό που έψαχνα , ''Go Greece !''

Στα αγωνιστικά , η διαδρομή του σιρκουί ήταν πολύ τεχνική , σαν αργός εκτελεστής . Σε έφθειρε αργά και βασανιστικά , κάθε χιλιόμετρο , κάθε στροφή , εως ότου σε άφηνε στεγνό και αδύναμο .

Για εμένα το ποιο δύσκολο σημείο της διαδρομής ήταν η ευθειο-ανηφόρα πριν μπούμε στο πρώτο κομμάτι με το πλακόστρωτο . Εκεί γινόταν όλη η μάχη και όλο το σπρώξιμο για να μπεις όσο το δυνατόν πιο καλά πλασαρισμένος στο στενό πλακόστρωτο , αγκώνες μέσα , ώμοι έξω και 600watts στο πετάλι για να κρατήσεις την θέση σου πίσω από κάποιο τραίνο , 9 Βέλγοι , 9 Πολωνοί , 9 Ιταλοί , 9 Άγγλοι , 9 Γερμανοί , 9 Γάλλοι , 9 Ολλανδοί και......ένας Έλληνας , σαν ανέκδοτο ακούγεται αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά δύσκολο να ανεβώ μπροστά στα κρίσιμα σημεία . Οπότε αναγκαστικά έχανα πολύ χρόνο στριμωγμένος , ενώ οι καλά πλασαρισμένοι μπροστά κάλπαζαν ανενόχλητοι . Εκτός από δύναμη ήθελε και πολύ θράσος βέβαια , γιατί κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να ''δώσει'' την θέση του σε έναν άγνωστο Έλληνα .
Ωστόσο κάποιες στροφές που κατάφερα να πλασαριστώ μπροστά σε εκείνο το κομμάτι είδα την τεράστια διαφορά στην οικονομία δυνάμεων .

Η αρχή του τέλους ήρθε για εμένα κάπου στο 185 χιλιόμετρο , εκεί  έγινε η πρώτη μεγάλη τούμπα στην αρχή της τελευταίας ανηφόρας , ο δρόμος έκλεισε καθώς είχε μπάρες δεξιά και αριστερά και μπλοκαρίστηκα μαζί με καμιά 15αριά άλλους πίσω από αυτούς που έπεσαν  ,την στιγμή που μπροστά στο γκρουπ έπεφτε φουλ γκάζι , το αποτέλεσμα ήταν να χάσω επαφή μαζί με 8-9 άλλους επαγγελματίες και να μην καταφέρουμε να ξαναπιάσουμε το γκρουπ ποτέ ! Συνεχίσαμε να προσπαθούμε να επιστρέψουμε στο γκρουπ αλλά οι κριτές μας σταμάτησαν μετά από είκοσι χιλιόμετρα καθώς είχαμε χάσει πολύ έδαφος .

Νομίζω ότι χωρίς την τούμπα θα κρατιόμουν στο κυρίως γκρουπ για 2-3 στροφές ακόμα και ίσως να τερμάτιζα , αλλά όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι , από την στιγμή που ήμουν πίσω στο γκρουπ ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο .

Όπως και να έχει όμως , το σημαντικό είναι ότι ήμουν εκεί , περήφανος στα γαλανόλευκα , ανάμεσα στην παγκόσμια ελίτ . Με λιγότερη εμπειρία και δύναμη αλλά με περίσσιο θάρρος και πίστη....

Η συμμετοχή μου σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν ήταν αυτοσκοπός , απλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητο να βρεθώ εκεί με γενικό απώτερο σκοπό την βελτίωση μου ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι το καλωσόρισμα από τα μέλη της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας του Richmond ήταν κάτι παραπάνω από θερμό , μας αγκάλιασαν σαν να είμαστε η οικογένεια τους και ξέραμε ότι ήταν εκεί για οτιδήποτε χρειαστούμε .

Το επόμενο post έρχεται  σύντομα με τον απολογισμό της αγωνιστικής σαιζόν 2015....

Ευχαριστώ
Πολυχρόνης