Thursday 29 October 2015

Sum Up of the Season 2015



Στο προηγούμενο post σας εξιστόρησα την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα , που ήταν το αποκορύφωμα  τις φετινής αγωνιστικής χρονιάς .

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , καθώς και αυτή η σαιζόν ήταν μια μεγάλη περιπέτεια .

Το 2015 θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου , όχι μόνο γιατί κατάφερα να κερδίσω το πρώτο μου πρωτάθλημα δρόμου στην κατηγορία ανδρών , αλλά γιατί βίωσα ένα πολύ ανισόρροπο πρώτο μισό .

Μετά και το τέλος της χειμερινής προετοιμασίας μου στα Χανιά , ένιωθα δυνατός και έτοιμος να ξεκινήσω την σαιζόν αλλά στην συνέχεια βρέθηκα με την ομάδα μου CC Villeneuve St.Germain για μια 10ήμερη προετοιμασία στην βορειοανατολική Ισπανία .
 Εκεί είναι η αλήθεια ότι το παράκανα καθώς ακολούθησα το προπονητικό πρόγραμμα της ομάδας , με την τεράστια διαφορά το ότι εγώ ήμουν ήδη καλά προπονημένος ενώ οι Γάλλοι ήταν φρέσκοι . Με αποτέλεσμα να ξεκινήσω τους αγώνες κουρασμένος , έτσι ήταν λίγο δύσκολο να ξαναβρώ την φρεσκάδα μου για μερικές εβδομάδες .


 Στα τέλη Μαρτίου είχα αρχίσει να βρίσκω την φόρμα μου , κάθε εβδομάδα ένιωθα και καλύτερα και άρχισα να έχω τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα , μέχρις ότου βρεθώ με την Εθνική ομάδα στην εκκίνηση του Γύρου Αζερμπαιτζάν κατηγορίας UCI 2.1 στις αρχές Μαίου .
 H απογοήτευση και το στρες από τον αποκλεισμό μας , μου έκανε μεγάλη ζημιά , αφού το εξωφρενικά ατυχές περιστατικό  , μου στέρησε πολλές ώρες ύπνου σκεπτόμενος τι ακριβώς έγινε και γιατί .
 Στην κυριολεξία σερνόμουν στην προπόνηση για μερικές ημέρες αφού δεν κοιμόμουν καλά και παρόλο που το έβαλα στην άκρη του μυαλού μου και συγκεντρώθηκα μπροστά , η συμμετοχή μου σε δύο ακόμα δύσκολους γύρους στα τέλη Μαίου χειροτέρεψε την κατάσταση αφού ήμουν ήδη κουρασμένος .
 Έτσι απλά πέρασε και ο Μάιος χωρίς κάτι αξιοσημείωτο , περιμένοντας για το πρωινό που θα ξυπνήσω και θα νιώθω φρέσκος .
Στις αρχές Ιουνίου άρχισα να νιώθω καλύτερα και πέτυχα την πρώτη μου νίκη στο GP de Soissons αλλά αμέσως την επόμενη εβδομάδα στο πρόλογο του κυπέλλου Γαλλίας ο μηχανικός δεν είχε σφίξει καλά τον πίσω τροχό με αποτέλεσμα στην πρώτη λακούβα να κουνήσει και να βρίσκει στο τακάκι του φρένου με αποτέλεσμα να τερματίσω τελευταίος....


Παρά την απογοήτευση , η επερχόμενη συμμετοχή μου στους πρώτους Ευρωπαικούς αγώνες στο Baku με κράτησε συγκεντρωμένο . Αλλά και πάλι στο ατομικό χρονόμετρο έπαθα κάτι σαν θερμοπληξία για πρώτη φορά στην ζωή μου , με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε ελπίδα για ένα καλό αποτέλεσμα . Ήταν μια τρομακτική εμπειρία , κυριολεκτικά ήμουν στο μηδέν , αλλά και πάλι δεν το έβαλα κάτω .
Πρόσεξα τον εαυτό μου και στην αποκατάσταση μου και συγκεντρώθηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου μία εβδομάδα αργότερα .
Για να μην ξεχνιέμαι όμως στο ατομικό χρονόμετρο και ενώ ένιωθα επιτέλους υγιής και δυνατός , η κακή τύχη μου ξαναχτύπησε την πόρτα και είχα σκασμένο ελαστικό στα πρώτα 10km .
 Ήξερα ότι η νίκη θα παιζόταν στα δευτερόλεπτα οπότε έμεινα για άλλη μια φορά στο καναβάτσο . Πιέστηκα αλλά δεν τα έβγαλα όλα από μέσα μου , δεν είναι το ίδιο , άλλο να υποφέρεις και να πονάς για την υπεράσπιση του τίτλου και άλλο για το βάθρο .
Ψυχολογικά είχα πλέον πάθει ανοσία , τίποτα δεν μπορούσε πια να με επηρεάσει , απλά το κατάπια και συνέχισα να έχω πίστη στις δυνάμεις μου .
Με όλα αυτά το τελευταίο δίμηνο , καταλαβαίνετε την λύτρωση που ένιωσα περνώντας πρώτος την γραμμή τερματισμού , δύο ημέρες αργότερα στον δρόμο αντοχής....


     Η εξιλέωση ήρθε την ύστατη στιγμή . Αυτός ο τίτλος που κυνηγούσα για χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ήρθε και τα έσβησε όλα . Γιατί όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές φάνηκαν να έχουν νόημα , φάνηκαν να αξίζουν .
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να με λυπηθείτε , τα γράφω για να καταλάβετε ότι η ποδηλασία δεν είναι γεμάτη λιακάδες και ουράνια τόξα . Δεν έχει σημασία πόσα εμπόδια και πόση κακοτυχία  θα βρεθεί στον δρόμο μας , εμείς πρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και αργά η γρήγορα οι κόποι και τα πάθη μας θα ανταμειφθούν....


Το να κάνεις ποδήλατο σε επίπεδο πρωταθλητισμού κυρίως αλλά όχι μόνο , είναι σαν να είσαι μαθητής του πόνου . στον πυρήνα της ποδηλασίας έγκειται ο πόνος , σκληρός και πικρός σαν το κουκούτσι μέσα σε ένα ζουμερό ροδάκινο. Δεν έχει σημασία αν σπριντάρεις για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο , για κάποια πινακίδα με τους συναθλητές σου ή για έναν κερασμένο καφέ με τα φιλαράκια , αν δεν νιώσεις τον  πόνο , σου λείπει η ουσία του αθλήματος . Χωρίς ευγενή ανταγωνισμό , καμία πρόκληση , χωρίς πρόκληση, δεν υπάρχει βελτίωση .

Όπως είπα και στο προηγούμενο Post , μετά από την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δρόμου , συνέχισα να νιώθω καλά , έχοντας καλή φόρμα για πολλές εβδομάδες . Δυστυχώς όμως και πάλι δεν είχα και πολύ τύχη καθώς στον πρώτο μου αγώνα μετά το πρωτάθλημα , στην κλασική Paris-Chauny κατηγορίας UCI 1.2 , είχα δεύτερο σκασμένο ελαστικό 5km πριν τον τερματισμό . Δεν γίνονται αυτά θα σκεφτείτε.


Στην συνέχεια είχα μία έκτη θέση στο κύπελλο Γαλλίας DN1 , που ήταν μείζονος σημασίας για την ομάδα μου στο κυνήγι της παραμονής στην κατηγορία . Μία εβδομάδα αργότερα στο τέλος Ιουλίου πήρα μέρος σε έναν ακόμα αγώνα κατηγορίας UCI 1.2 με ονομασία  GP de Ville Perrenchies , με ένα δύσκολο κομμάτι πλακόστρωτο σε κάθε στροφή , ξανά η τύχη μου γύρισε την πλάτη αφού στο πιο κρίσιμο κομμάτι του αγώνα πριν μπούμε στο πρώτο πλακόστρωτο είχα και πάλι λάστιχο με αποτέλεσμα να μην μπω μέσα στο γκρουπ των 20 που έμειναν αποσπασμένοι μέχρι τον τερματισμό και παρόλο τις πάμπολλες προσπάθειες να τους πιάσω δεν τα κατάφερα .


Εκεί για εμένα , σε αυτούς τους δύο UCI αγώνες είναι που χάθηκαν πολύτιμοι διεθνής βαθμοί , τόσο για εμένα όσο και για την χώρα έτσι ώστε να στείλουμε δύο αθλητές στην Ολυμπιάδα του Ρίο 2016 . Είχα την ψυχοσωματική κατάσταση και την φόρμα για να είμαι στις πρώτες θέσεις και όσοι με ξέρουν , γνωρίζουν ότι όταν λέω κάτι το εννοώ .

Μετά και από αυτή την απογοήτευση , χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τους αγώνες και έτσι κατέβηκα στις Γαλλικές Άλπεις για να ξεφύγει λίγο το μυαλό από την ρουτίνα και να προπονηθώ απολαμβάνοντας το φυσικό κάλος της περιοχής .
 Πέρασα περίπου 3 εβδομάδες ανεβοκατεβαίνοντας κάθε βουνό των βόρειων Άλπεων , ένας πραγματικός παράδεισος για κάθε ποδηλάτη και όχι μόνο .
 Εκεί ήταν όπως είπα νωρίτερα που αποφάσισα να προσπαθήσω να τρέξω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα . Το ότι αμέσως μετά την επιστροφή μου κατάφερα να κερδίσω των πρώτο μου αγώνα με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος δείχνει πόσο πολύ ενθουσιασμό με πλημμύριζε και μόνο η ιδέα .
Βέβαια είχα δουλέψει πολύ σκληρά τις προηγούμενες εβδομάδες .



Στην συνέχεια συγκεντρώθηκα στην οργάνωση και την συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ανέφερα στο προηγούμενο post .

Η αυλαία της σαιζόν έπεσε με την συμμετοχή μου στο Chrono des Nations ένα ατομικό χρονόμετρο κατηγορίας UCI 1.1 . Παρόλο που είχα προπονηθεί καλά για 2 εβδομάδες με το ποδήλατο χρονομέτρου η διαδρομή κάθε άλλο παρά ευνοική ήταν για εμένα καθώς υπήρχε ελάχιστη ευθεία με πάρα πολλές υψομετρικές δυσκολίες που δεν είναι το φόρτε μου , παρόλα αυτά νομίζω είχα ένα αξιοσέβαστο αποτέλεσμα.


Το πού θα αγωνίζομαι την επόμενη χρονιά θα το ανακοινώσω σε μερικές εβδομάδες . Το σίγουρο είναι ότι δεν θα παραμείνω amateur στην Γαλλία .
Θέλω να πάρω μέρος σε περισσότερους αγώνες UCI στην Ευρώπη με την φανέλα του πρωταθλητή Ελλάδος και αυτό γίνεται μόνον αν ενταχθώ στο ρόστερ κάποιας Continental ομάδας ,έχω μιλήσει με κάποιες αλλά δεν έχω υπογράψει ακόμα τίποτα.

Τώρα πια ήρθε η ώρα για την πολυπόθητη 20ήμερη ξεκούραση , δεν μπορώ να πω ότι τέλειωσα την σαιζόν εξουθενωμένος  , το καταλαβαίνω αφού ακόμα έχω όρεξη για προπόνηση και ανυπομονώ να ξεκινήσω ξανά την χειμερινή προετοιμασία . Πριν από αυτό όμως , το κυριότερο είναι να προσέξω τον εαυτό μου και να ξεκουραστώ ουσιαστικά . Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι ποδηλάτες και ομολογώ το έχω κάνει και εγώ , δίνεις στο σώμα σου 20 ημέρες να ξεκουραστεί και στο τέλος χρειάζεσαι ξεκούραση από......την ξεκούραση . Πολύ λίγο ξενύχτι και ακόμα λιγότερο αλκοόλ γιατί η επόμενη σαιζόν αναμένεται συναρπαστική . Και μην ξεχνάτε ότι έχω μια σημαία να δείξω.....

Αυτή ήταν η περίληψη της σαιζόν 2015

Υπήρχαν ώρες , πολλές , από αυτές που όλα πονάνε και βρίσκεις τον εαυτό σου να κοιτάζει τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά τα χιλιόμετρα ακόμα και τα μέτρα να περνάνε αργά , βασανιστικά . Αλλά υπήρχαν ώρες που όλα αυτά ήταν ξεχασμένα και τα πάντα ήταν εντάξει , και όλα τα ένιωθα εκπληκτικά , και ξεχνούσα τον χρόνο , ξεχνούσα το Srm , ξεχνούσα τον πόνο και την κούραση , τα ξεχνούσα όλα εκτός από το τιμόνι στα χέρια , την αίσθηση του υγρού αέρα στο πρόσωπο , έτοιμο να βρέξει και τον ιδρώτα να στάζει από την μύτη , δεν με ένοιαζε που είναι το τέρμα . Ούτε με νοιάζει πλέον .

Πολυχρόνης Τζωρτζάκης

1 comment:

  1. Καλό μήνα και καλή συνέχεια Πολ!

    ReplyDelete